Ο Κώστας Ξυκομηνός είναι ο Δημήτρης Γιαννακάκης στο σήριαλ «Ναυάγιο»

«Να κάνουμε τη συνέντευξη σαν να είμαι φαν ή σαν δημοσιογράφος;» ρωτάω τον Κώστα Ξυκομηνό, στην είσοδο του Θεάτρου Νέου Κόσμου, όπου συναντιόμαστε. Ο Κώστας Ξυκομηνός είναι μια εξαιρετικά οικεία φιγούρα έχοντας κυριαρχήσει στην ποπ κουλτούρα μέσα από τις ταινίες «Σπιρτόκουτο» και «Ψυχή στο Στόμα» του Γιάννη Οικονομίδη, «Κινέττα» του Γιώργου Λάνθιμου, «Μήλα» του Χρήστου Νίκου, «Οι Αισθηματίες» του Νίκου Τριανταφυλλίδη και τόσες άλλες. Μια ζωή κόντρα ρόλος, διαπιστώνω.

«Από πού αντλεί τις αναφορές του για να υποδυθεί τους τραχείς ανθρώπους του περιθωρίου;», «πώς ισορροπεί τη δική του ρεαλιστική πραότητα με αυτούς τους ρόλους;», «τι σχέση έχει με τη νοσταλγία;». Αυτά και άλλα τον ρωτάω και η κουβέντα κυλάει σαν νερό, μια φράση που χρησιμοποιεί και ο ίδιος για τη σχέση του με τον χρόνο ξεκαθαρίζοντας μου ότι τον γοητεύουν τα «αιώνια παρόντα».

Πριν από όλα αυτά, όμως, ο Κώστας Ξυκομηνός μπήκε στο κοστούμι του Δημήτρη Γιαννακάκη, του ήρωά του από το σήριαλ «Ναυάγιο» του MEGA και μεταφερθήκαμε σε μια άλλη εποχή, πίσω, στο όχι και τόσο μακρινό 1966.

Δεν διαπραγματεύομαι, επιβάλλω είμαι ο πατέρας. Ο πατέρας ξέρει καλύτερα από όλους. Αυτός αποφασίζει και οι κόρες ακολουθούν.

Δημήτρης Γιαννακάκης – Για τη Λίνα, την κόρη του

Την ψάχνω στο τηλέφωνο αλλά δεν μπορώ να τη βρω. Και έχω πει στην Πολυξένη, τη γυναίκα μου, να επιμείνει να δει που είναι το κορίτσι μας. Θέλω να πιστεύω ότι είναι στη σχολή της πολλές ώρες και όχι ότι γυρνάει στους δρόμους ή ότι πηγαίνει στα θέατρα και στις οντισιόν.

Δεν θέλω να γίνει ηθοποιός γιατί για μένα θα ήταν μεγάλο ρεζιλίκι αυτό. Η κόρη μου ηθοποιός, να τη λένε εύκολη, να τη λένε παστρικιά, να τη λένε πόρνη, να είναι μέσα σε όλα αυτά τα αρσενικά. Όχι, δεν το θέλω.

Δεν διαπραγματεύομαι, επιβάλλω είμαι ο πατέρας. Ο πατέρας ξέρει καλύτερα από όλους. Αυτός αποφασίζει και οι κόρες ακολουθούν.

Δημήτρης Γιαννακάκης – Για την άλλη κόρη του, τη Βάσω

Η Βάσω μου, η μεγάλη μου κόρη που ευτυχώς δεν έχει πάρει τα χούγια της μικρής μου, παρόλο που έχω μεγάλη αδυναμία στο στερνοπούλι μου… Αλλά η Βάσω μου είναι πιο κοντά μου. Καταλαβαίνει το καλό της, ότι ο πατέρας της φρόντισε να έχει μια ευτυχισμένη ζωή με τον άντρα που της έχει επιλέξει, τον Ζήση και γι’ αυτό είμαι πολύ χαρούμενος και θέλω να συνετίσει και τη μικρή μου κόρη. Γι’ αυτό την άφησα μαζί της, να είναι η ματιά μου. Η Βάσω είναι το μάτι που την παρατηρεί και μου μεταφέρει τα συμβάντα.

