Μπάσκετ: Πέθανε ο «αήττητος» Μπομπ Νάιτ, προπονητής-θρύλος του κολλεγιακού μπάσκετ

Ο προπονητής με τις περισσότερες νίκες στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ, φεύγει μένοντας στην ιστορία για όλους τους σωστούς αλλά και κάποιους λάθους λόγους.

Όπως αναφέρει η Washington Post στη σύντομη βιογραφία με τους σημαντικούς σταθμούς της ζωής και της καριέρας του υπήρξε ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ.

Στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, οδήγησε την ομάδα του σε τρία εθνικά πρωταθλήματα, συμπεριλαμβανομένου του 1976, όταν οι Hoosiers του είχαν την τελευταία αήττητη σεζόν στο κολεγιακό μπάσκετ ανδρών.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο με τις ΗΠΑ, με την τελευταία ομάδα ερασιτεχνών και ονόματα που «ζαλίζουν»

Ανακηρύχθηκε τέσσερις φορές εθνικός προπονητής της χρονιάς και οδήγησε την ανδρική ομάδα των ΗΠΑ σε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 1984. Όταν κέρδισε το 880ό του παιχνίδι το 2007, ξεπέρασε τον Ντιν Σμιθ του Πανεπιστημίου της Βόρειας Καρολίνας ως ο προπονητής με τις περισσότερες νίκες στην ιστορία του κολεγιακού πρωταθλήματος ανδρών.

Ο προπονητής, ο νταής, ο άνθρωπος που έφτιαξε δεκάδες συστήματα στο παγκόσμιο μπάσκετ

Όταν η Ιντιάνα κέρδισε το τουρνουά NCAA το 1976, το 1981 και το 1987, ο Νάιτ χαιρετίστηκε ως λαμπρός προπονητής και δάσκαλος των κινήτρων. Ήθελε και απαιτούσε τον απόλυτο έλεγχο της ομάδας και δεν μπορούσε να ανεχτεί την παραμικρή κουβέντα. Ούτε από παίχτη. Ούτε από αντίπαλο. Ούτε από διαιτητή.

Είχε τσακωθεί με όλο τον κόσμο: παίκτες, διαιτητές, δημοσιογράφους, αντιπάλους. Φώναζε, ούρλιαζε και άλλαζε χρώμα το πρόσωπό του. Με ύψος 1,93 ο Μπομπ Νάιτ ήταν ο ορισμός του προπονητή-τυρράνου. Δηλαδή ο αείμνηστος Γιάννης Ιωαννίδης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί Μητέρα Τερέζα μπροστά του.

Το μπούλινγκ ήταν το βασικό προπονητικό του εργαλείο: Έχει κουτουλήσει, πνίξει, κλωτσήσει και χαστουκίσει παίκτες του για πολύ λιγότερα πράγματα από έναν απλό αντίλογο.

Προπονητικά πίστευε στην άμυνα μέχρι τελικής πτώσης, σχολή Ομπράντοβιτς πριν τον Ομπράντοβιτς σε πολλά ζητήματα, ενώ επέλεγε παίχτες που δεν ήταν εγωιστές, αλλά πιόνια στην σκακιέρα του. Ουσιαστικά με συνεχές passing game αναζητούσε τον αμαρκάριστο παίκτη να πάρει το ελεύθερο σουτ. Και να το βάλει.

Ταυτόχρονα ήταν έτη φωτός από την εποχή του στα συστήματα διπλού σκριν, ώστε να βγάλει αμαρκάριστο παίχτη.

Όταν όλοι οι προπονητές της εποχής έβλεπαν το μπάσκετ ως «θα βάλω περισσότερους πόντους και θα κερδίσω», ο Μπομπ Νάιτ το έβλεπε ως «θα μείνεις τόσο χαμηλά στο σκορ και επειδή δεν έχεις μάθει να παίζεις άμυνα θα κερδίσω». Κάτι που έκανε πράξη.

Δεν λάδωσε παίχτες για να πάνε στο πανεπιστήμιο της Ιντιάνα, δεν παραβίασε κανόνες, δεν δημιούργησε σκάνδαλα πλην του χαρακτήρα του. Οι αθλητές του έπρεπε να είναι και φοιτητές υποχρεωτικά, αλλιώς τους έδιωχνε από την ομάδα. Το 95% των αθλητών του αποφοίτησε με πτυχίο.

Ο «ματσό» που δεν μπορούσε να συγκρατήσει την γλώσσα του

Ο Μπομπ Νάιτ ήταν αυτό που περιγράφεται ως «άνθρωπος μιας άλλης εποχής», όταν δεν θέλουμε να κακοχαρακτηρίσουμε κάποιον που έφυγε από την ζωή.

