Οι φασίστες δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο – θα πάρουν την απάντηση που τους αξίζει;

Όποιος πίστευε ότι η υπόθεση του φασισμού και της ακροδεξιάς στην Ελλάδα τελείωσε με την πρωτόδικη απόφαση για τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, απλώς δεν καταλάβαινε πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του φασισμού.

Ούτως ή άλλως το πρώτο ανησυχητικό σημάδι ήταν ότι στις πρόσφατες εκλογές η Ακροδεξιά στις διάφορες παραλλαγές της πήρε 12,8%. Για να μην αναφερθώ στο ότι αρκούσε μια δήλωση του καταδικασμένου νεοναζί Κασιδιάρη, ώστε ένα παντελώς άγνωστο κόμμα να μπει στη Βουλή.

Όλοι αυτοί προφανώς και σκοπό δεν είχαν απλώς να παίξουν μόνο το κοινοβουλευτικό παιχνίδι.

Κάποιοι μπορεί να οραματίζονται ότι θα μπορούσαν να μιμηθούν την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά που σε ορισμένες περιπτώσεις συγκυβερνά. Όμως, άλλοι δεν ξεχνούν ότι φασισμός σημαίνει κυριαρχία στο δρόμο. Σημαίνει σπασμένα κεφάλια των αντιπάλων. Σημαίνει τρομοκρατία απέναντι στον μετανάστη, τον πρόσφυγα, το ΛΟΑΤΚΙ+ και γενικά τον «άλλο».

Και φαίνεται ότι κάποιοι νιώθουν ότι όχι μόνο μπορούν να δοκιμάσουν να κυριαρχήσουν στο δρόμο αλλά ότι στην πράξη θα έχουν ασυλία για ό,τι κάνουν.

Άλλωστε, βλέπουν ένα κλίμα στην κοινωνία που δυστυχώς φαντάζει ευνοϊκό προς απόψεις της ακροδεξιάς.

Σκεφτείτε για παράδειγμα το θέμα της μετανάστευσης και των προσφύγων όπου πανευρωπαϊκά η ατζέντα της Ακροδεξιάς έχει κυριαρχήσει.

Αλλά και ρίξτε μια ματιά και στο ελληνικό σύμπαν των μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπου θα δείτε πόσο ισχυρά είναι τα ακροδεξιά αντανακλαστικά σε μεγάλο μέρος των χρηστών που εάν τους ρωτήσεις θα σου πουν ότι είναι «κεντροδεξιοί».

Όλα αυτά απλώς οπλίζουν τα χέρια τους. Και διαμορφώνουν το κλίμα για να δούμε γεγονότα  όπως αυτά με την πρωτοφανή επίθεση ακροδεξιών τραμπούκων σε σταθμούς και συρμούς του Ηλεκτρικού και μάλιστα σε ώρα αιχμής. Όπου είδαμε τύπους με μπιτόνια να περιχύνουν βαγόνια και να εκστομίζουν κάθε λογής απειλές. Σε χώρους που υποτίθεται ότι είναι αυστηρά φρουρούμενοι από την αστυνομία.

Όλα αυτά είναι πολύ ανησυχητικά. Και δεν απαντιούνται με τη λογική των «δύο άκρων» που τσουβαλιάζοντας αντίθετες οπτικές στο τέλος καταλήγει και να υποτιμά τη φασιστική βία αλλά και εμμέσως να τη νομιμοποιεί, αφού την εξισώνει με αυτό που υποτίθεται ότι είναι το αντίθετό της.

Αυτό που χρειάζεται είναι να γίνει σαφές ότι απέναντι στην ακροδεξιά το μπλοκ είναι τόσο ενιαίο όσο και στην περίοδο της δίκης της Χρυσής Αυγής.

Χωρίς «ναι μεν αλλά», χωρίς «αστερίσκους», χωρίς κρυφές ατζέντες και δεύτερες σκέψεις.