Η Πολυξένη μου; Είναι μια εξαιρετική γυναίκα, από καλή οικογένεια, που όταν μας κάνανε το προξενιό χάρηκα. Γιατί είναι ένας άνθρωπος που σέβεται τον άντρα της

Δημήτρης Γιαννακάκης – Για την υγεία του παιδιού του

Φυσικά και το μόνο που με νοιάζει είναι η υγεία του παιδιού μου. Μετά από αυτή την ταλαιπωρία που πέρασε η Λίνα και την αγωνία που περάσαμε κι εμείς, εγώ, η Πολυξένη και η Βάσω, θέλω να τη βοηθήσω ώστε να το ξεπεράσει, να μην έχει αυτούς τους εφιάλτες, πλέον, τις σκέψεις… θέλω να το αποβάλλει από το μυαλό της, γιατί η ζωή είναι μπροστά της κι εγώ της ανοίγω έναν τέτοιο κήπο με ανθισμένα λουλούδια που δεν θέλω να έχει καμία έννοια πλέον, παρά μόνο να κυκλοφορεί σε αυτόν τον όμορφο κήπο που εγώ της έχω φτιάξει.

Δημήτρης Γιαννακάκης – Για τη σχέση του με τη γυναίκα του

Η Πολυξένη μου; Είναι μια εξαιρετική γυναίκα, από καλή οικογένεια, που όταν μας κάνανε το προξενιό χάρηκα. Γιατί είναι ένας άνθρωπος που σέβεται τον άντρα της. Είναι δίπλα μου στα δύσκολα και στα καλά… είναι μία γυναίκα που θα ήθελα το παράδειγμα της να το ακολουθήσουν και οι κόρες μου.

Δημήτρης Γιαννακάκης – Για τη Μαρία, τον πρώτο του έρωτα

Ο πρώτος μου έρωτας, η οποία με άφησε για τον Βλάση. Νιώθω ότι αυτή η πληγή δεν έχει κλείσει. Είναι ένας νεανικός έρωτας που με έχει στιγματίσει. Με έχει επηρεάσει γιατί οι γονείς μου φέρανε αντιρρήσεις γι’ αυτή τη σχέση. Μακρινός νεανικός έρωτας, που ακόμα με αναστατώνει Και όταν τη συνάντησα μετά από χρόνια, ένιωσα ότι η καρδιά μου ακόμα πάλλεται γι αυτήν. Τον Βλάση δεν τον γνώριζα μέχρι να έρθει να μου ζητήσει την οικονομική βοήθεια και ούτε ήξερα ότι έχει παντρευτεί τη Μαρία. Ήταν για μένα μεγάλη έκπληξη. Την είδα μετά από πάρα πολλά χρόνια και αφού και οι δύο είχαμε δημιουργήσει τις οικογένειές μας.

Η Μαρία δεν είναι ο λόγος που υπάρχει αυτή η κόντρα με μένα και τον Βλάση, γιατί δεν ήξερα ότι μετά από τη σχέση μας και την εξαφάνιση της Μαρίας για ένα μεγάλο διάστημα, είναι με αυτόν τον άνθρωπο. Γι’ αυτό η έκπληξή μου ήταν ακόμα μεγαλύτερη όταν το συνειδητοποίησα αυτό.

Δημήτρης Γιαννακάκης – Για την απόπειρα εμπρησμού του σπιτιού του Βλάση

Ο βοηθός μου αποπειράθηκε να κάψει το σπίτι του Βλάση αλλά εγώ είχα αντιρρήσεις γι’ αυτή την πράξη. Γιατί ξύπνησε πάλι μέσα μου αυτός ο νεανικός έρωτας που φρενάρει τις συνήθεις τακτικές μου. Δεν κάνω ουσιαστικά κάτι παράνομο. Βοηθάω τους ανθρώπους δανείζοντας τους λεφτά γιατί σε μένα θα ρθουν που έχω τα λεφτά. Εγώ είμαι αυτός που τους βοηθάω, τους ξελασπώνω. Και φυσικά ζητάω πίσω αυτό που δικαιούμαι. Δηλαδή θέλω κι εγώ όπως τους βοηθάω να συμπεριφέρονται κι αυτοί καλά απέναντί μου, να μου επιστρέφουν τα χρήματά μου. Ενίοτε ναι, χρησιμοποιώ και σκληρές μεθόδους γιατί όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Στην προκειμένη, όμως, περίπτωση το συναίσθημα κυριάρχησε της λογικής.

