Γάζα: Ραγίζει καρδιές φωτορεπόρτερ – «Έκλαιγα για τα παιδιά των άλλων και τώρα κλαίω για τα δικά μου»

Το προσωπικό του δράμα και ακόμα μία ιστορία πόνου και θρήνου εξαιτίας των ανελέητων βομβαρδισμών του Ισραήλ στη Γάζα περιέγραψε ο φωτορεπόρτερ, Μοχάμεντ Αλαλούλ.

Σε κείμενο του στο Middle East Eye, ο φωτορεπόρτερ περιγράφει πως αποφάσισε να γίνει δημοσιογράφος για να κάνει ρεπορτάζ από το πεδίο στη Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη καταγράφοντας τον ανθρώπινο πόνο και κλαίγοντας για τα παιδιά των άλλων, αλλά πλέον κατέληξε να καταγράφει τον δικό του δράμα καθώς το σπίτι του βομβαρδίστηκε από τον ισραηλινό στρατό.

«Είμαι φωτορεπόρτερ. Γεννήθηκα τον Φεβρουάριο του 1987, παντρεύτηκα το 2009 και απέκτησα τον πρωτότοκο γιο μου, τον Αχμάντ, τον επόμενο χρόνο. Ακολούθησαν αρκετά ακόμη παιδιά: η Ραχάφ το 2012, ο Κανάν το 2017 και ο Καΐς το 2019. Δόξα τω Θεώ, απέκτησα τον Αδάμ τον Νοέμβριο του 2022- είναι ο μόνος που επέζησε. Πήγα στο πανεπιστήμιο και ακολούθησα το όνειρό μου να γίνω δημοσιογράφος. Φόρεσα το γιλέκο και έκανα ρεπορτάζ από το πεδίο, καλύπτοντας πολέμους και τη Μεγάλη Πορεία της Επιστροφής. Όμως δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ τι επρόκειτο να συμβεί στον σημερινό πόλεμο», αφηγείται αρχικά ο Αλαλούλ.

«Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου, ότι το ίδιο μου το σπίτι θα βομβαρδιζόταν, ότι θα έχανα τα μικρότερα αδέλφια μου, την αδελφή μου, τα παιδιά μου, τα ανίψια μου – όλους τους, έτσι απλά. Συνηθίζαμε να μοιραζόμαστε όνειρα και αναμνήσεις. Σε μια στιγμή όμως όλοι στο σπίτι πέθαναν.

«Μετά από μια τέτοια τραγωδία, έχασα το πάθος μου για τη ζωή. Μου έμειναν μόνο οδυνηρές αναμνήσεις»

Το σπίτι μου και η οικογένειά μου έγιναν στόχος χωρίς καμία προειδοποίηση ή ίχνος οίκτου. Το σπίτι μας βομβαρδίστηκε βαριά.

Όταν συνέβη αυτό, ήμουν στη δουλειά. Η δουλειά μου με κρατάει συχνά μακριά από το σπίτι για μέρες, και όταν είμαι στο σπίτι, είμαι γενικά εξαντλημένος – αλλά τουλάχιστον υπήρχε πάντα η άνεση να ξέρω ότι τα παιδιά και τα ανίψια μου ήταν κοντά μου.

Πάντα με παρακαλούσαν να προσέχω όσο ήμουν σε υπηρεσία και να μην παίρνω κανένα ρίσκο. Αλλά κοιμόντουσαν ήρεμα στην ασφάλεια του σπιτιού τους όταν βομβαρδίστηκαν και σκοτώθηκαν», εξιστόρησε ακόμα ο Αλαλούλ.

Ειδήσεις που «ραγίζουν» την καρδιά

Στη συνέχεια μίλησε για τη μέρα που άλλαξε η ζωή του καθώς βομβαρδίστηκε το σπίτι του με αποτέλεσμα να πεθάνουν τέσσερα από τα πέντε παιδιά του, αλλά και συγγενείς του.

«Για χρόνια, πήγαινα στη δουλειά, ρισκάροντας τη ζωή μου για να τραβήξω φωτογραφίες και να αναφέρω τις ειδήσεις, ώστε να μπορώ να ταΐσω τα παιδιά μου. Σήμερα, δεν μου έχει μείνει τίποτα – το σπίτι και η οικογένειά μου έχουν καταστραφεί. Δεν μπορώ να περιγράψω τον πόνο στην καρδιά μου- δεν υπάρχουν λόγια. Νιώθω συντετριμμένος. Η καρδιά μου έχει ραγίσει, Ευχαριστώ τον Θεό για ό,τι έχει απομείνει.

Ενώ το σπίτι μου βομβαρδιζόταν, έδινα συνεντεύξεις με δημοσιογράφους στο νοσοκομείο Νάσερ και συζητούσα για τους αυξανόμενους κινδύνους που συνεπάγεται η εργασία στη Γάζα. Μόλις είχα τελειώσει όταν δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο, ο οποίος με ρώτησε: ‘Μοχάμεντ, πού είσαι;’

Του είπα ότι δούλευα στο χωράφι. Τότε μου είπε ότι η περιοχή κοντά στο σπίτι μου βομβαρδίζεται. Η καρδιά μου σταμάτησε. Τηλεφώνησα γρήγορα στη γυναίκα μου, στα αδέλφια μου και σε άλλα μέλη της οικογένειάς μου, αλλά κανείς δεν απάντησε. Δεν υπήρχε δίκτυο, τίποτα που θα μπορούσε να με συνδέσει με την οικογένειά μου.

