Το πολεμικό έπος «Call of Duty» έγινε είκοσι χρονών

Εκρήξεις, πυροβολισμοί από δεκάδες στρατιώτες γύρω σας, απόλυτο χάος και σύγχυση. Η απόλυτη «κακοφωνία» του Call of Duty ήταν αυτή που κέντρισε το ενδιαφέρον του κοινού. Ενώ τα άλλα first-person shooters της εποχής έβαζαν συνήθως τον παίκτη να έχει τον πλήρη έλεγχο ενός μόνο χαρακτήρα που αναλάμβανε μόνος του ολόκληρες διμοιρίες εχθρών, το αρχικό Call of Duty, το οποίο συμπληρώνει αυτή την εβδομάδα είκοσι χρόνια ζωής, σε έριχνε στη μέση μεγάλων επιθέσεων, περιτριγυρισμένο από συντρόφους τεχνητής νοημοσύνης. Δεν ήσουν ο Ράμπο, ήσουν απλά ένας στρατιώτης, ένα γρανάζι στη μηχανή του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.

Τη μια στιγμή πέφτεις με αλεξίπτωτο στην κατεχόμενη Γαλλία, την άλλη υπερασπίζεσαι μια θέση από εχθρικά τανκς ή σέρνεσαι στους υπονόμους μιας κατεστραμμένης ρωσικής πόλης

Και δεν ήταν το μόνο παιχνίδι που το έκανε αυτό. Το Medal of Honor της Electronic Arts είχε ήδη ασχοληθεί με την όλη ιδέα του επικού shooter μάχης, αλλά όταν η δημιουργική ομάδα πίσω από την κορυφαία συνέχεια της σειράς Allied Assault, απογοητεύτηκε από τη ζωή υπό την EA, 22 από αυτούς ίδρυσαν το δικό τους στούντιο και υπέγραψαν συμβόλαιο με την Activision. Αυτό έγινε το 2002, και το στούντιο ήταν η Infinity Ward. Μόλις ένα χρόνο αργότερα ήρθε το Call of Duty.

Πως βρεθήκαμε στο Στάλινγκραντ;

Αυτό που πρόσφερε το εν λόγω παιχνίδι ήταν η επική εμβέλεια και η τεχνική ευφυΐα. Παίζεις όχι ως ένας, αλλά ως μια σειρά από στρατιώτες που πολεμούν σε διάφορα πεδία, ξεκινώντας από την απόβαση της D-day, συνεχίζοντας με την επιχείρηση Tonga και στη συνέχεια με τη μάχη του Στάλινγκραντ. Με αυτόν τον τρόπο, το παιχνίδι σας έδωσε μια σαρωτική εικόνα των τελευταίων μηνών του πολέμου, ρίχνοντάς σας στις πιο σημαντικές φάσεις. Ο ρυθμός είναι σχεδόν οπερατικός, ένα ασταθές μείγμα από επικές εισαγωγές στο πεδίο της μάχης και πιο ήσυχες, πιο έντονες αλληλουχίες που μοιάζουν με ντουέτο, καθώς οι παίκτες τρύπωναν πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Τη μια στιγμή πέφτεις με αλεξίπτωτο στην κατεχόμενη Γαλλία, την άλλη υπερασπίζεσαι μια θέση από εχθρικά τανκς ή σέρνεσαι στους υπονόμους μιας κατεστραμμένης ρωσικής πόλης. Η φασαρία ενισχύεται από τον εξαιρετικό ηχητικό σχεδιασμό, με τους αυθεντικούς ήχους των όπλων (διαφορετικούς για κάθε ένα από τα όπλα) και τις εκρήξεις, οι οποίες συνοδεύονται από οπτικές παραποιήσεις που μιμούνται το σοκ από μια κοντινή έκρηξη. Τα πάντα αφορούσαν την αισθητηριακή εμπειρία.

