Τα πάρτι της Μόλι Μουν συγκέντρωσαν εκατομμύρια για το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων

Όταν σκεφτόμαστε το Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων, τα πολυτελή πάρτι δεν είναι μάλλον το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό. Αλλά αποδεικνύεται ότι αποτέλεσαν σημαντικό μέρος του αγώνα για φυλετική δικαιοσύνη – ειδικά οι εκδηλώσεις που διοργάνωσε η μαύρη κοσμική Mollie Moon (Μόλι Μουν) στις δεκαετίες του 1940, του ’50 και του ’60.

Γνωστή ως μία από τις πιο επιδραστικές γυναίκες της εποχής των διεκδικήσεων των πολιτικών δικαιωμάτων, η Moon διετέλεσε πρόεδρος του σχήματος  συγκέντρωσης κεφαλαίων της National Urban League και πιστώνεται με τη συγκέντρωση εκατομμυρίων για την οικοδόμηση της οικονομικής και φυλετικής ισότητας στις ΗΠΑ. Παρόλα αυτά η ιστορικός Tanisha Ford (Τανίσα Φορντ) λέει ότι άκουσε για τη Μουν μόνο τυχαία, ενώ έκανε έρευνα για ένα άλλο έργο.

Η Μουν αντιμετώπισε επικρίσεις από ακτιβιστές που ήταν επιφυλακτικοί για τη λήψη χρημάτων από πλούσιους, λευκούς φιλελεύθερους

Δείτε το ποστ της Τανίσα Φορντ 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Tanisha C. Ford (@soulistaphd)

Μια ιστορία που δεν είχε ειπωθεί ποτέ

«Έπεσα πάνω στο όνομα Μόλι Μουν στα αποκόμματα εφημερίδων των αρχών της δεκαετίας του 1960. … Οργάνωνε και διηύθυνε αυτόν τον καταπληκτικό διαγωνισμό ομορφιάς που γιόρταζε την ομορφιά των μαύρων γυναικών», λέει η Φορντ. «Οπότε απλά έκρυψα το όνομά της στο πίσω μέρος του μυαλού μου και σκέφτηκα: ‘Θα γράψω κάτι γι’ αυτή τη γυναίκα’».

Καθώς η Φορντ μάζευε αποκόμματα του Τύπου για τη Μουν, συνειδητοποίησε ότι υπήρχε μια μεγαλύτερη ιστορία που έπρεπε να ειπωθεί, «μια ιστορία που θα έκανε τον κόσμο να γνωρίσει αυτή τη μεγάλη ηγέτιδα του Κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα, η οποία δεν είχε ειπωθεί ποτέ».

Δείτε το βίντεο 

@kelvinwashington36 Mollie Moon (July 21, 1912 – June 22, 1990) was the founder and president of the National Urban League Guild, the fundraising branch of the National Urban League. She served as president of the Guild for almost 50 years, from its founding until her death. Moon was born Mollie Lewis in Hattiesburg, Mississippi on July 21, 1912. Her parents were Telious and Beulah (Rogers) Lewis. She studied pharmacy at Meharry Medical College. She also studied in the Teachers College of Columbia University, as well as the New School for Social Research and the University of Berlin. Moon worked as a pharmacist in several states, before moving to New York City to work as a social worker for the Department of Social Services. Moon served as secretary to the board of trustees of the National Urban League. She founded the National Urban League Guild in 1942 in order to raise funds in support of the League’s racial equality programs. Lester B. Granger, then director of the Urban League, challenged Moon personally to help the league become ‘financially stable.’ At first an informal group, it eventually developed bylaws and held elections, with Moon serving as president until her death 1990. The Guild’s most well-known fundraising event was its annual Beaux-Arts Ball, a charity gala with a different theme each year. The Ball was held in various locations in New York City, starting in the Savoy Ballroom, moving to Rockefeller Center in 1948, and then to the Waldorf Astoria in 1960. Winthrop Rockefeller, also a board member of the National Urban League, signed the invitations to the 1948 event along with Moon, when the move to Rockefeller Center proved controversial. Moon served on the national advisory council for Department of Health, Education, and Welfare’s Food and Drug Committee from 1972 to 1976. Moon received recognition for her decades of service to the Guild in later life, receiving both the Equal Opportunity Award from the National Urban League and the President’s Volunteer Action Award from President George H. W. Bush. She also founded the Henry Lee Moon Civil Rights Library, housed in the National Association for the Advancement of Colored People’s headquarters in Baltimore, which is named after her husband. Moon was also known to have been active with the Catholic Interracial Council. In 1938, she married Henry Lee Moon, who became the public relations director of the National Association for the Advancement of Colored People. Moon died of a heart attack on June 22, 1990, at her home in Long Island City, Queens, New York. She was funeralized at the Church of Saint Ignatius Loyola in Manhattan. #fyp #fypシ゚viral #learnyourhistory ♬ Crazy For You – Earl Klugh

Είχε πολλούς επικριτές

Τα πάρτι της Μουν στη Νέα Υόρκη προσέλκυαν αστέρες όπως η Μπίλι Χόλιντεϊ και η Ζοζεφίν Μπέικερ, καθώς και πλούσιους, λευκούς δωρητές, μαύρες ελίτ και μαύρους της εργατικής τάξης. Όμως η Μουν αντιμετώπισε επικρίσεις από ακτιβιστές που ήταν επιφυλακτικοί για τη λήψη χρημάτων από πλούσιους, λευκούς φιλελεύθερους.

