24 ώρες στην Αθήνα: «Le monde est à nous» ή αλλιώς «Ο κόσμος είναι δικός μας»

Εν μέσω κοινωνικοπολιτικών ταραχών, πολέμου, μπιτονιών με βενζίνη σε σταθμούς του μετρό στην Αθήνα, ήρθε το Σάββατο. Δύσκολη εβδομάδα, δεν νομίζεις; Κάπως νιώθεις ότι η κοινωνική σήψη, καταστρέφει κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου. Κοιτάς στον τοίχο του δωματίου σου. Έχεις μια αφίσα από την αγαπημένη σου ταινία, το «La Haine». Δεν είναι κάποια «ψαγμένη» ταινία, με μονοπλάνο, βαθυστόχαστες φράσεις, ή κάποια που δεν βρίσκεις σε online πλατφόρμες. Παραμένει όμως μια ταινία, που γέννησε μια σπίθα μέσα σου.

Το «Le monde est à nous» είναι το πρώτο πράγμα που «διαβάζεις», ένα πρωινό Σαββάτου με λίγο κρύο, λίγο ζέστη. Και κάπως το παίρνεις απόφαση. Ναι, αυτός ο κόσμος, είναι δικός μας. Kαι αν δεν ήταν, εμείς πάλι θα τον είχαμε κατακτήσει.

 «Αυτό που ελπίζουμε να επιτύχουμε με το φεστιβάλ αυτό είναι να ενημερώσουμε, να επιμορφώσουμε και ως ένα μεγάλο βαθμό να δημιουργήσουμε τα μέσα που θα βοηθήσουν τους σπόρους της ενσυναίσθησης να ανθίσουν»

Πλησιάζεις λίγο τη βιβλιοθήκη σου. Βλέπεις τους Ανθρωποφύλακες του Περικλή Κοροβέση. Ότι είσαι σε αυτή τη ζωή, το χρωστάς σε αυτό το βιβλίο. Το ξεφυλλίζεις. Το είχες ανάγκη, για να μην ξεχάσεις ποια είσαι και με ποιους είσαι, ποτέ.

Διαβάζεις τη πρώτη σελίδα. Βλέπεις μια γλυκιά αφιέρωση από τον μπαμπά σου. Διαβάζεις τη δεύτερη, την τρίτη, την εικοστή σελίδα. Κάπως ξεχάστηκες. Αφήνεις το βιβλίο ευλαβικά στη άκρη.

Με γοργούς ρυθμούς

Και χωρίς πολλά, πολλά σηκώνεσαι βάζεις κάτι πρόχειρο και κατηφορίζεις προς το «2o Solidarity Film Festival Killah P!».

1η στάση: 2o Solidarity Film Festival Killah P

Μπαίνεις να δεις τα δρώμενα και τις προβολές του Φεστιβάλ, για να αποφασίσεις τι ώρα θα πας. Κάπως πέφτεις πάνω στα λόγια της Μάγδας Φύσσα. «Ο κινηματογράφος ως μορφή τέχνης και έκφρασης ανέκαθεν βοηθούσε στη διατήρηση της Ιστορίας και αποτύπωνε μνήμες ανέπαφες στο χρόνο. Η χρησιμότητα της τέχνης μέσα από τα οπτικοακουστικά μέσα βοηθάει στη διατήρηση όχι μόνο ιστορικών στοιχείων αλλά και των συναισθημάτων των ανθρώπων που βιώνουν τα προβλήματα της κάθε εποχής την οποία εκφράζουν μέσα από τον κινηματογράφο. Οι δημιουργοί αυτοί είναι αρωγοί στην αντιμετώπιση της αμάθειας και στην ελευθερία έκφρασης η οποία τώρα είναι πιο σημαντική από ποτέ καθώς βιώνουμε καθεστώτα που θα έπρεπε να είχαν περάσει στα κατάστιχα της Ιστορίας. Κυρίως όμως και αυτό είναι το πιο αισιόδοξο κομμάτι αυτού του φεστιβάλ, αφιερωμένο στη μνήμη του Παύλου, είναι η συμμετοχή νέων παιδιών από διάφορα σχολεία όλης της χώρας. Γιατί όπως πίστευε και ο ίδιος και όπως υποστηρίζουμε όλοι μας, το μέλλον κάθε χώρας βρίσκεται μέσα στις καρδιές αυτών των παιδιών που προσπαθούμε να διατηρήσουμε αθώες και αγνές από τα μορφώματα και τα μιάσματα του φασισμού. Αυτό που ελπίζουμε να επιτύχουμε με το φεστιβάλ αυτό είναι να ενημερώσουμε, να επιμορφώσουμε και ως ένα μεγάλο βαθμό να δημιουργήσουμε τα μέσα που θα βοηθήσουν τους σπόρους της ενσυναίσθησης να ανθίσουν».