Που θα φτάσει η κόντρα μου με τον Βλάση; Εδώ πάλι η Μαρία -η Μαριώ μου καλύτερα-, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο να μπορέσω να συγκρατηθώ ως προς τα κακά σχέδια που είχα για τον Βλάση. Δεν θέλω το κακό του ουσιαστικά, γιατί αναγνωρίζω ότι για να τον επιλέξει η Μαρία προφανώς βρήκε κάποια στοιχεία που μάλλον σε μένα δεν τα είχε βρει, άρα δεν έχω κάποιο έντονο μένος, πλέον, με τον Βλάση και δεν θέλω να οδηγηθούν τα πράγματα μαζί του σε ακρότητες.

Δεν κάνω ουσιαστικά κάτι παράνομο. Βοηθάω τους ανθρώπους δανείζοντας τους λεφτά γιατί σε μένα θα ρθουν που έχω τα λεφτά. Εγώ είμαι αυτός που τους βοηθάω, τους ξελασπώνω

Δημήτρης Γιαννακάκης – Για τη δύναμη της οικογένειας

Οι γονείς μου στάθηκαν εμπόδιο σε κάποιες επιλογές μου και εγώ στέκομαι εμπόδιο σε κάποιες επιλογές της κόρης μου… Γιατί πιστεύω στο σεβασμό των παιδιών προς τους γονείς τους –να θέλουν να εκπληρώνουν τις επιθυμίες τους. Αλλά αυτό πρέπει να κάνουν και οι δικές μου κόρες. Γιατί στους γονείς μας οφείλουμε την ανατροφή μας, την παιδεία μας… έχουν κάνει θυσίες και η μεγάλη χαρά τους είναι να δούνε τα παιδιά τους ευτυχισμένα. Αυτό προσπαθώ να κάνω κι εγώ με τις κόρες μου. Η σχέση μου με τον πατέρα μου, μου έχει δώσει όλη αυτή την έμπνευση και την τακτική με το δικό μου σπίτι.

Δημήτρης Γιαννακάκης – Για τα συναισθήματά του μετά το ναυάγιο

Όταν πληροφορήθηκα για το ναυάγιο έχασα τη μισή μου ζωή σε μια στιγμή, όταν έμαθα στο λιμεναρχείο ότι αγνοείται η κόρη μου. Ήταν σαν να μου ξεριζώνουν την καρδιά. Χίλιες φορές να ήμουν εγώ εκεί, παρά να βιώνω ότι το σπλάχνο μου μπορεί και να μην είναι στη ζωή μου με την πάρω ξανά αγκαλιά, να μην την ξαναδώ, να μην ξανακούσω τη φωνή της. Ήταν πολύ δύσκολο.

Δημήτρης Γιαννακάκης – Για τις θυσίες που θα έκανε για τις κόρες του

Τι θα θυσίαζα για την ευτυχία τους, για τα όνειρά τους; Θα θυσίαζα ακόμα και κάποιο όργανο μου. Δηλαδή θα έφτανα σε τέτοιο σημείο. Θα μπορούσα ίσως να έβαζα και λίγο νερό στο κρασί μου… Αλλά ναι, πολλά θα μπορούσα να θυσιάσω. Το αίμα μου το ίδιο, την ανάσα μου. Τα κορίτσια μου είναι ό,τι πιο σημαντικό έχω στη ζωή μου. Είναι το είναι μου, η ύπαρξή μου.

«Θυμάμαι ότι η μητέρα μου τη γιαγιά μου με πηγαίνανε να βλέπω παιδικές ταινίες κάθε Κυριακή απόγευμα»

Κώστας Ξυκομηνός –Για την αγάπη του στον κινηματογράφο

Το σινεμά ήταν και η αφορμή να ασχοληθώ με την τέχνη της υποκριτικής. Από μικρό παιδί μου άρεσε η κινούμενη εικόνα. Θυμάμαι ότι η μητέρα μου τη γιαγιά μου με πηγαίνανε να βλέπω παιδικές ταινίες κάθε Κυριακή απόγευμα. Προφανώς εκεί μπήκε το μικρόβιο και σιγά σιγά απλώθηκε και κυριάρχησε και έτσι το κατάφερα να ασχοληθώ με την τέχνη αυτή.

