24 ώρες στην Αθήνα: Ένα κράμα από 90’s «πάρτυ», tattoo, έκθεση και θέατρο

Επιτέλους, ο Νοέμβριος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και είπε να φέρει λίγο κρύο. Είναι Σάββατο, φτιάχνεις ζεστή σοκολάτα και από πίσω ηχεί jazz. Σου ήρθε μια αλλόκοτη ιδέα. Όταν θέλεις κάτι, δεν σε σταματάει τίποτα. Ούτε καν ότι έχουμε ακόμα ενάμιση μήνα για τα Χριστούγεννα.

Όλοι ξέρουμε την συνέχεια. Παίρνεις τη σκάλα, ανεβαίνεις στο πατάρι, με το δεξί σου χέρι κατεβάζεις το δέντρο, τα στολίδια, τα λαμπάκια ενώ με το αριστερό, παίρνεις τους φίλους και τις φίλες σου. «Ελάτε να στολίσουμε δέντρο, φωνάζεις από τη μία γραμμή του τηλεφώνου». «Πλάκα κάνεις μάλλον» απαντούν αυτοί.

«Έλα, είμαστε εδώ και ώρα στο Gazarte, έχουν live οι Fun Lovin’ Criminals»

Σε μια ώρα είναι όλοι εδώ. Κάποια φίλη σου μάλιστα έφερε και μελομακάρονα. Απορείς που τα βρήκε. Τελικά, υπάρχουν και άλλοι «εραστές» των Χριστουγέννων, και έτυχε να έχουν φούρνους.

Η διάθεση σήμερα, είναι λίγο ρομαντική, λίγο ανέμελη, κόντρα στο αιματοβαμμένο κλίμα των ημερών.

Πρώτη στάση: 7ο Athens Tattoo Expo

Η ανέμελη διάθεση σου, σε κυρίευσε και κάπως μαγικά, σας οδήγησε όλους μαζί στο Παλιό Αμαξοστάσιο στο Γκάζι, καθώς ξαφνικά είπες: «Πάμε να βαρέσουμε κανα τατού, έχω όρεξη σήμερα και έχω βρεί σχέδιο καιρό τώρα». Και μετέπειτα το χάος. «Και εγώ θέλω», «Και εγώ και εγώ» και τα λοιπά και τα λοιπά.

«Το ραντεβού είναι πια καθιερωμένο και πολυαναμενόμενο. Για τρεις μέρες, στις 10, 11 και 12 Νοεμβρίου, οι καλύτεροι tattoo artists της Ελλάδας συναντιούνται με τους λάτρεις της τέχνης του tattoo στο Παλιό Αμαξοστάσιο ΟΣΥ στο Γκάζι και στήνουν μία ολοζώντανη γιορτή στην οποία διασταυρώνονται η τέχνη, ο πολιτισμός και η προσωπική ταυτότητα του καθενός.

Photo: Athens Tattoo Expo

Γιατί μπορεί παλαιότερα τα tattoo να θεωρούνταν μια μορφή προσωπικής επανάστασης και εξέγερσης, σήμερα όμως έχουν εξελιχθεί σε έναν ισχυρό τρόπο αυτοέκφρασης και σε μια μορφή τέχνης που ξεπερνά κάθε πολιτισμικό όριο.

Το 7ο Athens Tatoo Expo συνιστά μία καθηλωτική εμπειρία, καθώς η αφρόκρεμα των Ελλήνων tattoo artists της Ελλάδας κάνουν ακόμη και live tattooing αναδεικνύοντας το υψηλό επίπεδο της τέχνης τους. Μεταμορφώνουν το ανθρώπινο δέρμα σε ζωντανό καμβά και στήνουν μία “ζωντανή” γκαλερί γεμάτη από μοναδικές ιστορίες, σχέδια και σύμβολα που αντικατοπτρίζουν το προσωπικό ταξίδι του καθενός».

Δεύτερη στάση:  Η έκθεση «Phantasmagoria: Daddy Kills More People» του καλλιτέχνη Mamali Shafahi στην γκαλερί «The Breeder»

Και εκεί που έχετε κάνει τα τατουάζ σας, έχετε δει τα acts σας, μια φίλη σας προτείνει να πάτε στην Γκαλερί The Breeder, όπου εκθέτει ο Ιρανός καλλιτέχνης, Mamali Shafahi, ο οποίος «μοιράζεται» το χρόνο του μεταξύ Παρισιού και Τεχεράνης. Η έκθεση του «Phantasmagoria: Daddy Kills More People» είναι η συνέχεια του προηγούμενου πρωτοποριακού του πρότζεκτ με τίτλο «Daddy Sperm». Ο καλλιτέχνης, δημιουργεί έργα, τα οποία εκφράζουν τον προβληματισμό και τις «αιώνιες σκέψεις» του γύρω από το πως είναι εφικτό, οι άνθρωποι να είμαστε δημιουργήματα, υγρών σταγόνων. Μάλιστα, για το πρότζεκτ του, συνεργάστηκε και με τον πατέρα του, Reza, ο οποίος είναι πρώην πυγμάχος και δεν έχει καμία σχέση με τις τέχνες. Ο Mamali, θέλησε να «ταυτοποιήσει» τα έργα του πατέρα του με τα δικά του, ώστε να δει, αν υπάρχει κάποιου είδους βαθύτερη σύνδεση.

