Μπορεί η Κίνα να καλύψει το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας έως το 2035;

Σε έρευνα της βελγικής Business AM της MediaNation για την κινεζική οικονομία έγινε σύγκριση με την ελληνική. Μπορεί μια τέτοια χώρα να φτάσει το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ με τα προβλήματα που έχει; Οι απαντήσεις είναι απογοητευτικές.

Το δημοσίευμα αναφέρει σχετικά:

«Ο Κινέζος ηγέτης Σι Τζινπίνγκ έθεσε πρόσφατα τον στόχο της επίτευξης κατά κεφαλήν εισοδήματος ισοδύναμο με αυτό μιας «μέτριας ανεπτυγμένης χώρας» έως το 2035. Είναι αυτό ρεαλιστικό;

Γιατί είναι σημαντικό;

Αν και η Κίνα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο εδώ και αρκετό καιρό, ο αγώνας ανταπόκρισης στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ χωρών όπως η Ελλάδα φαίνεται καταδικασμένος.

Ο Χάντερ Λ. Κλαρκ και ο Μάθιου Χίγκινς, δύο οικονομολόγοι στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Νέας Υόρκης, εκτίμησαν πόσος χρόνος θα χρειαζόταν για να φτάσει η Κίνα το κατά κεφαλήν ΑΕΠ μιας μέτριας ανεπτυγμένης χώρας, λαμβάνοντας ως παράδειγμα την Ελλάδα.

Το δημόσιο χρέος της Κίνας, συμπεριλαμβανομένου του χρέους της κεντρικής και τοπικής κυβέρνησης, έχει αυξηθεί γρήγορα από περίπου 40% του ΑΕΠ το 2008 σε περισσότερο από 70% το 2022. Σύμφωνα με τους συγγραφείς της έρευνας, αυτό το επίπεδο είναι υψηλό σε σύγκριση με άλλες αναδυόμενες αγορές.

Αν και η Κίνα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο εδώ και αρκετό καιρό, ο αγώνας ανταπόκρισης στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ χωρών όπως η Ελλάδα φαίνεται καταδικασμένος

Ωστόσο, ο δείκτης χρέους της Κίνας παραμένει χαμηλότερος από αυτόν των περισσότερων προηγμένων οικονομιών. Η Ελλάδα ξεχωρίζει με δείκτη χρέους κοντά στο 200% του ΑΕΠ.

Το υψηλό χρέος της Ελλάδας είναι αποτέλεσμα χρόνιων υπερβολικών δαπανών, μιας οικονομικής κρίσης και των προγραμμάτων διάσωσης που ξεκίνησαν το 2010. Η αύξηση του χρέους έχει σταθεροποιηθεί, αλλά παραμένει πολύ υψηλή.

Με τους σημερινούς ρυθμούς, το χρέος της Κίνας θα μπορούσε να φτάσει τα ελληνικά επίπεδα στα επόμενα 5 με 10 χρόνια. Αυτή η ταχεία συσσώρευση χρέους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα αυξάνει τους οικονομικούς κινδύνους.

Μια μεγάλη διαφορά είναι ότι το χρέος της Κίνας κρατείται στο εσωτερικό, στα χέρια των κρατικών τραπεζών και των εγχώριων κατόχων ομολόγων. Η Κίνα έχει περισσότερο έλεγχο στη διαχείριση του εσωτερικού της χρέους, αλλά οι τράπεζές της θα μπορούσαν να υποστούν ζημιές.

Από την άλλη, η Ελλάδα έχει ξένους πιστωτές όπως το ΔΝΤ και η ΕΚΤ. Έτσι, η Ελλάδα υπόκειται σε αυστηρούς όρους που επιβλήθηκαν από αυτούς τους ξένους πιστωτές όσον αφορά τα δάνεια και τη δημοσιονομική πολιτική.

Οι δημογραφικές προκλήσεις της Κίνας, που αντιμετωπίζει μια ραγδαία γήρανση του πληθυσμού, θα επιδεινώσουν τα προβλήματα χρέους, λένε οι δύο οικονομολόγοι. Η οικονομική ανάπτυξη θα μπορούσε να υποφέρει από το χρέος, το οποίο τείνει να μειώσει την παραγωγικότητα.

Το υψηλό χρέος περιορίζει επίσης τις στρατηγικές επιλογές της Κίνας. Η αύξηση των δαπανών για την τόνωση της ανάπτυξης συμβάλλει στο χρέος. Αντίθετα, μια πιο αυστηρή πολιτική για τον περιορισμό των κινδύνων που σχετίζονται με το χρέος βλάπτει την ανάπτυξη.

Μεταξύ των μέτρων που θα μπορούσε να λάβει η Κίνα είναι η αναδιάρθρωση του χρέους της τοπικής αυτοδιοίκησης, το άνοιγμα των αγορών ομολόγων για μεγαλύτερη διαφάνεια και η μεταρρύθμιση των δημόσιων οικονομικών για τη μείωση των μη παραγωγικών δαπανών. Ωστόσο, η πρόκληση εντείνεται καθώς το χρέος αυξάνεται.

Μπορεί η Κίνα να πετύχει τον στόχο της;

«Κατά τη γνώμη μας, όχι», γράφουν οι δύο συγγραφείς της μελέτης. «Η ταχεία και σταθερή ανάπτυξη αντιμετωπίζει ολοένα και περισσότερο αντίσταση λόγω της γήρανσης του πληθυσμού και των μειωμένων αποδόσεων από το μοντέλο ανάπτυξης της Κίνας που βασίζεται στις επενδύσεις».

Πρόσθετα εμπόδια στην ανάπτυξη φαίνεται να διαφαίνονται, όπως η στροφή προς την αυξημένη κρατική διαχείριση της οικονομίας, η αποκρυστάλλωση των περιουσιακών στοιχείων, τα πιστωτικά προβλήματα στον τομέα των ακινήτων και άλλων τομέων και περιορισμοί στην πρόσβαση σε βασικές ξένες τεχνολογίες.

Ακόμη και με αισιόδοξες υποθέσεις σχετικά με τα θεμελιώδη στοιχεία της μελλοντικής ανάπτυξης, η Κίνα φαίνεται να είναι σε θέση να κλείσει μόνο ένα κλάσμα του χάσματος με τις χώρες υψηλού εισοδήματος τα επόμενα χρόνια.