Πόλεμος στη Γάζα: Το καθημερινό δράμα των εκτοπισμένων Παλαιστινίων

Όταν ξυπνά κάθε πρωί στο πάτωμα ενός σχολείου του ΟΗΕ στη νότια Γάζα, η Eman Basher ελέγχει ότι τα παιδιά της είναι σώα βλαβή.

Κάθε φορά που την ξυπνά μια αεροπορική επιδρομή, το θεωρεί καλό σημάδι ότι το άκουσε – οι επιζώντες από άλλα χτυπήματα της λένε ότι δεν κατάφεραν να ακούσουν καν την έκρηξη.

Ο σύζυγος της Basher σπουδάζει στο εξωτερικό, έτσι τον τελευταίο μήνα των βομβαρδισμών στη Γάζα κρατούσε μόνη της τα τρία παιδιά της ασφαλή, προστατευμένα, ταϊσμένα και αποσπόντας τους την προσοχή από τους βομβαρδισμούς.

Κάθε μέρα περιμένει έως και μια ώρα για να πάρει ψωμί και μετά πηγαίνει στο σπίτι του θείου της στο Khan Yunis για να φάει πρωινό και να χρησιμοποιήσει το μπάνιο, καθώς στο καταφύγιο -στο σχολείο- θα χρειαστεί να περιμένει ώρες.

«Δεν υπάρχει χρόνος για να θρηνήσω την απώλεια αγαπημένων προσώπων γιατί έχω τρία παιδιά να φροντίσω»

Συνεχίζει να κοιμάται στο σχολείο, ωστόσο, καθώς το σπίτι του θείου της φιλοξενεί τώρα 50 άτομα και πιστεύει ότι θα ήταν «εγωιστικό» να αυξηθεί ο συνωστισμός, όπως λέει στον Guardian.

Οι Παλαιστίνιοι μαζεύουν υποκαταστήματα, εν μέσω ελλείψεων καυσίμων και φυσικού αερίου

«Προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να παραμείνω δυνατή, αλλά το να είμαι μητέρα χωρίς τον σύζυγό μου σε αυτή την κατάσταση είναι πολύ κακό», λέει η Basher. «Πρέπει να αποσπώ την προσοχή στα παιδιά μου. Ό,τι κι αν συμβεί, πρέπει να φάνε. Δεν υπάρχει χρόνος για να θρηνήσω την απώλεια αγαπημένων προσώπων γιατί έχω τρία παιδιά να φροντίσω. Κυριολεκτικά δεν έχω χρόνο να κλάψω».

1,5 εκατ. οι εκτοπισμένοι

Η Μπάσερ είναι μεταξύ των 1,5 εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν εκτοπιστεί τώρα στη Γάζα.

Ζούσε στον προσφυγικό καταυλισμό Τζαμπάλια, όπου μέχρι και 195 άνθρωποι σκοτώθηκαν την περασμένη εβδομάδα από ισραηλινή αεροπορική επιδρομή.

Η οικογένεια μετακόμισε νότια, με χιλιάδες άλλους πολίτες, επειδή το Ισραήλ είχε πει ότι θα ήταν ασφαλείς εκεί.

Αλλά η νότια Γάζα δέχεται συχνές αεροπορικές επιδρομές και τώρα αντιμετωπίζει έλλειψη καυσίμων, νερού και τροφίμων.

Η καθημερινή ρουτίνα της Basher είναι γεμάτη προκλήσεις. Το νερό που καταναλώνει εκείνη και τα παιδιά της, τους έχει προκαλέσει ενοχλήσεις, αλλά το πλησιέστερο φαρμακείο απέχει μία ώρα με τα πόδια και κινδυνεύει να μείνει χωρίς τα φάρμακα που χρειάζεται.

Χωρίς ρεύμα και τρόφιμα

Η έλλειψη ηλεκτρικής ενέργειας στη Γάζα σημαίνει ότι τα τρόφιμα πρέπει να αγοράζονται φρέσκα κάθε μέρα, αλλά είναι δύο ώρες με τα πόδια από την αγορά.

«Νιώθω ότι δεν είναι αληθινό: χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα»

Υπάρχουν περιστασιακά αυτοκίνητα που κατευθύνονται προς τα εκεί, αλλά η έλλειψη καυσίμων σημαίνει ότι ένα καροτσάκι… με γαϊδούρι είναι πιο αξιόπιστο. Μόλις φτάσει εκεί, αγοράζει ό,τι μπορεί για να φτιάξει ένα γεύμα, ελπίζοντας ότι οι πάγκοι δεν εκμεταλλεύονται τους απελπισμένους ανθρώπους. Ανησυχεί ότι σύντομα δεν θα της έχει απομείνει γκάζι για να μαγειρέψει.

«Νιώθω ότι δεν είναι αληθινό: χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα», λέει η Basher. «Την ώρα που μιλάμε, βαριά τραυματίες πεθαίνουν εξαιτίας της έλλειψης ιατρικών υπηρεσιών και της συνεχιζόμενης επιθετικότητας».

«Νιώθω σαν να ουρλιάζω σε ένα κενό», λέει. «Ακόμη και όταν τηλεφωνώ στη γυναίκα και τα παιδιά μου, δεν μπορώ να τα παρηγορήσω. Δεν μπορώ καν να πω ψέματα και να τους πω ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν ξέρω αν θα τα χάσω την επόμενη μέρα ή την επόμενη ώρα. Πονάει η καρδιά μου – κυριολεκτικά. Από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος, έχω αυτόν τον σωματικό πόνο στην καρδιά μου», λέει ο σύζυγος της Basher, Abdalrahim Abuwarda, που σπουδάζει για μεταπτυχιακό στις ΗΠΑ και η υποτροφία του οποίου δεν του επέτρεψε να πάρει την οικογένειά του μαζί του.