Θυμάμαι μια γαλλική ταινία, «Ο πόλεμος των κουμπιών», μου διαφεύγει το όνομα του σκηνοθέτη. Με ακολουθούσε βδομάδες. Έφτιαχνα ιστοριούλες πάνω στον παιδικό ήρωα της ταινίας και γινόμουν εγώ αυτός και φαντασιώνομαι ότι και εγώ στη γειτονιά μου είμαι αρχηγός μιας συμμορίας που οργανώνουν πόλεμο μεταξύ τους, κάτι που σήμαινε ότι κόβοντας το κουμπί ενός γειτονόπουλου γινόμουν νικητής, αφού μάζευα το κουμπάκι μου σε ένα μικρό κουτάκι και αυτός πηγαίνοντας σπίτι θα δυσκολευόταν γιατί ο μπαμπάς του θα τον μάλωνε… Όλο αυτό με είχε εξιτάρει πολύ πολύ. Αν την βρω, σε κάποιο κανάλι να παίζεται, δεν το κρύβω, κάθομαι και τη βλέπω πάλι, συγκινητικά μπορώ να πω. Είναι μια ανάμνηση που με έχει στιγματίσει.

Κώστας Ξυκομηνός – Για τη συνεργασία του με τον Γιάννη Οικονομίδη και τον Γιώργο Λάνθιμο

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, ευλογημένο, θα μπορούσα να πω, γιατί συνάντησα δύο πολύ σημαντικούς δημιουργούς όπως είναι ο Γιάννης Οικονομίδης και ο Γιώργος Λάνθιμος. Η χαρά μου είναι ότι οι συγκεκριμένοι δύο αγαπούν πάρα πολύ να δουλεύουν με τους ηθοποιούς τους και τολμώ να πω ότι σε εκείνη την περίοδο της ζωής μου μπορώ να τους ονοματίσω δασκάλους.

Και οι δύο κάνουνε πολύμηνες πρόβες πριν πούνε «camera on», ξεκινάμε και πάμε. Σου δημιουργούν, λοιπόν, ένα τέτοιο ωραίο κλίμα και περιβάλλον που όταν φτάνεις στα γυρίσματα σου έχουν τόση απόλυτη εμπιστοσύνη που μπορεί να σε αφήσουν να να εκείνη τη στιγμή να δημιουργήσεις κάτι από μια δική σου έμπνευση, χωρίς να παρέμβουν. Και το χαίρονται και οι δύο αυτό το πράγμα.

Αυτή η ελευθερία όμως κατακτιέται μέσα από τη μέθοδο τους. Το πώς χτίζουν σιγά σιγά τους χαρακτήρες των προσώπων. Για μένα ήταν πολύ σημαντικές αυτές οι δύο συνεργασίες. Φυσικά η χαρά μου είναι ότι συνεργάζομαι και με νέα παιδιά που στην πορεία κάνουνε εξαιρετικά πράγματα και βρίσκουν κι αυτά ένα δρόμο προς το εξωτερικό, ή την αναγνώριση εδώ στην ελληνική καλλιτεχνική κοινότητα και από τους θεατές τους ίδιους. Χαίρομαι πάντα να μπαίνω σε έναν κόσμο που ένας σκηνοθέτης φλέγεται να μιλήσει για κάτι, που η ψυχούλα του πάλλεται για να πει πράγματα. Πόσο χαίρομαι όταν είμαι κι εγώ μέρος αυτής της δημιουργίας.

Η δουλειά που επέλεξα ήταν βραδινή, σερβιτόρος στα μπουζούκια. Εκεί, λοιπόν, είδα έναν θαυμαστό κόσμο της νύχτας, όπου διάφορες φυσιογνωμίες κυκλοφορούσαν

Κώστας Ξυκομηνός – Για τους ρόλους του από ήρωες του περιθωρίου

Από πού έρχονται οι αναφορές μου; Τα πρώτα ερεθίσματα είναι από τον κινηματογράφο, είτε από ήρωες ή έργα Ελλήνων σκηνοθετών που σεναριογράφων που γράψανε πάνω σε αυτά τα πρόσωπα. Αλλά τολμώ να πω ότι στη νεότητά μου για να μπορώ να κάνω τις σπουδές μου, αναγκάστηκα να κάνω κι άλλες δουλειές. Επειδή προέρχομαι από μια εργατική οικογένεια, η οποία δεν είχε την οικονομική άνεση, αυτό που λέμε να μου παρέχει το χρήμα για τις σπουδές μου, γιατί είχα περάσει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, τότε τη λέγανε Βιομηχανική Σχολή, τώρα είναι το Πανεπιστήμιο Πειραιά, όπου δεν με ικανοποιούσαν οι αριθμοί και στα λογιστικά και ο νους μου πάντα ήτανε να βρω έναν τρόπο να σπουδάσω υποκριτική. Άφησα, λοιπόν, τη σχολή κι άρχισα να δουλεύω.

