Υπό κανονικές συνθήκες, τώρα έπρεπε να μιλάμε για ποδόσφαιρο, για δρώμενα μες στο παραλληλόγραμμο που ορίζει ο «ασβέστης». Για τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Γουέστ Χαμ και όλα τα άλλα μεγάλα που θαυμάσαμε ως θεατές αυτές τις μέρες.

Επρεπε να μιλάμε πρωτίστως για το 2-1 του Ολυμπιακού, γιατί η Γουέστ Χαμ αν και δεν συγκρίνεται σε ποσότητα τίτλων κι εμπορικότητα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή τη Λίβερπουλ, εντούτοις είναι το… αγγλικό ποδόσφαιρο, η επιτομή. Είναι η κάτοχος του Κόνφερενς Λιγκ. Επίσης, τα «σφυριά» είναι το ένα και μοναδικό Παγκόσμιο Κύπελλο των Εγγλέζων, η ομάδα με τους περισσότερους διεθνείς στην ενδεκάδα του τελικού του 1966.

Η Γουέστ Χαμ δεν είναι απλώς μπορντό φανέλα και γαλάζια μανίκια, αλλά η μια κι έναν καιρό ομάδα του απαράμιλλου Αλφρεντ Χίτσκοκ, αλλά και κάμποσων του Χόλιγουντ ακόμη στα κατοπινά χρόνια. Η Κίρα Νάιτλι, φερ’ ειπείν, στην κερκίδα με διαρκείας, ο Ρέι Γουίνστον, «αρρωστάκι» κι ελόγου του με τους «ironers»… Μέχρι κι ο Μπάρακ Ομπάμα. Κάθε Αύγουστο, το κλαμπ θυμάται στα σόσιαλ μίντια τα γενέθλια του μελοσχήμονος οπαδού του…

Και βέβαια, η Γουέστ Χαμ νίκησε πριν από μερικούς μήνες τη Φιορεντίνα στον τελικό του Κόνφερενς Λιγκ. Κάτι παραπάνω, εποιμένως, από μια νίκη αυτή που πέτυχαν οι «ερυθρόλευκοι», απ’ τον «καλλιγράφο» Φορτούνη έως την αποκάλυψη Πορόσο. Ενα αποτέλεσμα που θα γραφτεί με ανεξίτηλο μελάνι στις δέλτους της Ιστορίας του «Θρύλου».

Μόνο γι’ αυτά, συνεπώς, έπρεπε να κουβεντιάζουμε κι όχι για την αξιότιμη δικαστή κα. Αντιγόνη Σταμολέκα, την εξέταση «κατ’ αντιμωλίαν», τα άρθρα τάδε και δείνα κι όλα αυτά που ανθούν στον μικρόκοσμο των νομικών.

Κανείς δεν αγάπησε το ποδόσφαιρο από έλξη προς το… πειθαρχικό δίκαιο ή από ροπή προς τον δικολαβισμό. Μας υποχρέωσαν, ωστόσο, εδώ και σχεδόν μία εβδομάδα να σκεφτόμαστε δικηγορίστικα ή και… ιατρικά, αφού μπήκαν στη ζωή μας έννοιες όπως η «διάσειση λαβυρίνθου» και άλλα τινά.

Ο Ολυμπιακός, βέβαια, διαθέτει το όπλο της έφεσης, όμως ανεξάρτητα από τι θα γίνει στην Επιτροπή Εφέσεων της ΕΠΟ, χάσαμε πολύτιμες ώρες και μέρες, που θα μπορούσαμε να τις αφιερώσουμε σε πραγματικά ποδοσφαιρικές συζητήσεις.

Ανεξάρτητα, επίσης, από την έκβαση που θα έχει η υπόθεση για την ομάδα του Πειραιά, έχει αναλογιστεί κανείς ότι ανοίγει ο ασκός του αιόλου μ’ ετυμηγορίες σαν τη σημερινή;

Όλοι αυτοί που εργαλειοποίησαν, όπως εργαλειοποίησαν, μία κροτίδα, έχουν σκεφτεί πόσα ντέρμπι έρχονται; Έχουν αθροίσει τα ντέρμπι της κανονικής περιόδου και των πλέι οφ;

Μπορούν να κάνουν εικόνα τι μπορεί να συμβεί σε Λεωφόρο, Νέα Φιλαδέλφεια, Τούμπα, «Κλεάνθης Βικελίδης»; Σε όλα τα γήπεδα, σε όλες τις κατηγορίες. Που ο καθένας, ανάλογα με τα κέφια του και την εξέλιξη του αγώνα, θα κάνει τον ψόφιο κοριό;

Ή να ξαπλώνει στο χορτάρι χωρίς καν να σκάει… καψούλι; Ν’ ακούει ένα μπινελίκι απ’ την εξέδρα και να υποδύεται νευρικό κλονισμό ή ψυχολογικά προβλήματα; Ή ακόμη… οφθαλμολογικά θέματα απ’ την τσίκνα μιας καντίνας με «βρώμικα»;

Πλέον υπάρχει δεδικασμένο (έστω στο πρωτοβάθμιο). Άνοιξε φάμπρικα. Κακή μάλιστα. Ειδικά όταν δημιουργείς καταστάσεις και βιάζεσαι για αυτές.

Όταν δεν ακούς. Μάλλον κάνεις ότι δεν ακούς επειδή ήδη έχεις αποφασίσει. Πολλά τα κενά στην υπόθεση. Κανείς δεν είναι υπέρ της βίας. Ποτέ και πουθενά. Δεν προκύπτει όμως κάτι σχετικό με αυτό.

Αν διαβάσει κανείς τα στοιχεία της υπόθεσης η απόφαση δεν προκύπτει βάσει τετελεσμένων και εγγράφων, αλλά μάλλον είναι στο… περίπου.

Δεν υφίσταται αλλά, προκύπτει μια ψυχολογική δικαιοσύνη. Ουδείς το επιβεβαιώνει, αλλά για να λες ότι δεν είσαι καλά τότε δεν είσαι. Κάτι σαν τους προσαγωγούς και τη μέση με τους παίκτες. Δεν επιβεβαιώνεται πλήρως, αλλά από την άλλη δεν μπορείς να του το αρνηθείς…

Για να τελειώνουμε με όλες αυτές τις ιλαροτραγωδίες σαν κι αυτή της υπόθεσης Χουάνκαρ: η ανωτερότητα μίας ομάδας έναντι κάποιας άλλης κρίνεται μέσα στο γήπεδο κι όχι από… διατακτικά.

Κρίνεται από το ποια έβαλε τα περισσότερα γκολ με τον σέντερ φορ της ή το «δεκάρι» της.

Αν θέλαμε να βλέπουμε στα χαρτιά, θα παρακολουθούσαμε αγώνες… ξερής και δηλωτής!

Headlines