«Αυτό που φοβόντουσαν οι Αφροαμερικανοί ήταν ότι αυτού του είδους η επιρροή θα έστρεφε στη συνέχεια το κίνημα μακριά από τα θέματα που ενδιέφεραν τους Αφροαμερικανούς και θα ένιωθαν ασφαλείς για τους λευκούς Αμερικανούς» λέει η Φορντ, η οποία σημειώνει ότι οι συζητήσεις σχετικά με το χρήμα, την επιρροή και την κοινωνική δικαιοσύνη είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρες. Αλλά, προσθέτει, η συγκέντρωση χρημάτων είναι ένα κρίσιμο -και συχνά παραγνωρισμένο- μέρος του Κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα.

«Διαπίστωσα ότι μόλις άρχισα να στρέφω την προσοχή μου στα χρήματα το διακύβευμα της οικοδόμησης του κινήματος ακόμη πιο σαφές» λέει η Φορντ.

«Είχαν προσκαλέσει τον Δούκα και τη Δούκισσα – τον πρώην βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδος Η΄ και τη Γουόλις Σίμσον- να είναι κριτές για αποκριάτικο χορό του Beaux Arts Ball»

Αυτά τα πάρτι, κατά γενική ομολογία, ήταν υπέροχα

Η χαρακτηριστική της εκδήλωση ήταν ο χορός Beaux Arts Ball. Φιλοξενούσε αυτή την εκδήλωση κάθε χρόνο από το 1940, και ήταν μια εκδήλωση που ξεκίνησε στο Χάρλεμ στο Savoy Ballroom και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη δεκαετία του 1960, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, στο Astoria Hotel στο κέντρο της Νέας Υόρκης.

Και αυτές οι εκδηλώσεις συγκέντρωναν όλα τα είδη των ανθρώπων, όπως αναφέρει η Φορντ, όλους, από κουρασμένους εργάτες του μετρό και οικιακούς βοηθούς μέχρι τιτάνες της βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειας Ροκφέλερ, ανθρώπους όπως η Μπίλι Χόλιντεϊ.

Η Κάθριν Ντάναμ κάποια στιγμή ήταν χορηγός της εκδήλωσης. «Βρήκα στα αρχεία ότι είχαν προσκαλέσει τον Δούκα και τη Δούκισσα – τον πρώην βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδος Η΄ και τη Γουόλις Σίμσον- να είναι κριτές για αποκριάτικο χορό του Beaux Arts Ball» λέει η Φορντ.

 Ο χορός Beaux Arts Ball στα 60s

Τα προγράμματα που χρηματοδοτήθηκαν από το National Urban League

Χρηματοδοτούσαν τα πάντα, από εκστρατείες εγγραφής ψηφοφόρων μέχρι πράγματα όπως η πορεία στην Ουάσινγκτον, αλλά και προγράμματα για τη νεολαία των μαύρων. Η Μόλι Μουν είχε πτυχίο φαρμακευτικής και πριν ασχοληθεί με την κοινωνική εργασία, που έγινε η μακροπρόθεσμη καριέρα της, είχε όνειρο να γίνει καθηγήτρια βιολογίας. Έτσι, είχε επενδύσει βαθιά σε αυτό που σήμερα αποκαλούμε STEM. Και έτσι πολλά από τα κονδύλια πήγαιναν στη χρηματοδότηση της μαύρης νεολαίας, για να έχουν εκπαιδευτικά προγράμματα. Και στη συνέχεια, άλλα κονδύλια χρηματοδοτούσαν δημοσιογράφους.

Οι προσπάθειές τους για τη συγκέντρωση κεφαλαίων χρηματοδότησαν ένα ευρύ φάσμα εκδηλώσεων με προσανατολισμό στην κοινωνική δικαιοσύνη και τη φυλετική ισότητα, οι οποίες είχαν βαθύ αντίκτυπο στην οικοδόμηση της κοινότητας στο πλαίσιο της Αφροαμερικανικής κοινότητας.

