Κοιτάω το «πόθεν έσχες» του Αλέξη Τσίπρα.

Τα εισοδήματα όλα γνωστά.

Αυτά που αναλογούν στην βουλευτική αποζημίωση και στον μισθό της συντρόφου του από το Πανεπιστήμιο.

Αυτά που προέρχονται από καταθέσεις.

Δύο ακίνητα και τα δύο από γονική παροχή, ένα στον ίδιο και ένα στη σύντροφό του.

Μία μηχανή στο όνομά του, αγορασμένη το 2007, ένα αυτοκίνητο 1248 κ.ε. αγορασμένο από τη σύντροφό του το 2003.

Πέραν αυτών τίποτα.

Δηλαδή, κάποιος που διατέλεσε πρωθυπουργός, στην πραγματικότητα δεν κατάφερε πραγματικά να αυξήσει τα εισοδήματά του.

Με τις σημερινές τιμές, το σύνολο των αποταμιεύσεών τους δεν θα επέτρεπε σε αυτόν και τη σύζυγό του να αγοράσουν ένα νεόδμητο διαμέρισμα 90 τ.μ. στο κέντρο της Αθήνας.

Δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας με το μέχρι τώρα πέρασμά του από την πολιτική δεν καταφέρνει να μπορεί να αγοράσει ένα καλό σπίτι.

Όμως, ο Αλέξης Τσίπρας -δυστυχώς- αποτελεί μάλλον την εξαίρεση.

Γιατί η πραγματικότητα είναι ότι η εποχή που ίσχυε το ρητό ότι από την πολιτική φεύγεις φτωχότερος έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Αντιθέτως, έχουμε περάσει στην εποχή όπου οι περισσότεροι πολιτικοί το θεωρούν αυτονόητο ότι από την πολιτική πρέπει να αποχωρήσουν πλουσιότεροι και σίγουρα όχι φτωχότεροι.

Και ενίοτε το βλέπουν ως «δίκαιη αμοιβή» και όχι ως διαφθορά.

Και το πρόβλημα εδώ δεν είναι μόνο αυτό που λέμε διαπλοκή.

Δηλαδή, οι περιπτώσεις άμεσου ή έμμεσου χρηματισμού πολιτικών ή και ολόκληρων κομμάτων με αντάλλαγμα ευνοϊκές αποφάσεις της πολιτικής εξουσίας.

Είναι κάτι πιο βαθύ: ότι χάνεται κάθε έννοια της πολιτικής ως προσφοράς με κριτήριο το δημόσιο συμφέρον, κάθε έστω και σχετική ανεξαρτησία της απέναντι στα κάθε λογής συμφέροντα εντός της κοινωνίας, κάθε αναφορά της πολιτικής πρωτίστως σε ιδεολογίες, προγράμματα και στρατηγικές.

Η απώλεια αυτή της έννοιας της πολιτικής αντικατοπτρίζεται και σε ένα άλλο στοιχείο: τον τρόπο που βλέπεις να αναδεικνύονται –ενίοτε και να αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης– άνθρωποι που εμφανώς δεν είναι επαρκείς.

Προφανώς δημοκρατία έχουμε, δεν μπορούμε να προσθέσουμε στην κυρίαρχη λαϊκή βούληση και αξιοκρατικά κριτήρια.

Όμως, είναι ανησυχητικό να βλέπεις όχι μόνο την αντίληψη της «δίκαιης αμοιβής» αλλά και την πρακτική της ανάδειξης πολιτικών χωρίς δεξιότητες, με μόνο κριτήριο την έντονη παρουσία τους στη δημοσιότητα (όπως όταν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ προτίμησαν έναν γνωστό ηθοποιό αντί για την Κωνσταντίνα Κούνεβα).

Όλα αυτά παραπέμπουν σε μάλλον μελαγχολικές σκέψεις για τη βαθύτερη κρίση του πολιτικού συστήματος.

Αλλά και στη διαπίστωση ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν, τελικά, ένα μεγάλο κορόιδο με κριτήριο το πολιτικό ήθος της εποχής, που θα τη διαδέχονται ακόμη χειρότερες μέρες για την πολιτική και την κοινωνία μέχρι τα «κορόιδα» να αυξηθούν και να αποτελέσουν την πλειοψηφία και στην Αριστερά και στο σύνολο της πολιτικής.

PS Κορόιδο θα είχε κάθε λόγο να αισθανθεί και μετά τις ραγδαίες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως την κριτική που του ασκείται από ανθρώπους που εμπιστεύτηκε να κάνουν μαζί πραγματικότητα το πρώτη φορά Αριστερά και τους στήριξε ακόμη και στα λάθη -που ομολογουμένως έγιναν-, αλλά αυτό δεν θα το αναλύσω επί της παρούσης.

Headlines