Oι απόκοσμες φωτογραφίες της Deborah Turbeville – Η γυναίκα που άλλαξε τη μόδα

Παρόλο που ξεκίνησε την καριέρα της στα περιοδικά Mademoiselle και Harper’s Bazaar, η Deborah Turbeville (1932-2013) θεωρούσε πάντα τον εαυτό της αουτσάιντερ της μόδας, μία  αδέσποτη. Όταν στράφηκε στη φωτογραφία, στη Vogue, τη δεκαετία του ’70, αυτό που αισθανόταν δεν θα μπορούσε να γίνει πιο εμφανές.

Η δουλειά της, σχεδόν πάντα ασπρόμαυρη, ατμοσφαιρική, θεατρική και λίγο παραπάνω σκοτεινή. Προτιμούσε νεαρές γυναίκες που έμοιαζαν περισσότερο με βιβλιοφάγους ή χορεύτριες μπαλέτου παρά με μοντέλα, και τις φωτογράφισε σε μεγαλοπρεπείς αλλά κατεστραμμένους χώρους: Ένα κλειστό λουτρό, έναν μεγαλοπρεπή κήπο σε εγατάληψη, αρχοντικά που ρημάζουν.

Οι εικόνες της δημοσιευμένες παράλληλα με τις γυαλιστερές προκλήσεις του Helmut Newton και του Guy Bourdin, οι στοιχειωμένες, θολές φωτογραφίες της Turbeville έμοιαζαν σαν να είχαν ανακαλυφθεί σε μια σοφίτα και να είχαν μόλις ξεσκονιστεί.

Δείτε εικόνες το βιβλίο της Deborah Turbeville, Past Imperfect 

«Φωτογραφίες που διατηρούν μια ιστορία»

Ανάμεσα στις αποστολές μόδας, φωτογράφισε στις Βερσαλλίες, στην Αγία Πετρούπολη και στα κτήματα του Newport, διοχετεύοντας την ιστορία τους, εστιάζοντας τα δράματά τους. «Ήθελα να τραβήξω φωτογραφίες που βρίσκονταν έξω από τον χρόνο, ανθρώπους στον σημερινό κόσμο με την ατμόσφαιρα του παρελθόντος να αντανακλάται στα πρόσωπά τους, παλάτια και κήπους εγκαταλελειμμένους και κατάφυτους», έγραψε. «Φωτογραφίες που διατηρούν μια ιστορία».

Μόνο όταν οι εικόνες αυτές εκτέθηκαν σε γκαλερί -είτε κομψά πλαισιωμένες είτε απλά κολλημένες στον τοίχο-, αποκαλύφθηκε η πλήρης έκταση της ιδιοσυγκρασίας της Turbeville.

Οι εικόνες της περιλαμβάνουν κολάζ, ασυνήθιστη επεξεργασία, χειροποίητα χάρτινα πλαίσια, χειρόγραφους τίτλους, κείμενα ή συνδετήρες. Ένα πορτρέτο της Diana Vreeland αποτελείται από δεκαεπτά μέρη, τοποθετημένα σε ένα ακατάστατο πλέγμα σε ένα ακανόνιστο φύλλο καφέ χαρτιού- το καθένα αποκαλύπτει μια διαφορετική πτυχή της γυναίκας και του μακριού μαργαριταρένιου κολιέ της.

Προτιμούσε νεαρές γυναίκες που έμοιαζαν περισσότερο με βιβλιοφάγους ή χορεύτριες μπαλέτου παρά με μοντέλα, και τις φωτογράφισε σε μεγαλοπρεπείς αλλά κατεστραμμένους χώρους

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη MADE IN WONDER (@made_in_wonder)

Photo: YouTube

Της άρεσε η θολούρα, τα ατυχήματα

Η Turbeville δεν ενδιαφερόταν για την παρθένα εκτύπωση- της άρεσαν οι τραχιές υφές, τα ανομοιόμορφα όρια, οι κόκκοι, η λάμψη, η θολούρα, τα ατυχήματα. Ως αποτέλεσμα, κάθε εικόνα έχει μια σπίθα ζωής, μια υπέροχη ιδιορρυθμία.

Ένα πιο τακτοποιημένο πλέγμα τοποθετεί δώδεκα μικρές εικόνες του προσώπου ενός μοντέλου και τη σαρωτική σκάλα ενός παριζιάνικου εσωτερικού της Belle Époque σε κάτι που μοιάζει με το σενάριο μιας ονειρικής σεκάνς του Χίτσκοκ.

