27η ημέρα του πολέμου. Και συνηθίσαμε πολλά πράγματα.

Τις άγριες εικόνες από τη φρίκη του πολέμου.

Συνηθίσαμε τον θάνατο. Συνηθίσαμε τα μικρά παιδιά που τρέμουν μετά τούς βομβαρδισμούς, ψάχνοντας κάτι από την οικογένεια τους ή το φτωχικό σπιτικό τους.

Συνηθίσαμε τις εικόνες από βομβαρδισμένα νοσοκομεία , όπου οι γιατροί χειρουργούν χωρίς αναισθητικό.

Αποδεχτήκαμε ότι το μοναδικό αντικαρκινικό νοσοκομείο της Γάζας τέθηκε εκτός λειτουργίας.

Συνηθίσαμε να χαϊδεύουμε τα αυτιά μας  και να λέμε πως κάποια στιγμή  θα σταματήσει αυτή η καθημερινή σφαγή.

Ζήτω οι αυταπάτες!

Και τελικά; Που είναι τα κράτη. Οι κυβερνήσεις. Οι ηγέτες που θα σηκώσουν ανάστημα για να σταματήσουν αυτή την αιματοχυσία. Ή μήπως τη γενοκτονία.

Σχεδόν 10.000 ψυχές έχουν θυσιαστεί στο πλαίσιο μιας συλλογικής τιμωρίας.

Οι εικόνες με τους πατεράδες να κρατούν στα χέρια τους τα άψυχα σώματα των παιδιών τους θα μας στοιχειώνουν.  Θα μας στοιχειώνουν όσο δεν κάνουμε κάτι.

Η χερσαία εισβολή του ισραηλινού στρατού εξελίσσεται μέρα με τη μέρα. Η πανίσχυρη πολεμική μηχανή του Ισραήλ όσο και να βρίσκει αντιστάσεις, έχει το πάνω χέρι.

Τα τανκς με τους στρατιώτες προωθούνται σταδιακά στη Γάζα. Δίνουν τις συντεταγμένες για στόχους  μαχητών της Χαμάς.

Ακολουθούν βομβαρδισμοί.

Εκτός όμως  από τους μαχητές της Χαμάς που εξουδετερώνονται, αφανίζονται και ολόκληρες οικογένειες.

Οι γνωστές «παράπλευρες απώλειες» .

Βομβαρδίζονται προσφυγικοί καταυλισμοί. Νοσοκομεία. Συνοικίες με αμάχους. Ξανά και ξανά.

«Παράπλευρες απώλειες».

Και οι νεκροί αυξάνονται. Και τα κράτη σφυρίζουν αδιάφορα. Και πολλοί  συνεχίζουν να κοιμούνται τα βράδια έχοντας ήσυχη την συνείδησή τους.

Headlines