Άρχισα να τηλεφωνώ σε γείτονες και φίλους, οι οποίοι μου είπαν ότι έτρωγαν με τα αδέρφια μου. Ευχαρίστησα τον Θεό, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά, η γειτονιά βομβαρδίστηκε και μετατράπηκε σε ερείπια.

Έχασα το μυαλό μου- δεν ήξερα τι να κάνω. Τηλεφώνησα σε συναδέλφους, οι οποίοι προσπάθησαν να με καθησυχάσουν, λέγοντάς μου ότι η γυναίκα μου ήταν καλά, ο γιος μου Αδάμ ήταν καλά, η ανιψιά μου Λαγιάν ήταν καλά.

Τότε άρχισα να λαμβάνω εικόνες των νεκρών μελών της οικογένειάς μου. Η πρώτη ήταν του γιου μου Καΐς. Σύντομα ακολούθησαν και άλλες.

Τηλεφώνησα στο τοπικό νοσοκομείο και μου είπαν ότι ο πρωτότοκος γιος μου, ο Αχμάντ, θα πήγαινε στα επείγοντα και θα ήταν καλά. Αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι ο Αχμάντ δεν ήταν καλά- ένιωθα ότι ο γιος μου πέθαινε.

«Έπρεπε να σκάψω με γυμνά χέρια για να τους βγάλω έξω»

Σοκαρίστηκα όταν είδα τον κατάλογο των ανθρώπων που σκοτώθηκαν από την οικογένειά μου: Ατέφ, Καμάλ, Αχμέντ, Σογιούντ και Ραζάν, με τους δύο τελευταίους να είναι ακόμα θαμμένοι κάτω από τα ερείπια του σπιτιού τους. Έπρεπε να σκάψω με γυμνά χέρια για να τους βγάλω έξω. Τους έθαψα αφού έθαψα τους αδελφούς και τις αδελφές μου.

Τον Μοχάμεντ και τον Τζαμάλ, τα παιδιά των αδελφών μου, και τα δικά μου παιδιά: τον γιο μου Αχμάντ, τη μοναχοκόρη μου Ραχάφ, τον Κανάν και τον Καΐς, εκτός από πολλούς φίλους και γείτονες μιας ζωής. Ο Θεός μου τα έδωσε και ο Θεός μου τα πήρε.

Μετά από μια τέτοια τραγωδία, έχασα το πάθος μου για τη ζωή. Μου έμειναν μόνο οδυνηρές αναμνήσεις – και η στοιχειωμένη ηχώ των παιδιών μου που με ικέτευαν να σταματήσω να εργάζομαι για να είμαι ασφαλής στο σπίτι μαζί τους. Ο γιος μου Κανάν είναι ο τελευταίος που είδα και μου είπε: ‘Μακάρι να παρατούσες τη δουλειά σου και να έμενες εδώ μαζί μας, μπαμπά’.

«Τώρα έχω γίνει εγώ η ιστορία»

Συνήθιζα να καλύπτω ιστορίες και να κλαίω για τα παιδιά άλλων ανθρώπων. Έκανα ρεπορτάζ για την ιστορία, και τώρα έχω γίνει εγώ η ιστορία.

Απευθύνω έκκληση σε κάθε αξιωματούχο, στα Ηνωμένα Έθνη, σε όλους τους ανθρώπους με συνείδηση, να έχουν συμπόνια – να νιώσουν τον πόνο και τη δυστυχία μας. Καλώ όλα τα θεσμικά όργανα και τις πρεσβείες να αναλάβουν άμεση δράση για να μας σώσουν.

Τι έκαναν τα παιδιά μου για να αξίζουν να πεθάνουν έτσι; Τι έκαναν τα αδέρφια μου και τα ανίψια μου; Τι έγκλημα διέπραξαν για να τους αξίζει να πεθάνουν έτσι – να βομβαρδίζονται στο σπίτι τους ενώ κοιμούνται; Τι έκανα εγώ για να αξίζω τον πόνο να πρέπει να ψάχνω την οικογένειά μου κάτω από τα συντρίμμια;

Πού είναι η διεθνής κοινότητα, οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι μεγάλες κυβερνήσεις;

Αυτά είναι εγκλήματα πολέμου. Το Ισραήλ σκοτώνει δημοσιογράφους και τις οικογένειές μας, ελπίζοντας να μας λυγίσει και να μας εμποδίσει να συνεχίσουμε να αναφέρουμε την αλήθεια. Και είμαι συντετριμμένος. Δεν μου έχει μείνει τίποτα στη Γάζα», καταλήγει τη δραματική του ιστορία ο Μοχάμεντ Αλαλούλ.