Το ζήσαμε τελικά το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ.

Με την επίδειξη βοναπαρτισμού και τζάμπα μαγκιάς από έναν τύπο που μέχρι προχτές ούτε δήλωνε, ούτε ήταν αριστερός.

Με ρητορική αντιγραμμένη από την ακροδεξιά και ρητορικά σχήματα του τύπου «άρρωστο κόμμα».

Με περιφρόνηση και απαξίωση για ανθρώπους με σημαντική διαδρομή στην Αριστερά, με αγώνες, με προσωπικότητα.

Με τον αμοραλισμό και το θράσος ενός ανθρώπου που θεωρεί ότι μπορεί να έρθει από το μηδέν και με όπλο την άγνοια, την ισοπέδωση και τα θολά μηνύματα, να ηγηθεί «αδιαμεσολάβητα» της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και με ένα θίασο υποστηρικτών και οπαδών που θυμίζουν τις χειρότερες στιγμές του πάλαι ποτέ «αυριανισμού».

Ο Μπέπε Γκρίλο από την Αστόρια ηγείται πλέον του κόμματος που κατάφερε για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο να φέρει την Αριστερά στην εξουσία.

Και πολύ απλά το διαλύει, όπως για πολλούς εξ ήμων ήταν αναμενόμενο.

Μικρή σημασία έχει ποια τάση θα φύγει πρώτη και ποια δεύτερη.

Αυτή τη στιγμή αυτός ο σχηματισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς διαλύεται.

Ένα μέρος του θα γίνει ένα πιο συνεπές – και πιο μικρό… – της ανανεωτικής Αριστεράς – ένα άλλο μια καρικατούρα των ιταλικών 5 Αστεριών.

Και το μεγαλύτερο μέρος ήδη έχει πάει στο σπίτι.

Και εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόροι παρατηρούν αυτή τη διάλυση «σε πραγματικό χρόνο» και αναρωτιούνται πώς μπορεί ένα κόμμα που κάποτε τρόμαξε την Ευρώπη σήμερα να θυμίζει φινάλε φαρσοκωμωδίας.

Το μόνο που δεν έχουν κάνει είναι να παίξουν τουρτοπόλεμο.

Όλα αυτά θα ήταν ίσως ακόμη και κωμικά εάν συνέβαιναν σε μια άλλη χώρα και είχαμε την πολυτέλεια να τα παρακολουθούμε απλώς ως θεατές αφού δεν θα είχαν άμεσες συνέπειες στο δικό μας πολιτικό σύστημα, δεν θα υπήρχε ο κίνδυνος περαιτέρω διατάραξης λεπτών ισορροπιών, πολιτικής «περιθωριοποίησης» κοινωνικών τάξεων.

Γιατί στη δική μας χώρα αυτό που συμβαίνει είναι ακριβώς ότι διαλύεται ένα κόμμα που για δέκα χρόνια αποτέλεσε το σημείο αναφοράς των λαϊκών στρωμάτων.

Ένα κόμμα που αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές ανατροπές στην Ευρώπη.

Ένα κόμμα που για ένα φεγγάρι ήταν το σημαντικότερο πολιτικό πείραμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και που άνοιξε στην πράξη τη συζήτηση και το δρόμο για αριστερή διακυβέρνηση.

Ένα κόμμα που ηττήθηκε, που έκανε τεράστια λάθη, που χρεώνεται ένα μνημόνιο, αλλά ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε ως «συστημικό».

Ένα κόμμα που τώρα που διαλύεται αφήνει πραγματικό κενό στην εκπροσώπηση των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης.

Πλέον βρισκόμαστε μετά την «ύστατη ώρα».

Οτιδήποτε είναι να γίνει θα πρέπει να αφορά κάτι νέο, γνήσιο, με σαφές αριστερό στίγμα και όραμα, ικανό να προσφέρει πραγματική εναλλακτική και διέξοδο.

Και αυτή είναι η ευθύνη και το καθήκον όσων πιστεύουν πραγματικά ότι μπορεί να υπάρξει μια Αριστερά ριζοσπαστική και ταυτόχρονα ικανή να κυβερνήσει.

Ευθύνη όσων μιλούν και όσων επιμένουν να σιωπούν.

Headlines