Photo: Γκαλερί «The Breeder» | Phantasmagoria, 2023| Mamali Shafahi |

Όπως διαβάζουμε: «Η Φαντασμαγορία ως όρος περιγράφει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο καλλιτέχνης τη σύγχρονη κουλτούρα όπου, μέσα στη δίνη της οπτικής ψυχαγωγίας, τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας γίνονται ασαφή. Τα έργα του Shafahi εμβαθύνουν στο φαντασιακό φάσμα καθώς ο καλλιτέχνης μεταμορφώνει τους σχεδόν ναίφ χαρακτήρες των σχεδίων του Reza σε γλυπτά από εποξεική ρητίνη που φτιάχνει με τα χέρια του, προσφέροντας μια διέξοδο στη σφαίρα της φαντασίας και αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την Ιρανική παράδοση».

Τρίτη στάση: «Στέλιος Κασόνγκο» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη στο Θέατρο Επί Κολωνώ

Σας έπεισε, πήγατε, περιηγηθήκατε αλλά η ώρα πήγε πέντε. Η γκαλερί κλείνει. Κάποιοι είναι κουρασμένοι και θα γυρίσουν σπίτι. Εσύ, έχεις πολλή όρεξη για βόλτα. Περπατάς στο κέντρο και κάπου βλέπεις μια «ληγμένη» αφίσα για θεατρική παράσταση. «ΑΑΑΑ, θέλω να πάω θέατρο», λες. Αφήνεις τους άλλους να κοιμηθούν για να βγείτε το βράδυ, πας γρήγορα σπίτι να ετοιμαστείς, ενώ παράλληλα, ψάχνεις παραστάσεις. Μένεις στα «κεντροδυτικά» και βλέπεις ότι στο Επί Κολωνώ, που είναι πολύ κοντά σου, έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση : «Στέλιος Κασόνγκο» σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη.

Διαβάζεις την πλοκή και η ανυπομονησία σου να τη δεις, έχει αγγίξει ουρανό: «Αθήνα, Φθινόπωρο. Ο Χρήστος κληρονομεί από τον πατέρα του μια ημιυπόγεια αποθήκη και αρχίζει να ονειρεύεται πώς θα μπορούσε στον χώρο αυτόν να στεγάσει το όραμά του για μία μουσική σκηνή! Το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή και συμπαραστάτες του στο όνειρό του έχει την θεία του Εύα αλλά και τον αγαπημένο του φίλο τον Στέλιο Κασόνγκο.

Ο Στέλιος μετανάστης τρίτης γενιάς από τη Βόρεια Κένυα και μεγαλωμένος στον Βύρωνα δέχεται με ενθουσιασμό την πρόταση συνεργασίας του Χρήστου και η προσπάθεια για την δημιουργία της επιχείρησής τους ξεκινάει και προχωράει μέχρι … την έλευση του Άλκη, του ετεροθαλούς αδελφού του Χρήστου, που θα περιπλέξει τα πράγματα και θα ανασύρει στην επιφάνεια μυστικά αλλά και δηλητηριώδεις εκφάνσεις της κοινωνίας. Πέρα και πίσω από τις προσωπικές ιστορίες των τεσσάρων ηρώων, το έργο θίγει τα, άκρως επίκαιρα, ζητήματα του ρατσισμού, των διακρίσεων αλλά και της απληστίας του ανθρώπου σε μια σύγχρονη κοινωνία όπου οπισθοδρομεί και κρύβεται πίσω από τις πληγές της. Προσωπικές και Κοινωνικές. Στη διάρκεια της ιστορίας η ένταση κορυφώνεται και οι ήρωες θα έρθουν αντιμέτωποι με καταστάσεις και συναισθήματα πρωτόγνωρα. «Ναι, το όνομά μου είναι Στέλιος Κασόνγκο!».

Τέταρτη στάση: Fun Lovin’ Criminals στο Gazarte

Η παράσταση τελείωσε και καθώς είχες κλείσει το κινητό σου, το ανοίγεις και έχεις δέκα κλήσεις. Καλείς πίσω. «Έλα, είμαστε εδώ και ώρα στο Gazarte, έχουν live οι Fun Lovin’ Criminals». Ένα «πάρτυ» των 90’s είναι ότι χρειαζόσουν αυτή τη στιγμή.

Σηκώνεις βιαστικά το χέρι σου, μπαίνεις σε ένα τυχαίο ταξί και «να σαι» στο Gazarte.

Έφτασε ξημέρωμα, το σκοτάδι «παντρεύτηκε» με την αυγή και εσύ γύρισες σπίτι σου. Τα λαμπάκια, κοσμούν νοητά τους τοίχους σου. «Να ήταν όλες οι ημέρες έτσι» σκέφτεσαι. Γυρνάς πλευρό, κοιμάσαι, και ονειρεύεσαι.

Κεντρική φωτογραφία θέματος: Athens Tattoo Expo 2022