Με μία επιστολή αποχώρησης ολοκληρώνεται το «διαζύγιο» της Ομπρέλας και του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς στελέχη της νεολαίας που πρόσκεινται στην ομάδα του Ευκλείδη Τσακαλώτου ανακοίνωσαν ότι φεύγουν από το κόμμα.

Με τίτλο «η κοινωνία δεν χρειάζεται νεοφιλελεύθερη αυταρχική Αριστερά’» και χρησιμοποιώντας σκληρά λόγια κατά του Στέφανου Κασσελάκη, δεν παραλείπουν να στραφούν και κατά του Αλέξη Τσίπρα, τη διακυβέρνηση του οποίου… κατά τα άλλα, τιμούν ιδιαίτερα.

«Ούτε εμείς, ούτε η αριστερή αντιπολίτευση της ‘Ομπρέλας’ ευθυνόμαστε για τις καταστροφικές επιλογές τού υπεράνω αμφισβήτησης Α. Τσίπρα που οδήγησαν στη διπλή εκλογική συντριβή του Μαΐου-Ιουνίου 2023», σημειώνουν χαρακτηριστικά.

Παράλληλα, υποστηρίζουν πως «ούτε έχουμε όλοι/ες το ίδιο μερίδιο ευθύνης για τον ξεπεσμό του ΣΥΡΙΖΑ, την εκλογή Κασσελάκη και τη μεταμόρφωση ενός κόμματος της Αριστεράς σε ένα μεταπολιτικό, λαϊκιστικό κόμμα χωρίς εσωκομματική δημοκρατία και χωρίς αριστερό προγραμματικό λόγο».

Τα 19 μέλη της νεολαίας της «Ομπρέλας», εξαπολύοντας σκληρή επίθεση κατά του Στέφανου Κασσελάκη, τονίζουν πως η «ανάδειξη ενός παντελώς άγνωστου και παντελώς άσχετου με την Αριστερά, την ιδεολογία της και την κουλτούρα της, προσώπου στη θέση του προέδρου, επειδή είναι πολύ νέος, όμορφος, άφθαρτος και δεν φέρει κανένα βάρος σχετικό με την επώδυνη διακυβέρνηση, μόνο και μόνο επειδή τάζει ότι θα νικήσει τον Μητσοτάκη, έδειξε πόσο ανοχύρωτο κατέληξε να είναι το κόμμα».

Και κάνουν λόγο για έναν «αρχηγίσκο που με σπασμωδικές, αυταρχικές κινήσεις επιθυμεί και επιχειρεί τη μετατροπή ενός συντεταγμένου και οργανωμένου κόμματος σε προσωπική του αυλή, στον προσωπικό του στρατό. Που όσο μένει ξεφτιλίζει κάθε έννοια Αριστεράς».

Η επιστολή αποχώρησης «Νέοι Ομπρέλας»

Η κοινωνία δεν χρειάζεται νεοφιλελεύθερη αυταρχική «Αριστερά»

Οργανωθήκαμε και συστρατευθήκαμε στην Αριστερά με μια μόνο έγνοια: Να είμαστε δίπλα στην κοινωνία, αρωγοί της. Ακολουθήσαμε τον δρόμο της Ανανεωτικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς, γιατί πορευόταν με πυξίδα την αριστερή, μαρξιστική ιδεολογία και τις αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύηςπου η Αριστερά μετουσιώνει σε πολιτική, σε δημόσιο λόγο και δράσεις.

Την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μετατράπηκε σε «κινηματικό κόμμα», συμμετείχε στα κοινωνικά κινήματα χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να τα πατρονάρει, μετέφερε στο κοινοβούλιο τα αιτήματά τους, ενώ υπήρξε και το πιο δημοκρατικό και δικαιωματικό κόμμα της χώρας. Στη διάρκεια της κρίσης, επιβραβεύτηκε για τη στάση του ως «κινηματικό κόμμα», αλλά και για την πρότασή του για κυβέρνηση της Αριστεράς.

Παρά το γεγονός ότι αναγκάστηκε να υπογράψει μνημόνιο, στερώντας τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει όσα προγραμματικά ήθελε, θεωρήσαμε ότι άξιζε να συνεχίζουμε να τον στηρίζουμε για όσα πέτυχε (διαπραγμάτευση με δανειστές στην πλευρά της ελληνικής κοινωνίας που κατέληξε στο Δημοψήφισμα, ανάσχεση της ανθρωπιστικής κρίσης, έξοδος από τα μνημόνια με ρύθμιση του χρέους, επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των ελέγχων, διακυβέρνηση με εκσυγχρονιστικό πρόσημο και χωρίς διαφθορά, συμφωνία των Πρεσπών). Κράτησε την κοινωνία όρθια. Αναγνωρίζουμε, βέβαια, ότι έγιναν λάθη και πως πολλά πράγματα μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν.

Από την ήττα του 2019 και μετά, πολλά μπορούσαν να διορθωθούν και πολλά μπορούσαν να γίνουν. Τίποτα όμως από αυτά που τελικά συνέβησαν δεν ήταν προδιαγεγραμμένα. Ήταν αποτέλεσμα πολιτικής διαπάλης. Ο αρχηγισμός, ο κυβερνητισμός, η διεύρυνση όχι τόσο στο εκλογικό σώμα,αλλά σε αποτυχημένους πολιτευτές και παράγοντες άλλων πολιτικών χώρων, καθώς και σε «μέλη» που απλά έρχονται να ψηφίσουν για Πρόεδρο και μετά γυρίζουν σπίτι τους, ήταν πολιτικές επιλογές που απλώς επικράτησαν.