Το multiplayer ήταν το βασικό στοιχείο του «Call of Duty»

View this post on Instagram

A post shared by Call of Duty (@callofduty)

Ένα βασικό στοιχείο στο οποίο επικεντρώθηκε η Infinity Ward ήταν η τεχνητή νοημοσύνη. Όταν πήγαινες σε μάχες στο CoD, το έπραττες με συμμάχους που μπορούσαν να κρατήσουν τη θέση τους, χρησιμοποιώντας τότε εξελιγμένες μεθόδους εύρεσης διαδρομών και λήψης αποφάσεων για να δημιουργήσουν την αίσθηση μιας μεγαλύτερης πολεμικής επιχείρησης. Με αυτόν τον τρόπο, το παιχνίδι δημιούργησε πραγματικά μια κινηματογραφική αίσθηση πράξης και επιπτώσεων. Οι ονομαστικοί χαρακτήρες που ελέγχονταν από τον υπολογιστή συνομιλούσαν μεταξύ τους και μπορεί να έπεφταν δίπλα σας καθώς οι σφαίρες περνούσαν από μπροστά σας. Αυτό ήταν νατουραλισμός σε στυλ Χόλιγουντ, γεμάτος με στιγμές τραγωδίας και νίκης.

Μultiplayer

Το multiplayer ήταν το βασικό στοιχείο του «Call of Duty». Το παιχνίδι είχε φυσικά τις λειτουργίες Deathmatch και Team Deathmatch, αλλά πρόσθεσε επίσης τις πιο δυνατές επιλογές: Search and Destroy και Retrieval (Αναζήτηση, Καταστροφή και Ανάκτηση) οι οποίες απομάκρυναν τα respawns και έβαζαν μικρές ομάδες αντίπαλων παικτών να εκτελούν αποστολές μεταξύ τους αντί να πυροβολούν απλώς.

Είκοσι χρόνια και πάνω από 400 εκατομμύρια πωλήσεις αργότερα, το Call of Duty είναι πλέον ένα από τα κορυφαία ονόματα στη βιομηχανία βιντεοπαιχνιδιών

View this post on Instagram

A post shared by Call of Duty (@callofduty)

Είναι σημαντικό ότι το στοιχείο του multiplayer δημιουργήθηκε με τη χρήση μιας γλώσσας scripting που έγινε προσβάσιμη στους παίκτες PC, ενώ το παιχνίδι εισήγαγε επίσης το πανταχού παρόν Kill Cam, στο οποίο οι παίκτες που πέφτουν κάτω μπορούν να δουν μέσα από την οπτική γωνία του αντιπάλου που τους έριξε, βλέποντας έτσι το δικό τους τέλος. Αυτό έγινε ένα χρήσιμο εργαλείο, διδάσκοντας στους αρχάριους πώς να υπερασπίζονται καλύτερα τον εαυτό τους, αλλά και αναδεικνύοντας τα σημεία sniping, ώστε οι campers (παίκτες που μένουν στο ίδιο σημείο για ολόκληρο τον αγώνα) να μπορούν να εξολοθρεύονται άμεσα.

Στις μέρες μας χρησιμοποιούμε τον όρο κινηματογραφική ταινία, αλλά όταν ήρθε το Call of Duty ήταν ένα παιχνίδι που πραγματικά εισήγαγε την καινοτομία στον τρόπο με τον οποίο τα βιντεοπαιχνίδια θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τη μεγαλοπρέπεια, την εμβέλεια, τον ήχο και την αφήγηση για να βάλουν τους παίκτες στις δικές τους πολεμικές ιστορίες.

Είκοσι χρόνια και πάνω από 400 εκατομμύρια πωλήσεις αργότερα, το Call of Duty είναι πλέον ένα από τα κορυφαία ονόματα στη βιομηχανία βιντεοπαιχνιδιών. Η ιστορία του υπήρξε αμφιλεγόμενη, καθώς η σειρά επικρίνεται συχνά για τη δυτικοκεντρική κοσμοθεωρία της, τα αδέξια στερεότυπα και τη φετιχοποίηση της στρατιωτικής βίας. Ολόκληρη η βιομηχανία έχει αλλάξει αφάνταστα από το 2003. Όμως αυτό που έκανε εκείνο το αρχικό παιχνίδι – ο τρόπος με τον οποίο συνδύασε την ιστορική αξιοπιστία με τα κινηματογραφικά εφέ και την εκρηκτική δράση, ο τρόπος με τον οποίο έφερε τα ίδια στοιχεία στο multiplayer – παραμένει το δομικό στοιχείο του Call of Dutyκαι του επικού mainstream σχεδιασμού παιχνιδιών γενικότερα.

*Mε πληροφορίες από Guardian | Κεντρική φωτογραφία θέματος: Instagram