Η δουλειά που επέλεξα ήταν βραδινή, σερβιτόρος στα μπουζούκια. Εκεί, λοιπόν, είδα έναν θαυμαστό κόσμο της νύχτας, όπου διάφορες φυσιογνωμίες κυκλοφορούσαν. Από τότε λοιπόν, εγώ είχα αυτή την ανησυχία να παρατηρώ και δεν το κρύβω. Έχω δει διάφορα σκηνικά που έχουν διαδραματιστεί εκεί, τρόπους ομιλίας, σωματική συμπεριφορά. Όλα αυτά κάπου γράφτηκαν μέσα μου κι αργότερα, όταν μου ζητήθηκε να κάνω τέτοιους χαρακτήρες, σαν να αναδύθηκαν. Όλη αυτή η μνήμη που είχα από τη νύχτα, σαν να ήτανε τα εργαλεία μου να προσεγγίσω τέτοιους ανθρώπους. Όταν μου είχε ζητηθεί να κάνω αυτούς τους συγκεκριμένους ρόλους έγινα λιγάκι παρατηρητής αυτού του κόσμου. Πήγαινα στα διάφορα στέκια. Αλίμονο, προσεκτικά. Πάντα έβλεπα συμπεριφορές, πώς επικοινωνούν μεταξύ τους τον κώδικα τους και έκλεβα στοιχεία.

Κώστας Ξυκομηνός – Για τα γυρίσματα στο Σπιρτόκουτο, που κάποιος γείτονας φώναξε την αστυνομία

Αν είναι αλήθεια ότι στα γυρίσματα του Σπιρτόκουτο οι γείτονες φώναξαν την αστυνομία γιατί νόμιζαν ότι γινόταν σφαγή; Και φυσικά είναι αλήθεια αυτό, γιατί εμείς είχαμε μπει τόσο πολύ μέσα σε αυτή την κατάσταση που είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουν γείτονες, ενώ φυσικά η παραγωγή είχε φροντίσει να βάλει ένα σημείωμα στο ασανσέρ, αλλά, δυστυχώς, αυτό κάπως έφυγε, εξαφανίστηκε, κάποιος το πέταξε…. Εκεί πάνω, σε μια λήψη, λοιπόν, μεγάλης έντασης χτύπησε το κουδούνι και όλοι αγανάκτησαν. Μα ποιος είναι; Γιατί; Ποιος μας διακόπτει τώρα που είμαστε σε μια έξαρση έμπνευσης; Ανοίξαμε την πόρτα και ήταν δύο πολύ συμπαθητικά, νέα παιδιά, αστυνομικοί, όπου μας ζήτησαν στο τέλος και συγνώμη που διέκοψαν το γύρισμα.

Κώστας Ξυκομηνός – Για τα σκετσάκια που έκανε μικρόςΓι’ αυτό λέω ότι η επιρροή των παιδικών ταινιών ήταν μεγάλη, γιατί σε κάθε ευκαιρία που οι γονείς μου καλούσαν τους φίλους ή τους συγγενείς μας, εγώ έφτιαχνα το σόου. Έπαιρνα διάφορα σκεύη από την κουζίνα, διάφορα ρούχα κι έκανα εμφανίσεις στο σαλόνι, στην τραπεζαρία… Ήθελα να πάρω τις ματιές των φίλων, των γονιών μου, των συγγενών κάνοντας σκετσάκια. Έφτιαχνα μικρές ιστορίες εμπνευσμένες πάντα από τις παιδικές ταινίες που έβλεπα, πότε το χαίρονταν, αλλά γινόμουν και ενοχλητικός γιατί δεν μπορούσαν να συζητήσουν… Μετά, όμως, αποδείχτηκε ότι ήταν χρήσιμο. Εννοείται ότι η μητέρα μου που είναι εν ζωή, ενώ ο πατέρας μου δεν είναι, χαίρεται πάρα πολύ για την πορεία μου αυτή, οπότε οι θυσίες που κάνανε εκείνα τα χρόνια με ωφέλησαν. Ότι με αφήνανε ελεύθερο να κάνω πραγματάκια με τη φαντασία μου να οργιάζει.