Η στάση του και οι απόψεις του ήταν πάντα – στην καλύτερη περίπτωση – εκτός αθλητικού, αλλά και κοινωνικού πλαισίου.

Ο Νάιτ καταφέρθηκε εναντίον της αλλαγής των προτύπων στον αθλητισμό και την κοινωνία, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου της γυναίκας. Σε μια συνέντευξη του 1988, είπε στην παρουσιάστρια ειδήσεων του NBC Κόνι Τσανγκ: «Αν ο βιασμός είναι αναπόφευκτος, χαλαρώστε και απολαύστε το».

Ζήτησε συγγνώμη για κάποιες από τις παραβάσεις του, αλλά ο θυμός του και όσα του χάριζαν η αίσθηση της προκλητικότητας και ο φόβος προς το πρόσωπό του δεν υποχώρησαν ποτέ.

«Δεν βλέπω απολύτως κανέναν λόγο να αλλάξω τους τρόπους μου», δήλωσε τον Μάρτιο του 2000 λίγο πριν ξεσπάσει το μεγάλο σκάνδαλο.

Εβδομάδες αργότερα, ήρθε στην επιφάνεια μια βιντεοκασέτα τριών ετών που έδειχνε ότι ο κ. Νάιτ είχε αρπάξει από το λαιμό έναν παίκτη του, τον Νιλ Ριντ, κατά τη διάρκεια μιας προπόνησης. Οι διαχειριστές του πανεπιστημίου θέσπισαν μια πολιτική «μηδενικής ανοχής», προειδοποιώντας τον κ. Νάιτ ότι τυχόν μελλοντικά ξεσπάσματα θα οδηγούσαν στην απόλυσή του.

Η ζωή μετά την πτώση

Σύμφωνα με την Washington Post για χρόνια, ο κ. Knight παρακολουθούσε τα παιχνίδια με ένα καρό αθλητικό παλτό ή ένα κόκκινο πουλόβερ. Όχι μόνο είχε φέρει πρωταθλήματα και δόξα στην πολιτεία, αλλά είχε συγκεντρώσει εκατομμύρια δολάρια για το πανεπιστήμιο, συμπεριλαμβανομένων 5 εκατομμυρίων δολαρίων για τη βιβλιοθήκη.

Για κάποιους ήταν ήρωας, για άλλους ντροπή. Αλλά, μετά από 29 χρόνια ως η μπασκετική ιδιοφυΐα της Ιντιάνα, έμεινε χωρίς δουλειά. Ορκίστηκε να μην επιστρέψει ποτέ στην πανεπιστημιούπολη στην οποία κάποτε βασίλευε ως θεός.

Όταν η πρωταθλήτρια ομάδα του 1976 τιμήθηκε σε μια συνάντηση 40 χρόνων το 2016, ο κ. Νάιτ έμεινε μακριά και είπε ότι ήλπιζε να πεθάνουν όλοι όσοι έβαλαν το χεράκι τους στην απόλυσή του. Επέστρεψε τελικά το 2020, όταν η Ιντιάνα γιόρτασε την 40ή επέτειο από την πρωταθλήτρια ομάδα του 1980 στο Big Ten.

Μετά από ένα χρόνο εκτός πάγκων, ο Μπομπ Νάιτ προσλήφθηκε ως προπονητής στο Πανεπιστήμιο Texas Tech. Ήταν στο Λούμποκ του Τέξας, όπου έσπασε το ρεκόρ νικών όλων των εποχών του Σμιθ για αγώνες κολλεγιακού μπάσκετ ανδρών.

Η σχέση του με την προπονητική

Παίκτης του κολλεγιακού μπάσκετ και ο ίδιος, αλλά όχι ιδιαίτερα ταλαντούχος, αποφάσισε να ασχοληθεί με την προπονητική αμέσως μόλις αποφοίτησε το 1962. Το 1963 έγινε βοηθός προπονητή στην στρατιωτική Ακαδημία του West Point.

Δύο χρόνια αργότερα, στα 24 του χρόνια, ο Νάιτ διορίστηκε πρώτος προπονητής – ο νεότερος προπονητής ανδρών μεγάλου κολεγίου που υπήρξε ποτέ. Τον αποκαλούσαν «Bobby T» για όλα τα τεχνικά φάουλ που δεχόταν και του έκαναν επίπληξη οι υπεύθυνοι του West Point, αλλά η ομάδα του άρχισε να κερδίζει.

Έδινε έμφαση στη φυσική κατάσταση και στις σκληρές σωματικές ασκήσεις και έλεγε ότι το αγαπημένο του μέρος της προπονητικής ήταν η προπόνηση.