Ο Γιάννης Θ. Διαμαντής χώρεσε την Ιστορία 100 χρόνων σε μία θεατρική παράσταση
Μιλήσαμε με τον δημοσιογράφο, ηθοποιό και εμπνευστή της παράστασης «H Iστορία σε κομμάτια: 100 χρόνια επιτυχίες», μιας παράστασης που υπενθυμίζει την Ιστορία με τον πιο απολαυστικό τρόπο.
Τι συνέβη τα τελευταία 100 χρόνια στην Ελλάδα; Πολλά, είναι η αυθόρμητη απάντηση. Και η αλήθεια είναι ότι αν ρωτήσει κανείς 100 ανθρώπους θα πάρει 101 διαφορετικές απαντήσεις. Παρόλα αυτά -ασχέτως με το τι θυμάται ο καθένας μας-, τα ιστορικά γεγονότα στέκονται εκεί, στο φόντο της ζωής μας σαν βράχοι ακλόνητοι και σταθεροί.
Μέχρι που έρχεται μια παράσταση να ζωντανέψει τα γεγονότα, να προσθέσει συναισθήματα, μελωδίες και ήχους, να βάλει τον άνθρωπο στο κέντρο των πάντων.
Οι ηθοποιοί της παράστασης Γιάννης Θ. Διαμαντής (κέντρο), Νίκος Ιωακείμ και Ζωή Ξανθοπούλου.
Όχι άλλα αδυσώπητα κατεβατά Ιστορίας
«Η Ιστορία σε κομμάτια, 100 χρόνια επιτυχίες» είναι μια αφηγηματική μουσική παράσταση που θα κάνει τρεις ιστορικές εμφανίσεις, για τρεις Παρασκευές (10, 17 και 24 Νοεμβρίου) στις 21:15, στο Θέατρο 104.
Μια παράσταση για αυτούς που λύγισαν υπό το βάρος των αδυσώπητων κατεβατών της Ιστορίας: Ημερομηνίες, χρονολογίες, μάχες, επαναστάσεις, δικτατορίες, εκλογές, συνθήκες, συμφωνίες, πρωτόκολλα, βασιλιάδες, πρωθυπουργοί, υπουργοί, στρατιωτικοί και πάει λέγοντας.
Μεγάλες και μικρές, γνωστές και άγνωστες ιστορίες και τραγούδια που ταυτίστηκαν με αυτές και όλα μαζί συνέθεσαν τη δική μας Ιστορία και αυτό που είμαστε σήμερα.
Μιλήσαμε με τον Γιάννη Θ. Διαμαντή, δημοσιογράφο, ηθοποιό και εμπνευστή της παράστασης.
Όλοι λατρεύουν την Ιστορία αλλά λίγοι μπορούν να την αφηγηθούν
Μιλήσαμε με τον Γιάννη Θ. Διαμαντή, δημοσιογράφο, ηθοποιό και εμπνευστή της παράστασης και διαπιστώσαμε ότι χωρίς την Ιστορία μας και τις ιστορίες μας δεν είμαστε τίποτα.
-Πώς γεννήθηκε στο μυαλό σου η ιδέα της παράστασης «Η ιστορία σε κομμάτια: 100 χρόνια επιτυχίες»;
Αγαπώ πολύ την Ιστορία. Όσον αφορά, μάλιστα, τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα, αποτελεί βασικό αντικείμενο της δουλειάς μου. Διαβάζω γι’ αυτήν, ψάχνω γι’ αυτήν και γράφω γι’ αυτήν.
Πάντοτε, καλύπτοντας και τις δικές μου απορίες, προσπαθώ να χτίζω μικρές γέφυρες ανάμεσα σε εμάς και σε αυτά που θα έπρεπε να γνωρίζουμε, αλλά όταν τα διδαχτήκαμε, τα διδαχτήκαμε με τρόπο που μας έκανε να τα μισήσουμε.
Έχοντας, λοιπόν, ασχοληθεί από παιδί με τη μουσική και έχοντας δουλέψει αρκετά χρόνια ως ηθοποιός, σκέφτηκα πώς θα είχε ενδιαφέρον να αφηγηθούμε τα τελευταία 100 χρόνια της Ελλάδας μέσα από έναν πιο ανεπίσημο αλλά απόλυτα αληθινό τρόπο.