Κώστας Ξυκομηνός – Για την τηλεόραση και τον βιοπορισμό του ηθοποιού

Όταν λες σε κάποιους «είμαι ηθοποιός», η απάντηση είναι «και σε ποιο μπαρ δουλεύεις;».

Κι εγώ ίδιος όσο σπούδαζα, αλλά και αργότερα στις πρώτες μου δουλειές, τις θεατρικές ή τις κινηματογραφικές, πολλές φορές δεν αρκούσε το εισόδημα, οπότε δεν το κρύβω ούτε το έχω κρύψει ποτέ, έχω δουλέψει ως σερβιτόρος, όπως είπα και προηγουμένως, στη νύχτα. Έχω δουλέψει σε μπαρ ως μπάρμαν, έχω δουλέψει ως Dj, οπότε ναι, το ανέκδοτο αυτό, «που είσαι τώρα, είμαι στο τάδε μπαρ», είναι είναι μια βαθιά αλήθεια. Ακόμα συναντώ πολύ ταλαντούχα νέα πλάσματα, ηθοποιούς, που δουλεύουνε σε διάφορα καφέ και μπαρ και καλά κάνουν. Κάπως πρέπει να ζήσει ο άλλος και χαίρομαι όταν τους δίνεται η ευκαιρία να μπορούν να μπουν και να βιοπορίζονται από την τέχνη τους. Αλλά ναι, οι δεύτερες δουλειές ενός ηθοποιού είναι πολλές. Τουλάχιστον στην αρχή της καριέρας του.. Όταν έρχεται η τηλεόραση, εκεί η αμοιβή είναι σίγουρα μεγαλύτερη από ότι από μια θεατρική παράσταση, μια κινηματογραφική ταινία. Κακά τα ψέματα…

Σε κάθε ευκαιρία που οι γονείς μου καλούσαν τους φίλους ή τους συγγενείς μας, εγώ έφτιαχνα το σόου. Έπαιρνα διάφορα σκεύη από την κουζίνα, διάφορα ρούχα κι έκανα εμφανίσεις στο σαλόνι, στην τραπεζαρία…

Κώστας Ξυκομηνός – Για τις απαιτήσεις των μεγάλων τηλεοπτικών παραγωγών που τον είδαμε («Άγριες Μέλισσες», «Κόκκινο Ποτάμι» και τώρα στο «Ναυάγιο»)

Είναι απαιτητικό το πρόγραμμα. Ειδικά όταν πάει προς το καθημερινό, γίνεται ακόμα πιο απαιτητικό. Τι εννοώ; Όταν το κανάλι προβάλλει τέσσερις φορές τη σειρά, καλείσαι σε αν όχι καθημερινή βάση, αφού γίνονται μοιρασμένα τα γυρίσματα, γκρουπαριστά που λέμε εμείς, να επιστρατεύσεις ψυχική αλλά και σωματική δύναμη γιατί τα γυρίσματα είναι πολύωρα, απαιτητικά. Υπάρχει και ο χρόνος που τρέχει και κακά τα ψέματα πρέπει να είσαι μέσα στο πρόγραμμα ώστε να μην υπάρχουν κενά στη ροή μιας σειράς. Θέλει συγκέντρωση. Να είσαι καλά προετοιμασμένος, διαβασμένος και να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις μια δυσκολία, μια αναποδιά ώστε να μπορέσει να βγει το πρόγραμμα.

Φυσικά, πάντα με τους συνεργάτες σου που κι αυτοί έχουν την αγωνία να πάνε όλα κατ’ ευχήν και πιστεύω ότι εκεί είναι που δενόμαστε. Δενόμαστε επειδή περνάμε πολλές ώρες μαζί και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Δενόμαστε και αυτό είναι που λειτουργεί σε μια επιτυχία. Πιστεύω ότι ο θεατής καταλαβαίνει τι είναι αυτό που βιώνουμε εκεί είτε με τους συναδέλφους είτε με τους τεχνικούς. Αυτό γράφει, δηλαδή φαίνεται, βγαίνει η αγάπη και η αλληλοϋποστήριξη.

