Ο πόλεμος των αμάχων

«Οι άμαχοι από το βόρειο τμήμα της Γάζας και από την Πόλη της Γάζας θα πρέπει να μετακινηθούν προσωρινά νότια του Ουάντι Γάζα προς πιο ασφαλή ζώνη, όπου θα μπορούν να λάβουν νερό, τρόφιμα και φάρμακα. Αύριο (χθες, Κυριακή) οι ανθρωπιστικές προσπάθειες στη Γάζα, που γίνονται από την Αίγυπτο και τις ΗΠΑ, θα αυξηθούν».

Τρεις εβδομάδες έχουν περάσει από τη βάρβαρη τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ που άφησε πίσω της πρωτοφανή αριθμό νεκρών στο έδαφος της χώρας, πολλούς έπειτα από αδιανόητα βασανιστήρια, καθώς και εξίσου πρωτοφανή αριθμό ομήρων.

Και, αντίθετα προς την επίθεση της Χαμάς, εκείνων των ισραηλινών προηγούνται ειδοποιήσεις και χρόνος ώστε να μπορέσουν οι άμαχοι να απομακρυνθούν από τις περιοχές που γίνονται στόχοι.

Όμως, αυτό, αν και άρχισε να συμβαίνει με τα πρώτα τελεσίγραφα, δίνει την εντύπωση ότι έκτοτε διακόπηκε: υπάρχουν αναφορές ότι η Χαμάς απαγορεύει διά των όπλων τη μετακίνηση αμάχων προκειμένου να «αναγκάσει» τους Ισραηλινούς να ματαιώσουν τους σχεδιασμούς τους.

Την ίδια ώρα, ανακρίσεις μαχητών της Χαμάς αποκάλυψαν – και τα σχετικά βίντεο δόθηκαν από το Ισραήλ στη δημοσιότητα – ότι τα αρχηγεία της τρομοκρατικής οργάνωσης έχουν έδρα τους κάτω από νοσοκομειακή μονάδα με τη λογική ότι εκεί δεν θα υπάρξει χτύπημα και άρα κίνδυνος για την οργάνωση.

Όλα αυτά δεν είναι καινούργια. Ούτε για τον τρόπο που λειτουργεί η Χαμάς, αλλά ούτε και γι’ αυτόν που λειτουργεί παντού η Τζιχάντ. Στη Δύση η μνήμη είναι πολύ μικρή, αλλά θα έπρεπε αν μη τι άλλο να περιλαμβάνει τις επιθέσεις αυτοκτονίας ανθρώπων που συχνά δεν ήταν μαχητές αλλά αυτοκτόνοι – δολοφόνοι μάρτυρες του Ισλάμ, «Σαχίντ».

Στο Αφγανιστάν, και αλλού, έχουν υπάρξει γονείς να μετατρέπουν σε «Σαχίντ» πεντάχρονα και δεκάχρονα παιδιά, βέβαιοι ότι τα στέλνουν ως μάρτυρες στον παράδεισο… Οπότε, σε τέτοιες περιπτώσεις, οι «άμαχοι» μόνον άμαχοι δεν είναι, όσο κι αν έτσι δείχνουν.

Όμως, στη Γάζα, τέτοιο ποσοστό μάλλον πρέπει να θεωρείται πολύ μικρό. Το μέγα μέρος του πληθυσμού είναι εγκλωβισμένο ανάμεσα σε έναν εσωτερικό εχθρό – απόλυτο δυνάστη που το χρησιμοποιεί χωρίς ίχνος δισταγμού ως ανθρώπινη ασπίδα για να καλύπτει τη βάση του για τρομοκρατικά χτυπήματα και έναν εξωτερικό εχθρό που, πλέον, μετά την 7η Οκτωβρίου, είναι αποφασισμένος να μην ανεχθεί πια αυτή την κατάσταση η οποία κορυφώθηκε έπειτα από χρόνια επιτυχίας αυτής της «συνταγής».

Όλα τα παραπάνω καθιστούν αυτόν τον πόλεμο (και) έναν πόλεμο των αμάχων, περισσότερο ίσως από κάθε άλλον στη σύγχρονη εποχή.

Όμως αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα από τα όπλα που διαθέτει στο οπλοστάσιό της η Χαμάς – και έτσι ακριβώς το βλέπει και το χειρίζεται: ως ένα ακόμα μέσο για την επίτευξη του σκοπού της.

Και μάλιστα ούτε καν ως όπλο με την έννοια ενός πολύτιμου οπλικού συστήματος που θα έκανε τα πάντα για να το προστατεύσει και για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού ή για να μην καταστραφεί από αυτόν.

Αλλά ως αναλώσιμο οπλικού συστήματος που η δουλειά του είναι ακριβώς το να καταστραφεί, προκειμένου να εξυπηρετήσει τον στόχο που του έχει χρεωθεί και που εδώ δεν είναι άλλος από αυτή την ανθρώπινη ασπίδα στις βάσεις τρομοκρατικών επιχειρήσεων εναντίον του Ισραήλ.

Η αγριότητα του πολέμου είναι φοβερή. Πρέπει κανείς να είναι βαθιά διαταραγμένος για να τον ευχαριστεί το ίδιο το γεγονός ότι ξαφνικά ένας πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη και μάλιστα σε αυτή την κλίμακα και με τέτοια ένταση εναντίον του όποιου αντιπάλου.

Εξίσου όμως αδιανόητο είναι να αποδέχεται κανείς χωρίς όση αντίδραση μπορεί να προτάξει, έναν φρικτό πόλεμο του τρόμου όπως αυτόν της Χαμάς. Τότε και πάλι, με έναν διαφορετικό πια τρόπο, δεν είναι πλέον άνθρωπος.

Και αντιθέτως προς ό,τι λέει ο ανεκδιήγητος τούρκος πρόεδρος, ίσως αυτή η τραγική υπόθεση στο τέλος ελευθερώσει και κάποιους Παλαιστίνιους από την τυραννία της.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»