Τι δεν μας λέει το ντοκιμαντέρ του Ντέιβιντ Μπέκαμ για τον έλεγχο των γονέων στον αθλητισμό

Στο ντοκιμαντέρ του Netflix «Beckham», ο ποδοσφαιριστής ερωτάται πώς αντιμετώπισε την κακοποίηση ολόκληρης της χώρας του μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου ανδρών του 1998.

Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ απαντά: «Μπορούσα να αντιμετωπίσω την κακοποίηση από τους οπαδούς εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο μου είχε φερθεί ο πατέρας μου».

Μια οδυνηρή σκηνή δείχνει τη μητέρα του Μπέκαμ, Σάντρα, να παλεύει με το πόσο σκληρός ήταν ο πατέρας του Τεντ για τον γιο τους. Οι φωνές του Τεντ συχνά έφερναν τον Ντέιβιντ σε κλάματα.

Όταν ρωτήθηκε αν ήταν πολύ σκληρός με τον Ντέιβιντ, ο Τεντ είπε: «Όχι, αν του έλεγα πόσο καλός είναι, τότε δεν έχει τίποτα να δουλέψει».

Καθ’ όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, η συμπεριφορά του Τεντ εκλογικεύεται από τον Τεντ και ακόμη και από τον ίδιο τον Μπέκαμ ως απαραίτητη για να στηρίξει την αθλητική πορεία του Ντέιβιντ

Απαραίτητη η επιζήμια αυτή η συμπεριφορά;

Καθ’ όλη τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, η συμπεριφορά του Τεντ εκλογικεύεται από τον Τεντ και ακόμη και από τον ίδιο τον Μπέκαμ ως απαραίτητη για να στηρίξει την αθλητική πορεία του Ντέιβιντ. Αλλά ο Ντέιβιντ είπε επίσης ότι φοβόταν τα σχόλια του πατέρα του και αισθανόταν υποχρεωμένος να προπονείται για ώρες κάθε μέρα.

Άλλοι αθλητές με παρόμοιες ιστορίες είναι ο Τάιγκερ Γουντς, ο Αντρέ Αγκάσι και η Αυστραλή Τζελίνα Ντόκιτς.

Πολύ συχνά, η ελεγκτική συμπεριφορά των γονέων παρουσιάζεται ως απαραίτητη για την επιτυχία του παιδιού ως αθλητής. Αλλά τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτή η ιδέα είναι λανθασμένη. Στην πραγματικότητα, μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να είναι επιζήμια τόσο για τις πιθανότητες ενός παιδιού να επιτύχει στον αθλητισμό όσο και για την ευημερία του.

«Και αυτό δεν είναι πρόβλημα μόνο για τον κορυφαίο αθλητισμό- η έρευνά μας δείχνει ότι συμβαίνει και στον κοινοτικό αθλητισμό» αναφέρει σχετικό άρθρο στο theconversation.com και συνεχίζει.

Δείτε το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ 

Τι βρήκαμε

Η έρευνά μας διαπίστωσε ότι περίπου ένα στα τρία άτομα που ρωτήσαμε δήλωσαν ότι είχαν βιώσει κακοποίηση από γονέα κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής τους με τον αθλητισμό.

Η ψυχολογική κακοποίηση από γονείς αναφέρθηκε από μόλις το ένα τρίτο των ερωτηθέντων και περιελάμβανε συμπεριφορές όπως:

-υπερβολική κριτική

-προσβολές και ταπείνωση

-υπερβολική προπόνηση μέχρι ακραίας εξάντλησης/εμετού

-αγνόηση του παιδιού μετά από μια αθλητική επίδοση.

Οι ελεγκτικές και καταχρηστικές συμπεριφορές που περιγράφονται παραπάνω έχουν σταθερά εξομαλυνθεί από γονείς, προπονητές και αθλητικούς οργανισμούς ως απαραίτητες για τη δημιουργία «ψυχικά σκληρών» αθλητών έτοιμων για αγώνες υψηλού επιπέδου.

Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι οι καταχρηστικές και ελεγκτικές συμπεριφορές έχουν θετικό αντίκτυπο στην απόδοση.

Αντιθέτως, υπάρχουν άφθονα στοιχεία που το δείχνουν:

-βλάπτει την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση των παιδιών

-αυξάνει το αγωνιστικό άγχος

-οδηγεί σε εγκατάλειψη του αθλητισμού

-συνδέεται με κατάθλιψη και άγχος.

 Πολύ συχνά, η ελεγκτική συμπεριφορά των γονέων παρουσιάζεται ως απαραίτητη για την επιτυχία του παιδιού ως αθλητής. Αλλά τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτή η ιδέα είναι λανθασμένη

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη David Beckham (@davidbeckham)

Ένα πείραμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012

Οι έρευνες δείχνουν ότι όταν οι ενήλικες στον αθλητισμό χρησιμοποιούν αυτό που είναι γνωστό ως «προσέγγιση που υποστηρίζει την αυτονομία» – κατά την οποία οι νέοι έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν τις δικές τους αποφάσεις και να επικυρώνουν τα συναισθήματά τους – τα παιδιά μπορούν να κινητοποιηθούν περισσότερο από μόνα τους.

Ένα πείραμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 διαπίστωσε ότι οι προπονητές με μια πιο υποστηρικτική προσέγγιση πέτυχαν υψηλότερα ποσοστά μεταλλίων από εκείνους που δεν το έκαναν.

Τα περισσότερα από αυτά τα στοιχεία έχουν επικεντρωθεί στην προπόνηση, αλλά δεδομένου ότι πολλοί γονείς λειτουργούν ως προπονητές για τα παιδιά τους, τα ευρήματα αυτά παραμένουν σημαντικά.

Θέτοντας τις εμπειρίες των παιδιών σε προτεραιότητα

Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι οι πρακτικές ελέγχου ή καταχρηστικής συμπεριφοράς βελτιώνουν τις επιδόσεις των παιδιών στον αθλητισμό. Αλλά ακόμη και αν υπήρχαν, η αθλητική απόδοση δεν πρέπει να αξιολογείται πάνω από την υγεία και την ευημερία του παιδιού.

Αυτές οι συμπεριφορές δεν θα ήταν ανεκτές σε διαφορετικά περιβάλλοντα, όπως οι χώροι εργασίας ή τα σχολεία.

Ήρθε η ώρα να ξεπεράσουμε αυτή τη συζήτηση στον αθλητισμό.

Από εδώ και πέρα, λοιπόν, πού πάμε;

Το σύστημα του αθλητισμού είναι πολύπλοκο, και ενώ είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για λίγους προβληματικούς ανθρώπους, η πραγματικότητα είναι ότι αυτές οι πρακτικές έχουν εξομαλυνθεί για πολλές γενιές.

Οι γονείς επαναλαμβάνουν μοτίβα από τις δικές τους εμπειρίες και αντικατοπτρίζουν πρακτικές που βλέπουν ως φυσιολογικές στον κορυφαίο αθλητισμό. Δεν υπάρχει άμεση λύση.

«Όμως όλοι μπορούμε να παίξουμε το ρόλο μας αναλογιζόμενοι τις δικές μας συμπεριφορές και εξετάζοντας πώς μπορούμε να δώσουμε προτεραιότητα στις εμπειρίες και την ευημερία των παιδιών» συνεχίζει το άρθρο στο theconversation.com.

«Οι γονείς θα πρέπει να επικεντρωθούν στη διασκέδαση, στην εκμάθηση νέων δεξιοτήτων, στην απόλαυση της στιγμής και στο να είναι μέρος μιας ομάδας, ώστε τα παιδιά τους να μπορούν να αποκομίσουν τα μέγιστα από τα παιχνίδια που αγαπούν.

»Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μπέκαμ υποστηρίζει ότι όλα άξιζαν τον κόπο, τα στοιχεία δείχνουν ότι ήταν επιτυχημένος παρά το περιβάλλον υψηλής πίεσης στο σπίτι, όχι εξαιτίας του».

*Με στοιχεία από το theconversation.com