Ποιος θα κλάψει για τον ΣΥΡΙΖΑ;

Εχει επισημανθεί εδώ και παλαιότερα: ο γνωστός αρχαίος ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει απλώς ιερό δικαίωμα, αλλά μάλλον και υποχρέωση στην αυτοκτονία.

Η μόνη άλλη θέση που του ταιριάζει, είναι σε κάποιο μουσείο, αλλά, πρώτον, εμείς δεν έχουμε τέτοιο στην Ελλάδα και, δεύτερον, εκεί όπου έχουν, όπως λ.χ. στο Αμστερνταμ, δεν τους παίρνουν γιατί ακόμα και ως εκθέματα είναι βέβαιο ότι θα τους το διαλύσουν…

Ε, και πάνω λοιπόν που οι άνθρωποι, θέλοντας και μη βέβαια, άρχισαν μαζεύουν τις ομπρέλες και τις μαντίλες τους για να πάνε να βρουν κάτι άλλο να καταστρέψουν, έχουν πέσει πάνω όλοι να φάνε τον ΣΥΡΙΖΑ να μην αλλάξει και να μείνει αυτός που ήταν!

Μα, επιτέλους, θα αποφασίσουμε ποτέ τι θέλουμε; Και θα σταματήσει ποτέ η υποκρισία;

Τι κόπτονται τώρα περίπου άπαντες μην τους πάθει τίποτα ο ΣΥΡΙΖΑ του… των υποστηρικτών μιας πολιτικής που έχει πεθάνει από τότε που γεννήθηκε και που αυτό έχει ήδη συμβεί εδώ και μισό αιώνα;

Τι είδους αντανακλαστικό είναι πάλι αυτό; Ποιος και γιατί να κλάψει γι’ αυτόν τον αρχαίο ΣΥΡΙΖΑ;

Αλλά επειδή όπως προκύπτει η… ψυχή της ελληνικής δημόσιας ζωής είναι άβυσσος, ας το προσεγγίσουμε αντίστροφα, μήπως έτσι το ερώτημα γίνει λίγο πιο βατό: ποιος δεν θα κλάψει.

Ο πρώτος και κύριος λοιπόν που δεν θα έπρεπε να κλάψει, θα ήταν ο τέως πρόεδρός του, Αλέξης Τσίπρας. Γιατί;

Μα, προφανώς, επειδή εκείνος έχει πολύ μεγάλο μέρος της «ευθύνης», αν μπορεί να μιλήσει κανείς περί «ευθύνης» γι’ αυτές τις εξελίξεις.

Ο Τσίπρας, έχει επίσης επισημανθεί εδώ στο παρελθόν, υπήρξε ο μοιραίος άνθρωπος για το κόμμα του. Ομως εδώ υπήρξε για την Ελλάδα. Στο κόμμα του θα κόλλαγε;

Και τότε που έφερνε καταστροφή στη χώρα παίζοντας μαζί της, όλοι αυτοί που σήμερα είναι έξαλλοι με τον Κασσελάκη, έλεγαν «μπράβο, πρόεδρε».

Κανείς τους δεν όρθωσε ανάστημα να του πει «τι είναι αυτά που κάνεις, μαζέψου, μας πας κατευθείαν στον γκρεμό». Οχι βέβαια. Τρελοί ήταν να υπερασπιστούν τη χώρα τους αντί του Τσίπρα; Η χώρα θα τους έκανε υπουργούς ή ο Τσίπρας;

Οπότε, όλοι αυτοί οι μεγάλοι ιδεολόγοι, είπαμε: «μπράβο, πρόεδρε». Ε, ας του πουν και τώρα «μπράβο, πρόεδρε» λοιπόν, που έκανε τα ίδια και στο κόμμα.

Οι άλλοι που δεν θα κλάψουν είναι οι παλαιοκομματικοί βαρόνοι του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτοί που έφυγαν και αυτοί που ακόμα μένουν. Που δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το τι λέει και δεν λέει η εκλογική τους βάση, ως καλοί αριστεροί που είναι.

Και μάλιστα εις διπλούν: και στο εθνικό επίπεδο των γενικών εκλογών αλλά και σε εκείνο των κομματικών τους.

Και στα δύο αυτά επίπεδα αναμετρήσεων, το μήνυμα ήταν ένα: ξεκολλήστε, αλλάξτε, φύγετε από αυτό εκεί όπου έχει μείνει το μυαλό σας, γιατί την επόμενη φορά δεν θα υπάρχει τίποτα για να μετρήσει κανείς.

Και ήταν τόσο ηχηρό, που το άκουσαν μέχρι και στα νεκροταφεία.

Οχι όμως στα γραφεία των ιδεολογικά υπέρτερων αυτών όντων, των μανδαρίνων της Κουμουνδούρου, όπου ο πνευματικός θάνατος βασιλεύει ακόμα πιο μακάβριος απ’ όσο ο τελικός σε εκείνα.

Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Δεν ενδιαφέρονται να καταλάβουν. Λειτουργούν σαν κακομαθημένα παιδάκια που όλα είναι δικά τους. Γιατί; Γιατί έτσι. Επειδή έτσι θέλουν.

Και άμα δεν περάσει το δικό τους, θα αρχίσουν να κλαίνε και να τσιρίζουν μέχρι να σπάσουν όλων τα νεύρα.

Επειδή είναι το κέντρο του κόσμου. Επειδή είναι καλύτεροι και όλοι οι άλλοι είναι χειρότεροι. Απλά πράγματα.

Δείγμα αυτού είναι άλλωστε και το τι έκαναν με τις εσωκομματικές εκλογές τους. Τι σημαίνει εκλογές; Σημαίνει ότι αυτοί που μετέχουν πειθαρχούν στο αποτέλεσμα, είτε είναι η επιλογή τους, είτε όχι.

Ε, ομπρέλες, ταγάρια και λοιποί συγγενείς, είχαν άλλη γνώμη. Εχασαν; Τώρα θα δείτε!…

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»