«Πέντε σπουδαίες γυναίκες, παρά την οδύνη από την υπέρτατη απώλειά τους, μου επέτρεψαν να τις πλησιάσω, και μέσα από αυτές να πλησιάσω και να αφουγκραστώ την Ελένη, την Ερατώ, την Ντόρα, τη Γαρυφαλλιά, τη Σοφία»

Ξαφνικά, δεν σε νοιάζει να δεις τις ταινίες που θα παιχτούν για να αποφασίσεις. Παίρνεις την τσάντα σου και πας.

Κοινωνία χωρίς βία, χωρίς διακρίσεις, χωρίς φόβο

Καθώς παρακολουθείς τη συζήτηση, το κινητό σου χτυπάει ασταμάτητα. Βλέπεις πως η ώρα έχει πάει οκτώ και μισή. Είχες κανονίσει θέατρο. Οι φίλες σου ξέρουν ότι είσαι αργοπορημένη και μόνιμα «χαμένη» οπότε σε καλούν λειτουργώντας σαν άλλα ξυπνητήρια.

Θα πάτε να δείτε το Pietà, της Μάρθας Μπουζιούρη. Γουστάρεις πολύ το θέατρο ντοκιμαντέρ, όπως και εκείνες. Διαβάζεις λίγο καλύτερα τη πλοκή πριν πας. «Η Pietà ψηλαφεί το προσωπικό και συλλογικό τραύμα της γυναικοκτονίας – της ύστατης πράξης στην πυραμίδα κλιμάκωσης της έμφυλης βίας», λέει το δελτίο της παράστασης.

2η στάση: Pietà, της Μάρθας Μπουζιούρη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Η σκηνοθέτρια Μάρθα Μπουζιούρη σημειώνει: «Πέντε σπουδαίες γυναίκες, παρά την οδύνη από την υπέρτατη απώλειά τους, μου επέτρεψαν να τις πλησιάσω, και μέσα από αυτές να πλησιάσω και να αφουγκραστώ την Ελένη, την Ερατώ, την Ντόρα, τη Γαρυφαλλιά, τη Σοφία. Η παράσταση είναι αφιερωμένη στις γυναίκες αυτές, που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας αλλά ζουν μέσα από εμάς. Γινόμαστε η φωνή τους. Η ομορφιά και η μνήμη τους φωτίζει τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς βία, χωρίς διακρίσεις, χωρίς φόβο».

Ο έρωτας της ζωής της ισχυρίζεται ότι δεν έχουν ξανασυναντηθεί ποτέ

«Δεν είμαστε όλες εδώ, λείπουν οι δολοφονημένες» είχες διαβάσει σε έναν τοίχο στην Πανεπιστημίου. Χαμένη στις σκέψεις σου, έφτασες τελικά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ο έρωτας της ζωής της

3η στάση: Και για εσένα, που είσαι φαν της έβδομης τέχνης, εδώ σε έχω: «Προετοιμασίες για να Είμαστε Μαζί Άγνωστο για Πόσο».

Δεν χρειάζεται να γκουγκλάρεις πλοκή, σε ξανά έχω, εδώ: «Η Márta, μια 40χρονη νευροχειρουργός, ερωτεύεται. Αφήνει πίσω της τη λαμπρή καριέρα της στην Αμερική και επιστρέφει στη Βουδαπέστη για να ξεκινήσει μια νέα ζωή με τον άντρα που αγαπά. Μάταια όμως τον περιμένει στη Γέφυρα της Ελευθερίας — αφού αυτός δεν εμφανίζεται στο ραντεβού τους. Η Μάρτα αρχίζει να τον ψάχνει απεγνωσμένα και όταν τελικά τον βρίσκει, ο έρωτας της ζωής της ισχυρίζεται ότι δεν έχουν ξανασυναντηθεί ποτέ».

Πανεπιστημίου, Θησείο και πέριξ

4η στάση: Αυτό το Σάββατο, είναι λίγο μελαγχολικό. Μέσα στον πόνο όμως, γεννιέται η ζωή. Έχεις τους αγαπημένους σου ανθρώπους γύρω σου. Τους παίρνεις, γυρνάτε στο κέντρο της Αθήνας, με ένα ποτό στο χέρι. Περπατάτε στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι, στην Πανεπιστημίου. Σήμερα δεν θέλετε να πάτε σε μαγαζί. Θέλετε να βλέπετε ουρανό. Και ποιος ξέρει; Ίσως και να τον φτάσετε.