Μέσα από ιστορίες για την Ιστορία και μέσα από τραγούδια που ταυτίστηκαν με αυτήν είτε γιατί μίλησαν για αυτήν είτε γιατί «βουτήχτηκαν» μέσα της αποπνέοντας όλο το πνεύμα και το κλίμα κομβικών γεγονότων και ημερών. Κι όλα αυτά με τη δυνατότητα, να έχεις στο χέρι και το ποτό σου.
Οποιαδήποτε αναφορά στην Ιστορία είτε είσαι ιστορικός είτε όχι, αυτομάτως απαιτεί τη διαδικασία επιλογής ανάμεσα σε πλήθος γεγονότων και πρωταγωνιστών
«Το να γράφεις Ιστορία είναι σαν να πίνεις έναν ωκεανό και να κατουράς ένα φλιτζάνι».
-Χωράνε 100 χρόνια ιστορίας σε μια παράσταση;
Ευστοχότατο το ερώτημά σου και μου φέρνει στο μυαλό αυτό που είχε πει ο Γκυστάβ Φλωμπέρ: «Το να γράφεις Ιστορία είναι σαν να πίνεις έναν ωκεανό και να κατουράς ένα φλιτζάνι». Τώρα τελευταία το διάβασα κάπου, μην νομίζεις ότι είμαι τόσο διαβασμένος ώστε να μου έρχονται έτσι στον αέρα αποφθέγματα λογοτεχνών του 19ου αιώνα.
Οποιαδήποτε αναφορά στην Ιστορία είτε είσαι ιστορικός είτε όχι, αυτομάτως απαιτεί τη διαδικασία επιλογής ανάμεσα σε πλήθος γεγονότων και πρωταγωνιστών. Χωράνε λοιπόν 100 χρόνια σε μία παράσταση; Στη δική μας, ναι. Η δύναμη της αφήγησης και της μουσικής αλλά και ο τρόπος που σχεδόν μαγικά συνδέονται μεταξύ τους εντελώς διαφορετικά πρόσωπα και γεγονότα, σούδίνουν τη δυνατότητα να συμπυκνώσεις με τρόπο απρόσμενο 100 χρόνια ελληνικής ιστορίας.
Δείτε το βίντεο
-Με ποιο τρόπο έγινε η επιλογή των γεγονότων πέρα από τον προφανή -τα γεγονότα/σταθμοί;
Το δύσκολο της υπόθεσης είναι ότι ακόμα και αν κάποια γεγονότα αποτέλεσαν όντως σταθμούς στην εξέλιξης της ελληνικής ιστορίας, όσο περνούν τα χρόνια όλο και λιγότερο προφανής είναι η αναφορά τους. Υπήρξαν για παράδειγμα μια σειρά από στρατιωτικά κινήματα στη δεκαετία του ’20 που είχαν σημαντικό ρόλο στις πολιτικοινωνικές εξελίξεις τότε, από την άλλη όμως πόσο ενδιαφέρουν το ευρύ κοινό σήμερα.
Έτσι λοιπόν, ύστερα από συζητήσεις που είχαμε με τους έτερους συμμετέχοντες, τη Ζωή Ξανθοπούλου και τον Νίκο Ιωακείμ, ακολουθήθηκε μάλλον το σύστημα «SOS και αγαπημένα». Επιλέχθηκαν δηλαδή γεγονότα χωρίς τα οποία η ιστορική αφήγησή δεν θα μπορούσε να πάει παρακάτω αλλά και γεγονότα που, αφενός τα αγαπάμε ιδιαίτερα και πουαφετέρου συμπληρώνουν, το ψηφιδωτό αυτού που είμαστε σήμερα.
