Το θέμα δεν είναι να φύγεις, αλλά να ξέρεις και που πας

Κατανοώ απόλυτα αυτούς που θέλουν να φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εννοώ με αυτό ότι καταλαβαίνω όποια και όποιον δεν θέλει να μείνει σε ένα κόμμα στο οποίο νιώθει ξένος, που το αισθάνεται ανοίκειο, που το θεωρεί πια εχθρικό.

Βεβαίως, ο δικηγόρος του διαβόλου θα έλεγε γιατί αυτό το αίσθημα κορυφώνεται τώρα με τη νέα ηγεσία και δεν κορυφώθηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε, εν μία νυκτί, ο καλύτερος μαθητής της τρόικας και εφάρμοσε ένα μνημόνιο.

Ή όταν ακόμη και όταν τελείωσαν τα μνημόνια δεν επεξεργάστηκε με σοβαρό τρόπο τα βήματα της επόμενης μέρας.

Ή όταν επί τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση δεν παρουσίασε μια προγραμματική πρόταση, απλώς περιοριζόταν σε καταγγελτική αντιπολίτευση και περίμενε την εξουσία ως «ώριμο φρούτο».

Ίσως μάλιστα αν είχαν συμβεί αυτά και είχε υπάρξει ουσιαστική αντίδραση, σκληρή με νόημα αντιπολίτευση, πειστική πρόταση και εναλλακτική να μην έφτανε ποτέ σε αυτή την ομολογουμένως δύσκολη κατάσταση το κόμμα.

Όμως, ακόμη και έτσι μπορώ να δεχτώ ότι τώρα τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο.

Το μίγμα βοναπαρτισμού, κενής αντιδεξιάς -για την ακρίβεια απλώς αντιμητσοτακικής- ρητορικής και απουσίας προγράμματος της σημερινής νέας ηγεσίας είναι ακόμη πιο μακρινό από τις αφετηρίες της Αριστεράς, ιδιαιτέρως της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής.

Όμως, το θέμα δεν είναι κάποιος να φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ για να ξαναγυρίσει στην ασφάλεια και τη θαλπωρή ενός μικρού κόμματος με κοινές αφετηρίες και πολιτική αισθητική.

Μιας νέας ΑΚΟΑ, χωρίς να θέλω σε κανένα βαθμό να υποτιμήσω τη συνεισφορά των συγκεκριμένων ανθρώπων και της συγκεκριμένης οργάνωσης.

Γιατί η πολιτική και δη η αριστερή πολιτική δεν είναι ποτέ απλώς ένας τρόπος να «νιώθουμε καλά», ή «να νιώθουμε ασφάλεια», δεν ήταν ποτέ ένας εύκολος στρωμένος δρόμος.

Η αριστερή πολιτική σημαίνει ξεβόλεμα, σημαίνει διαρκή ρήξη, σημαίνει ανανέωση στην πράξη και όχι στην ταυτότητα, σημαίνει σκληρές μάχες για οράματα και ιδέες, ενίοτε συμβιβασμούς όταν υπάρχει κάτι που αγιάζει το σκοπό.

Και σήμερα η όποια επιλογή, είτε παραμονής είτε εξόδου από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να κριθεί από το εάν θα «νιώθουν καλά» οι συμμετέχοντες, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελεί άλλη μία σπασμωδική κίνηση και βιαστική απόφαση, όπως αυτή της εκλογής προέδρου χωρίς να προηγηθεί συνέδριο, συζήτηση, αυτοκριτική, που -επιμένω στην άποψή μου- ήταν λανθασμένη και τραυμάτισε βαθιά το κόμμα.

Θα κριθεί από το εάν θα βρουν έναν πρωτότυπο πειστικό τρόπο να απαντήσουν στην πρόκληση που προσπάθησε να απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δηλαδή, στο εάν μπορεί να υπάρξει μια μαζική αριστερή πολιτική δύναμη, που να μπορεί να παίξει τον ρόλο μιας ευρύτερης «προοδευτικής παράταξης» ικανής να συνδυάζει ριζοσπαστισμό και δυνατότητα να ασκήσει κυβερνητική εξουσία, χωρίς η τελευταία να σημαίνει απώλεια του ριζοσπαστισμού και υποταγή στην κυρίαρχη τάξη πραγμάτων.

Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με «ταυτότητα», ούτε με αισθητική.

Έχει να κάνει με τους πραγματικούς δεσμούς με την κοινωνία (που είναι άλλο πράγμα από τους δεσμούς μεταξύ των αριστερών), με τον πραγματικό διάλογο με τον κόσμο της εργασίας, του πολιτισμού, της γνώσης, με την πραγματική παραγωγή όχι αιτημάτων και αντιπολιτευτικών στόχων αλλά προγραμμάτων που να δείχνουν ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς.

Διαφορετικά, όσοι φεύγουν μπορεί να νιώσουν καλύτερα και όσοι ψάχνουν ένα «συνεπές» αριστερό κόμμα να ψηφίσουν να βρουν μια ακόμη επιλογή να ψηφίσουν (αν και το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν κατοχυρώσει αυτόν τον ρόλο και δεν εφάρμοσαν μνημόνια), αλλά το ιστορικό στοίχημα θα έχει – για άλλη μια φορά.. – χαθεί.