Αναζητώντας τα χαμένα προσχήματα…

Διάσκεψη στο Παρίσι με τη συμμετοχή 80 χωρών και οργανισμών διοργάνωσε την Πέμπτη ο Εμανουέλ Μακρόν. Ηγέτες, Υπουργοί Εξωτερικών, υφυπουργοί Εξωτερικών. Όλοι παρόντες.

Μία διάσκεψη που οργανώθηκε ενώ στη Λωρίδα της Γάζας μετράνε περί τους 11.000 νεκρούς, εκ των οποίων περίπου οι 4.000 είναι παιδιά.

Μία διάσκεψη που γίνεται ενώ στη Γάζα τα παιδιά ζητιανεύουν το νερό.

Ψάχνουν τα πόδια τους.

Ζουν τη φρίκη.

Και αυτά είναι τα τυχερά. Γιατί ακόμα ζουν.

Πόσοι νεκροί Παλαιστίνιοι είναι αρκετοί για να μπει ένα τέλος στον πόλεμο αναρωτήθηκε ο πρωθυπουργός της Παλαιστινιακής Αρχής.

Η Δύση από την αρχή αναγνώρισε το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».

Όταν άνοιξε η πόρτα της φρίκης στη Γάζα έσπευσε να προσθέσει «στο όριο του ανθρωπιστικού δικαίου και του δικαίου του πολέμου».

Μόνο που τώρα πια οι εξελίξεις δείχνουν να έχουν μπει σε ένα δρόμο δίχως γυρισμό.

Κάποια απαντούν κυνικά «γιατί η πρώτη φορά είναι;»

Δεν είναι. Αλλά και είναι.

Τα εγκλήματα που γίνονται στο όνομα της καταστροφής της Χαμάς, δημιουργούν μία τεράστια ανθρωπιστική κρίση.

Με τη διεθνή κοινότητα να ακολουθεί χωρίς να μπορεί να παρέμβει στα γεγονότα.

Ή να μη θέλει να σταματήσει τη φρίκη.

Και τελικά όποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις και τις δηλώσεις για ανάγκη παροχής σταθερής και διαρκούς ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα, αλλά υπό τον προϋπόθεση ότι θα υπάρξουν ασφαλείς συνθήκες παράδοσης της βοήθειας με την υποσημείωση ότι όλα θα εξαρτηθούν από τις εξελίξεις στο πεδίο του πολέμου και τις διαθέσεις του Ισραήλ, να παίρνει το μήνυμα ότι η μεγαλύτερη προσπάθεια είναι να διασωθούν τα προσχήματα και η τιμή του «πολιτισμένου κόσμου» που στα μάτια των ανθρώπων αυτών χάνει την αξιοπιστία του.

Όλοι αναγνωρίζουν ότι η μόνη λύση είναι η λύση των δύο κρατών με δημιουργία Παλαιστινιακού Κράτους. Ποιος μπορεί να την επιβάλει;

Όλοι προσπαθούν να νίψουν τας χείρας τους. Να δηλώσουν μη υπεύθυνοι αλλά πρόθυμοι να βοηθήσουν. Και τελικά όλοι παρακολουθούν έναν ακόμα πόλεμο στη Μέση Ανατολή που όπως αναγνωρίζουν έχει μεγάλους κινδύνους διάχυσης.

Όλοι δηλώνουν αλληλέγγυοι στους άμαχους και ζητούν την προστασία τους και όλοι ταυτόχρονα δηλώνουν κάθετα αντίθετοι να δεχθούν πρόσφυγες, που πλέον ονομάζουν μετανάστες.

Όπως ανέφερε ισραηλινή πηγή, το Ισραήλ έχει συμμάχους επειδή είμαστε δυνατοί, όχι γιατί μας αγαπάνε.

Το Ισραήλ αποδεικνύει τη δύναμή του.

Όχι μόνο στον αριθμό των νεκρών στη Γάζα, αλλά κυρίως στη μη αντίδραση της περίφημης και εμφατικά αποδυναμωμένης διεθνούς κοινότητας.

Που συνεχίζει να αναγνωρίζει το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα «αλλά εντός ορίων διεθνούς δικαίου».

Με το ερώτημα να είναι μέχρι πού φτάνουν αυτά τα όρια;

Και για πόσο ακόμα θα προσπαθεί η διεθνής κοινότητα να σώσει τα προσχήματα και όχι τις ζωές των αμάχων;