«Από κατασκευής πάντως, πρόκειται για μία παράσταση, που δεν «κλειδώνει» σε μία απόλυτα καθορισμένη μορφή. Χωρίς η παράσταση να είναι αυτοσχεδιαστική, πρόκειται για κάτι που εξελίσσεται ζωντανά πάνω στη σκηνή»
-Πόσο σε βοήθησε η δημοσιογραφική σου ιδιότητα στη συλλογή και καταγραφή των γεγονότων;
Έχω τη μεγάλη τύχη και τη μεγάλη τιμή, τα τελευταία 3 χρόνια, να βρίσκομαι στη θέση του υπεύθυνου του Ιστορικού Αρχείου των εφημερίδων «ΤΟ ΒΗΜΑ» και «ΤΑ ΝΕΑ». Η ενασχόληση μου, εδώ και 6 χρόνια με αυτό το τόσο πλούσιο Ιστορικό Αρχείο με βοήθησε αφάνταστα στο να γνωρίσω και ως ένα βαθμό να κατανοήσω την Ελλάδα του 20ου αιώνα, εκπαιδεύοντάς με ταυτόχρονα στην έρευνα και καταγραφή όχι μόνο «βαριά» πολιτικών-ιστορικών γεγονότων αλλά και γεγονότων κοινωνικών, πολιτιστικών και αθλητικών. Έτσι κι αλλιώς όλα αυτά μαζί είναι που συνθέτουν την Ιστορία ενός λαού.
–Πόσο καιρό δούλευες το κείμενο και πόσο καιρό δουλεύετε σαν ομάδα πάνω στην παράσταση;
Η όλη διαδικασία και της συγγραφής του κειμένου και των προβών ξεκίνησε πριν από περίπου έναν χρόνο με κάποιες μικρότερες ή μεγαλύτερες παύσεις, μέχρις ότου δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να συναντήσει η συγκεκριμένη παράσταση το κοινό της. Kαι σε αυτό έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι εξαιρετικοί μας συνεργάτες και φίλοι: Μαρία Ανδρικοπούλου, Αντώνης Armani, Μανώλης Γραμματικάκης, Νατάσσα Ε. Ιωάννου, Νεφέλη Κουλουριώτη, Γιώργος Λιντζέρης, Γιώργος Νικολαΐδης, Δήμητρα Τριανταφύλλου, Μαρίζα Τσίγκα, και φυσικά το Θέατρο 104.
Από κατασκευής πάντως, πρόκειται για μία παράσταση, που δεν «κλειδώνει» σε μία απόλυτα καθορισμένη μορφή. Χωρίς η παράσταση να είναι αυτοσχεδιαστική, πρόκειται για κάτι που εξελίσσεται ζωντανά πάνω στη σκηνή, με ανοιχτό το ενδεχόμενο μια σκέψη, μια ιδέα, μια αντίδραση εντός ή και εκτός σκηνής να δώσουν σε όσα συμβαίνουν άλλη τροπή.
Δείτε το βίντεο
-Στην αφίσα της παράστασης βλέπουμε τον Γεώργιο Παπανδρέου, τη Μαντόνα, τη Σοφία Βέμπο, τον Ελευθέριο Βενιζέλο… Θα περάσουν όλοι αυτοί από τη σκηνή της παράστασης;
Θα περάσουν με τον τρόπο που πέρασαν και μέσα από την Ιστορία της Ελλάδας. Όσοι ανέφερες και πολλές ακόμα άλλες προσωπικότητες είναι, στην ουσία, οι πρόγονοί μας. Είναι αυτοί που με καλό ή κακό τρόπο έχουν διαμορφώσει αυτό που είμαστε εμείς σήμερα.
-Πες μου την πιο αγαπημένη σου ατάκα από την παράσταση.
«Πιασμένοι από τους σβέρκους, σαν ελληνορωμαϊκή». Είναι μία από τις αγαπημένες μου ατάκες, για όλο αυτό που συμβαίνει όταν αυτή ακούγεται.
Πληροφορίες:
Συντελεστές:
Ιδέα – Κείμενο Γιάννης Θ. Διαμαντής
Σκηνοθετική επιμέλεια Γιάννης Θ. Διαμαντής, Ζωή Ξανθοπούλου
Διασκευή τραγουδιών Νίκος Ιωακείμ
Παίζουν Γιάννης Θ. Διαμαντής, Νίκος Ιωακείμ, Ζωή Ξανθοπούλου
Ο Iwao Hakamata από την Ιαπωνία πέρασε περισσότερο από τη μισή ζωή του στην απομόνωση, περιμένοντας να εκτελεστεί για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ
Η παράσταση «Στο Τσακ» θα παρουσιαστεί στις και 25 και 26 Δεκεμβρίου στο Radio City της Θεσσαλονίκης, ενώ από τις 16 Ιανουαρίου θα μεταφερθεί στο Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης στην Αθήνα.
