Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων

Οι δύο ώρες καθυστέρησης στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγαν χαμένες για όποιον ήθελε να παρατηρήσει με προσοχή τα πρόσωπα και να στήσει αφτί στις συνομιλίες. Οι έμπειροι, περί τον ΣΥΡΙΖΑ, συνάδελφοι εκτιμούσαν ότι η καθυστέρηση στην άφιξη Κασσελάκη οφείλεται σε υπόγεια διαπραγμάτευση με την Ομπρέλα. Αλλάζει, έλεγαν, το κείμενό του καθώς πρέπει να βρέθηκαν σημεία επαφής.

Εγώ είχα άλλη άποψη και ακόμα και τώρα επιμένω σε αυτήν. Τους υπέβαλε σε ψυχολογικό μαρτύριο. Να κάθονται δύο ώρες στην αίθουσα και να κοιτάζουν μπροστά, εκεί που έγραφε «Ανασυγκρότηση τώρα, σύγχρονη Αριστερά». Ίσως πίστευε ότι έτσι θα ξεμπέρδευε πιο εύκολα με ορισμένους. Περιέργως δεν έφυγε κανείς. Και εντόνως διαμαρτυρήθηκε μόνο ένα μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Ένας κύριος στο μέσον της αίθουσας με ψάθινο καπέλο, στα ενενήντα λεπτά καθυστέρησης σηκώθηκε και έβαλε τις φωνές. Δεν ήταν, βέβαια, ο μόνος που δυσφορούσε. Αρκετοί μουρμούριζαν περί «ασέβειας» προς τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Ακριβώς πάνω στο δίωρο εμφανίστηκε ο Κασσελάκης σέρνοντας πίσω του μία ουρά κλακαδόρων.

Περίμενα ότι ο Κασσελάκης θα ανέβαινε στο βήμα και θα ξεκινούσε με μία συγγνώμη για την καθυστέρηση. Δεν το έκανε. Είπα στον εαυτό μου ότι άντεξε να περιμένει τις 17 ώρες της διαπραγμάτευσης του Τσίπρα. Το δίωρο του Κασσελάκη δεν ήταν δα και κάτι σπουδαίο. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα για πότε πέρασε. Γιατί αισθανόμουν σαν την Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων.

«Αυτά τα παιδάκια, τα εκδιδόμενα, θα δεις τι θα πάθουν» μου πέταξε ένα στέλεχος με όνομα βαρύ και ιστορική διαδρομή δεκαετιών. Μία κυρία, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, σχεδόν ζήτησε τον ώμο μου για να κλάψει

Επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα επίσημα γεύματα της Προεδρίας της Δημοκρατίας οι σερβιτόροι ήταν πιο καλοντυμένοι από τον πρωθυπουργό Τσίπρα και τους υπουργούς του. Το ίδιο παρατήρησα και στο President – μήπως το διάλεξαν επίτηδες, λόγω ονόματος; Οι μοναδικές γραβάτες που είδα ήταν στους λαιμούς των σερβιτόρων.

Το κλίμα βέβαια ήταν βαρύ. Σχεδόν πένθιμο. Και μύριζε βενζίνη. Κάποια στιγμή σήκωσα, δοκιμαστικά, μία καρέκλα για να καταλάβω πόσο εύκολα μπορείς να την εκτοξεύσεις. Ευτυχώς τη βρήκα βαριά. Όπως και τα λόγια που άκουγα στο μακρύ διάστημα της αναμονής. «Αυτά τα παιδάκια, τα εκδιδόμενα, θα δεις τι θα πάθουν» μου πέταξε ένα στέλεχος με όνομα βαρύ και ιστορική διαδρομή δεκαετιών. Μία κυρία, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, σχεδόν ζήτησε τον ώμο μου για να κλάψει. Με πήρε σε μια γωνιά και άρχισε να μου λέει για παρέες που χάλασαν, για φίλους που πλέον μισιούνται, για το κόμμα που διαλύεται και εκείνη, ως στέλεχος, δεν θα ξέρει τι να πει στο παιδί της για την ιστορική ευθύνη που πέφτει στις πλάτες της.

Η αίθουσα ήταν μοιρασμένη ανάμεσα στις τάσεις. Στα αριστερά ήταν η εσωκομματική αντιπολίτευση. Αν πήγαινες από εκείνη την πλευρά άκουγες εκφράσεις που σήκωναν πιπέρι στο στόμα. Αν περνούσες απέναντι, έβρισκες τους «νεοπροεδρικούς» που ήταν, σε γενικές γραμμές, πιο εγκρατείς στις εκφράσεις τους. Είδα και έναν ιερωμένο, αλλά δεν κατάφερα να του μιλήσω. Και απόρησα τι ήθελε εκεί μέσα. Άλλωστε η κηδεία θα ήταν πολιτική. Δέκα λεπτά πριν εμφανιστεί ο πρόεδρος, μπήκαν στην αίθουσα η Θεοδώρα Τζάκρη και ο Νίκος Παππάς. «Είμαι αισιόδοξος», είπε ο Παππάς, περνώντας από το «πηγαδάκι» που είχα σχηματίσει με δύο συναδέλφους. Ήθελα να του πω ότι και το βράδυ που προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα (του 2015) ήταν αισιόδοξος, αλλά το βρήκα εντελώς άστοχο και συγκρατήθηκα.

Και ύστερα ήρθε ο Κασσελάκης. Casual ντύσιμο, σηκωμένα μανίκια, βλέμμα μπροστά, χαμόγελο οδοντόκρεμας. Ανέβηκε στο βήμα. Έδειχνε «κουρδισμένος». Και σου δίνει την εντύπωση, συγχωρέστε με αν κάνω λάθος, ότι όσα λέει δεν είναι ακριβώς κτήμα του. Μπορεί να φταίει η γλώσσα, καθώς έχει εκπαιδεύσει την παραγωγική του σκέψη στην αγγλική. Κάποιος του φώναξε να πάει στο Μαϊάμι. Αυτός απάντησε ότι θα πάει για να μιλήσει στην ομογένεια – εδώ ταίριαζε να προσθέσει και τον Μέσι. Μετά είπε ότι είναι «αξιοκρατικός και ανοιχτόμυαλος». Πάλι του πέταξαν κάτι από κάτω και άρχισε να απαντά με σκέρτσο. «Σοβαρά μιλάτε; Ξέρετε τι έχω στο μυαλό μου; Έχετε τηλεπάθεια;». Λες και βλέπεις συνέντευξη παίκτη στο Survivor. Έριξε και ο Φίλης ένα «αίσχος», έτσι για να πλανάται στον αέρα. Και τότε έσβησαν τα φώτα της αίθουσας, έμειναν ανοιχτά μόνο του προεδρείου και του βήματος. Αναρωτήθηκα αν είναι κομμάτι του show ή έτσι αρχίζει το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»