Αλλά ακόμη και οι μεμονωμένες, πιο απλές εικόνες της έχουν μια οραματική ποιότητα, σαν αυτές οι γυναίκες, αυτοί οι τόποι να ήταν παραισθήσεις και όχι καταγραφές.

Η Turbeville δεν ενδιαφερόταν για την παρθένα εκτύπωση- της άρεσαν οι τραχιές υφές, τα ανομοιόμορφα όρια, οι κόκκοι, η λάμψη, η θολούρα, τα ατυχήματα

Photo: YouTube

Μοντέλα «κλεισμένα στη μοναξιά τους»

Οι φωτογραφίες της Deborah Turbeville εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στη Vogue το 1975, όταν ήταν ήδη 42 ετών. Το μοναδικό, οικείο στυλ της – τα μοντέλα της, όπως σημειώνεται, έμοιαζαν πάντα «κλεισμένα στη μοναξιά τους», αγνοώντας την κάμερα – στη συνέχεια η Turbeville αποτέλεσε σταθερό στοιχείο στα περιοδικά μόδας μέχρι το θάνατό της το 2013.

Μια εικόνα της, από το 1985, δείχνει τα μοντέλα Anh Duong και Marie-Sophie να φορούν τα ρούχα του Emanuel Ungaro. Η Turbeville, χαρακτηριστικά, φαίνεται να έχει πέσει πάνω σε μια σκηνή απίστευτα σκονισμένης παρακμής. Οι δύο απόκοσμες φιγούρες της βρίσκονται σε ονειρική σχέση μεταξύ τους. Η Marie-Sophie κάθεται και κοιτάζει το παρελθόν σαν γυμνό του Ingres, ενώ η Duong κοιτάζει μπροστά με γυάλινα μάτια, προφανώς βλέποντας οράματα, με το χέρι της να κρέμεται πάνω από την άκρη της σκεπασμένης ξαπλώστρας, σε έναν φόρο τιμής στον Θάνατο του Marat του Jacques Louis-David.

H Deborah Turbeville / Photo: Wikimedia Commons

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη jeanne_berre (@jeanne_berre)

«Ήθελε να ακούει ένα ρολόι να χτυπάει»

Η Turbeville, η οποία ήταν Αμερικανίδα, έλκεται από την Ευρώπη του παρελθόντος. Τρία χρόνια νωρίτερα είχε λάβει άδεια να δημιουργήσει ένα φωτογραφικό πορτρέτο του παλατιού των Βερσαλλιών και οι αρχιτεκτονικές της εικόνες «κατοικούσαν» σε παραμελημένα μάρμαρα σε άδειες αυλές.

Αυτή η διάθεση της χαμένης μεγαλοπρέπειας επηρέασε μεγάλο μέρος του έργου της- της άρεσε να λέει ότι πάντα «ήθελε να ακούει ένα ρολόι να χτυπάει» στις φωτογραφίες της. Ένα νέο βιβλίο που εξετάζει τις περιπέτειές της στο φωτογραφικό κολάζ, το οποίο περιλαμβάνει αυτή την εικόνα, ξεδιαλύνει τον «στοιχειωμένο νεοκλασικισμό» της και το χάρισμά της να δημιουργεί υποβλητικές αφηγήσεις από μεμονωμένες εικόνες. Αν τις κοιτάξει κανείς μαζί, οι εικόνες της βρίσκουν μια κοινή γλώσσα για τις λαχτάρες στις οποίες προσβλέπει κάθε εικόνα της μόδας: Στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή.

Μιλώντας για το ύφος της, η Turbeville αναφερόταν μερικές φορές στην επίδραση του κινηματογράφου των αρχών και της Nouvelle Vague στις ιδέες της για σκηνές. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία τραβήχτηκε στο Chateau de Raray, 30 μίλια βόρεια του Παρισιού, το οποίο αποτέλεσε το σκηνικό με χαμηλό φωτισμό για την επανεκτέλεση της ταινίας Η Πεντάμορφη και το Τέρας, από τον Jean Cocteau, το 1946.

Το φωτογραφικό βιβλίο, «Deborah Turbeville:Herschdorfer», εκδόθηκε από Thames & Hudson στις 12 Οκτωβρίου.