Το θέμα που απασχολεί έντονα την κυβέρνηση είναι το πώς θα αντιδράσει η κοινωνία στη φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών. Η μάχη αυτή ακόμα δεν έχει κριθεί παρά τα λογικά επιχειρήματα της κυβερνητικής πλευράς.

Βλέπετε η άλλη πλευρά (των ελεύθερων επαγγελματιών) έχει ισχυρά ερείσματα ακόμα και στο εσωτερικό της κυβέρνησης και όπως πολλές φορές έχει συμβεί στο παρελθόν, αλλιώς ξεκινούν κάποια νομοσχέδια και αλλιώς καταλήγουν.

Για όσους απορούν τι θα συμβεί, θα το μάθουμε σε μερικές εβδομάδες, αν και υπουργείο Οικονομικών και Μαξίμου δεν δείχνουν έτοιμα να κάνουν πίσω.

Το πιο δύσκολο ωστόσο θέμα, επίσης με πιθανό πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση το οποίο φαίνεται να απασχολεί το ίδιο έντονα, αλλά στενότερο κύκλο προσώπων, είναι το θέμα της διαχείρισης του ηλεκτρικού χώρου. «Τις δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε» όπως έχει πει και ο ίδιος ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας.

Ο Θόδωρος Σκυλακάκης βρέθηκε στην ευτυχή πλην δύσκολη θέση να έχει να διαχειριστεί έναν τεράστιο αριθμό προτεινόμενων ενεργειακών επενδύσεων σε Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Ανεμογεννήτριες και αιολικά.

Ολοι αυτοί οι επενδυτές προσβλέπουν στο να λάβουν μερτικό από τη σύγχρονη περιουσία της χώρας, που αποκαλείται «ηλεκτρικός χώρος». Να εγκριθεί δηλαδή η σύνδεσή τους με το δίκτυο της χώρας και να αρχίσουν να τρέχουν τα έσοδα.

Το πρόβλημα ωστόσο είναι ότι είναι τόσο πολλοί, που το υπάρχον δίκτυο δεν τους χωρά όλους. Η παραγόμενη ενέργεια είναι πολλαπλάσια από όσο χρειάζεται το σύστημα τη συγκεκριμένη στιγμή.

Από όση μπορούμε να καταναλώσουμε. Αρα το κράτος και οι αρμόδιοι φορείς καλούνται να επιλέξουν πώς θα το χειριστούν. Η μια λύση θα ήταν να δημιουργηθούν νέα δίκτυα, κάτι που στοιχίζει πολύ και δεν δείχνει να λύνει το πρόβλημα.

Και άπειρα δίκτυα να είχαμε, πάλι δεν θα ξέραμε τι να κάνουμε με όλη αυτή την πράσινη ενέργεια, με δεδομένη την εγχώρια ζήτηση που στην αιχμή της φτάνει τα 10 GW.

Την ίδια στιγμή το άθροισμα της εγκατεστημένης ισχύος από ΑΠΕ μαζί με όσα έργα διαθέτουν όρους σύνδεσης και θα ήθελαν να εγκατασταθούν αγγίζει τα 28 GW. Σχεδόν τριπλάσια από όση χρειαζόμαστε.

Η δεύτερη λύση θα ήταν να δημιουργηθούν μονάδες αποθήκευσης ενέργειας. Που να αποθηκεύουν την παραγωγή των φωτοβολταϊκών την ημέρα και να την πωλούν τη νύχτα που δεν υπάρχει παραγωγή και αντίστοιχα να αποθηκεύουν αυτή των αιολικών για τις ώρες που δεν υπάρχει αέρας.

Μεταξύ των δύο ο υπουργός, το έχει πει σε όλους τους τόνους, ότι προτιμάει τη δεύτερη λύση, αυτή της αποθήκευσης, καθώς αυξάνει εμμέσως ο ηλεκτρικός χώρος.

Το θέμα είναι ότι υπήρχε μέχρι τώρα μια κατάταξη, βάσει της οποίας γινόταν η προτεραιοποίηση των επενδυτικών σχεδίων.

Με την επικείμενη απόφαση Σκυλακάκη, κάποιοι θα κερδίσουν και κάποιοι θα χάσουν, καθώς η κατάταξη των έργων θα αλλάξει.

Κάποια πολύ προχωρημένα σχέδια θα βρεθούν με αυξημένα κόστη και αυτό δεν αρέσει στους επενδυτές. Ο υπουργός τους ανταπαντά ότι δεν «υπάρχει επένδυση χωρίς ρίσκο» και έχει δίκιο.

Η κυβέρνηση έχει μπει στη δύσκολη φάση που οι αποφάσεις της θίγουν κάποιους. Αυτό λέγεται διακυβέρνηση μιας χώρας.

Από αυτές τις αποφάσεις κρίνονται ωστόσο οι επιτυχημένες από τις αποτυχημένες κυβερνήσεις.

Και πλέον ήρθε η ώρα να κριθεί και η κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»

Headlines