Και ο σεβασμός, φυσικά, κι αυτό δημιουργεί και το πεδίο να δημιουργήσεις, να ερμηνεύσεις. Όταν νιώθεις τόσο ωραία και τόσο ασφαλής μέσα από το περιβάλλον. Αλλά, σίγουρα, είναι πολύ κουραστικό.

Κώστας Ξυκομηνός – Για τη στροφή της τηλεοπτικής μυθοπλασίας στο παρελθόν

Ναι, ίσως είναι και μια νοσταλγία. Υποψιάζομαι, όμως, ότι μέσα από παρελθοντικές ιστορίες οι σεναριογράφοι απελευθερώνονται και μπορούν με πρόσχημα την εποχή να περνάνε μηνύματα που αφορούν το σήμερα, δηλαδή διαχρονικά προβλήματα που ταλαιπωρούν την ελληνική κοινωνία. Με έναν τρόπο τα ανασύρουμε από το παρελθόν και τα μεταφέρουν στο τώρα. Έτσι θα μιλήσουμε, ας πούμε, για την πατριαρχία, θα μιλήσουμε για το άδικο, θα μιλήσουμε για τη βία με αναφορές στο παρελθόν, αλλά που ξυπνούν και το όραμα του τι συμβαίνει σήμερα. Μου αρέσει που θίγουν τις διαχρονικές παθογένειες και έτσι με αναφορά στο παρελθόν μπορεί ο λαός να κοιτάξει και το τώρα και άρα να διορθώσει τα μελλούμενα.

Κώστας Ξυκομηνός – Για τη σχέση του με τη νοσταλγία

Μπορώ να πω ότι δεν με γοητεύει, δεν θέλω να είμαι προσκολλημένος στο παρελθόν. Θέλω να ζω το τώρα, έτσι κι αλλιώς, κι αυτή η στιγμή που μιλάμε έχει γίνει ήδη παρελθόν… Οπότε, θέλω συνέχεια, αυτό που λέμε, αιώνια παρόντα. Να είναι εν εξελίξει τα πράγματα, να ρέουν σαν τα νερά ενός ποταμού.

Κώστας Ξυκομηνός – Για τον εαυτό του σε ένα χρόνο από τώρα και σε δέκα

Λοιπόν, του χρόνου, θέλω να πω τη βαθιά μου επιθυμία, θα ήθελα να κάνω μια κωμωδία. Έχω επιθυμήσει μια κωμωδία που φυσικά είναι ένα πάρα πολύ δυνατό, πάρα πολύ σοβαρό είδος. Και δεν το λέω με ελαφρότητα ότι θέλω να κάνω μια κωμωδία, να φύγω από το δράμα και από τις βαριές τηλεοπτικές καταστάσεις. Όχι καθόλου. Γιατί και η κωμωδία είναι ένα είδος που έχει τις δυσκολίες της. Πολλοί λένε ότι είναι πιο εύκολο να κάνεις κάποιον να κλάψει παρά να τον κάνεις να γελάσει. Κι επίσης μ’ αρέσει ότι και μέσα στην κωμωδία θίγονται εξαιρετικά κάποιες καταστάσεις. Δηλαδή φανερώνει αλήθειες στον θεατή. Ναι μεν με γέλιο φέρνει, αλλά το γέλιο φέρνει και σκέψη, όχι μόνο ψυχαγωγία και χαρά. Πιστεύω στη δύναμη της κωμωδίας, ότι μπορεί να προβληματίσει τους θεατές.

Σε δέκα χρόνια από τώρα, να είμαστε καλά, υγεία να έχουμε και είμαι ανοιχτός στο απρόβλεπτο. Είμαι έτσι σαν χαρακτήρας. Αμφισβητώ πάντα τη βεβαιότητα. Δηλαδή πιστεύω ότι η μόνη βεβαιότητα είναι το αβέβαιο. Και το έχει αποδείξει η ζωή με όλα αυτά που έχουμε περάσει. Τα τελευταία χρόνια αποδεικνύεται ότι για τίποτα δεν μπορείς να είσαι βέβαιος. Είμαι άνθρωπος που μ’ αρέσουν οι εκπλήξεις, οπότε αφήνομαι να δω.

*Ευχαριστούμε το Θέατρο Νέου Κόσμου για τη φιλοξενία.