Η κριτική της δημοσιογράφου, Λίλιαν Σκοτ, για τη δικτύωση των μαύρων με πλούσιους λευκούς φιλελεύθερους

Η Σκοτ εκπροσωπεί αυτή τη γενιά νεότερων, πιο ριζοσπαστικών μαύρων δημοσιογράφων που λένε: «Ει, περιμένετε ένα λεπτό. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο πλούτος που έχουν συγκεντρώσει οι Ροκφέλερ και άλλες από αυτές τις ελίτ οικογένειες που φωνάζουν για να υποστηρίξουν την National Urban League έχει προέλθει από ένα σύστημα δουλείας»

Έτσι, η Λίλιαν Σκοτ έλεγε ότι δεν πρέπει να παρασυρθούμε από τα φανταχτερά φορέματα και τις προσκλήσεις για πάρτι στο Rainbow Room, επειδή οι Αφροαμερικανοί, σε γενικές γραμμές, εξακολουθούν να ζουν σε άθλια φτώχεια σε αυτό το έθνος. Και ένα φανταχτερό πάρτι δεν πρόκειται να αναιρέσει τις οικονομικές ανισότητες γενεών.

Χρησιμοποιούσε τη στήλη της στην εφημερίδα Chicago Defender για να μιλήσει για αυτά τα ζητήματα φυλής, τάξης και φύλου και να τα συζητήσει πραγματικά με σύνθετο τρόπο, χρησιμοποιώντας την αυθάδη μορφή των κοσμικών σελίδων για να δώσει παραδείγματα. Οι στήλες της είναι ένα πραγματικό διαμάντι όσον αφορά την κατανόηση των αποχρώσεων αυτών των δυναμικών της φυλής και της τάξης στα μέσα του 20ού αιώνα.

«Ποιος παίρνει τα χρήματα και ποια χρονική περίοδος θεωρείται αποδεκτή για την αναδιανομή των χρημάτων στις μαύρες κοινότητες; Οπότε αυτή η ανησυχία υπήρχε σίγουρα»

Η κριτική της λευκής φιλανθρωπίας – τότε και τώρα

«Μία από τις ανησυχίες τότε, που παραμένει και τώρα, είναι ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει συσσώρευση πλούτου εξαρχής, αλλά ότι ακόμη και αν αυτός διοχετεύεται σε κινήματα που συχνά δημιουργούν ένα είδος στασιμότητας, όπου τα χρήματα δεν αναδιανέμονται στις κοινότητες που τα χρειάζονται περισσότερο. Έτσι, υπάρχει ένα δομικό ζήτημα όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τη συγκέντρωση χρημάτων για το κίνημα: Ποιος παίρνει τα χρήματα και ποια χρονική περίοδος θεωρείται αποδεκτή για την αναδιανομή των χρημάτων στις μαύρες κοινότητες; Οπότε αυτή η ανησυχία υπήρχε σίγουρα» εξηγεί η Φορντ και συνεχίζει:

«Όσο περισσότερο καθόμουν με το αρχείο της Μόλι Μουν – με τα γράμματά της, με τα προσωπικά της ενθύμια, κοιτάζοντας φωτογραφίες της – συνειδητοποίησα πόσο γενναία έπρεπε να είναι αυτή η γυναίκα για να είναι τόσο αδιαμαρτύρητα ο εαυτός της σε μια εποχή όπου οι μαύροι άνθρωποι διώκονταν καθημερινά, για το χρώμα του δέρματός τους. Και αν υπάρχει κάτι που νομίζω ότι η Μόλι Μουν θα ήθελε να ξέρουμε, είναι ότι κάθε ανθρώπινο ον σε αυτή τη γη αξίζει να μπορεί να περπατήσει στην πληρότητα του εαυτού του, στην πληρότητα της ανθρωπιάς του. Και νομίζω ότι η αποστολή της για τη μαύρη χαρά, μια μαύρη χαρά που είναι τόσο μεταδοτική που όλοι στον κόσμο θα επωφεληθούν από αυτό το είδος της χαράς, είναι μια αποστολή που πραγματικά έχει απήχηση σήμερα.

»Αν μπορούσαμε να βγούμε από τον εαυτό μας για αρκετή ώρα ώστε να αναγνωρίσουμε τον πόνο κάποιου άλλου και να είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε κάτι από τον εαυτό μας, είτε πρόκειται για μια μικρή οικονομική προσφορά σε δολάρια, είτε για εθελοντική προσφορά του χρόνου μας, είτε για μια συλλογική διεκδίκηση, ότι αν ήμασταν πρόθυμοι να το κάνουμε αυτό για κάποιον άλλο, τότε θα είχαμε τη δύναμη να κάνουμε την αλλαγή που θέλουμε να δούμε σε αυτόν τον κόσμο» καταλήγει.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Beinecke Library (@beineckelibrary)

*Με στοιχεία από npr.org