Η υποβάθμιση του πολιτικού οχήματος ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύτηκε από την υιοθέτηση ενός θολού πολιτικού και προγραμματικού λόγου που προσπαθούσε να ικανοποιήσει τους πάντες, με αποτέλεσμα να καθιστά το κόμμα όλο και πιο αναξιόπιστο. Στην τετραετία όπου ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να προσδιορίσει το πώς είναι ένα αριστερό κόμμα εξουσίας, απλώς αντικατέστησε την μαχητικότητα ενός «κινηματικού κόμματος» με την ακατάσχετη σκανδαλολογία ενός «τηλεοπτικού κόμματος». Κυριάρχησε η ακατάσχετη καταγγελία, ενώ έπρεπε ταυτόχρονα να επενδύει σε ένα θετικό αφήγημα με οραματικό λόγο και πρόγραμμα.

Για την εξέλιξη αυτή δεν έχουμε όλοι/ες τις ίδιες ευθύνες. Όσο μας αφορά δώσαμε μια πολιτική μάχη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για την εσωκομματική δημοκρατία, την πολιτική φυσιογνωμία και τη στρατηγική του κόμματος, καθώς και τον προγραμματικό του λόγο ως αντιπολίτευση εν αναμονή των εθνικών εκλογών του 2023. Ούτε εμείς ούτε η αριστερή αντιπολίτευση της «Ομπρέλας» ευθυνόμαστε για τις καταστροφικές επιλογές τού υπεράνω αμφισβήτησης Α. Τσίπρα που οδήγησαν στη διπλή εκλογική συντριβή του Μαΐου-Ιουνίου 2023.

Ούτε έχουμε όλοι/ες το ίδιο μερίδιο ευθύνης για τον ξεπεσμό του ΣΥΡΙΖΑ, την εκλογή Κασσελάκη και τη μεταμόρφωση ενός κόμματος της Αριστεράς σε ένα μεταπολιτικό, λαϊκιστικό κόμμα χωρίς εσωκομματική δημοκρατία και χωρίς αριστερό προγραμματικό λόγο. Η ανάδειξη ενός παντελώς άγνωστου και παντελώς άσχετου με την Αριστερά, την ιδεολογία της και την κουλτούρα της, προσώπου στη θέση του Προέδρου, επειδή είναι πολύ νέος, όμορφος, άφθαρτος και δεν φέρει κανένα βάρος σχετικό με την επώδυνη διακυβέρνηση, μόνο και μόνο επειδή τάζει ότι θα νικήσει τον Μητσοτάκη, έδειξε πόσο ανοχύρωτο κατέληξε να είναι το κόμμα.

Οι πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτυχίας της στρατηγικής επιλογής του«πολιτικού χυλού».Σε αυτό το πεδίο ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα μπορούσε να προτάξει σύγχρονες ριζοσπαστικές αριστερές ιδέες, όπως οι ενεργειακές κοινότητες, ο συμμετοχικός προϋπολογισμός και η κοινωνική κατοικία, στη βάση των οποίων θα μπορούσε να χτιστείμια νέα κοινωνική συμμαχία που θα έκαμπτε το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο στην κοινωνία.

Αντί γι’ αυτό προωθήθηκε μια ανέμπνευστη catch all στρατηγική που προσπαθεί να προσελκύσει τους πάντες και στο τέλος δεν προσελκύει κανέναν, με αποτέλεσμα πέρα από την περεταίρω μείωση της πολιτικής αξιοπιστίας  του κόμματος να οδηγηθούμε και σε συρρίκνωση των δυνάμεών μας ακόμη και εκεί που υπήρχαν συμμαχικά νικηφόρα σχήματα.

Θεωρούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε τον κύκλο του, καθώς είναι πλήρως απαξιωμένος. Ο τρόπος εκλογής του Προέδρου από τη βάση, αλλά και η ανάγκη ανανέωσης του ΣΥΡΙΖΑ,έφεραν στον τιμόνι έναν τυχοδιώκτη που θα μπορούσε να ανήκει σε οποιοδήποτε κόμμα, απλώς επειδή ξεχείλιζε από νεανική ενέργεια και αυτοπεποίθηση και χειριζόταν απενοχοποιημένα τα ψηφιακά μέσα. Μάταια οι υπογράφουσες και οι υπογράφοντες επιμέναμε ότι αυτά είναι απαραίτητα στοιχεία στη σύγχρονη πολιτική και δεν φτάνει η αριστερή πολιτική ταυτότητα για να αγγίξει τα σύγχρονα μαζικά ακροατήρια.

Δυστυχώς ήρθαν στον ΣΥΡΙΖΑ, στο πρόσωπο του Κασσελάκη, όχι για να συμπληρώσουν ό,τι καλό υπήρχε στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για να το καταργήσουν. Τα δε προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ (θολό πολιτικό μήνυμα, τοξικός λόγος,αρχηγισμός) αντί να λυθούν γιγαντώθηκαν. Το νεοφιλελεύθερο μανιφέστο Κασσελάκη στον ΣΕΒ, η αδαημοσύνη που επιδεικνύει σε όλα τα θέματα και το αντιδημοκρατικό παραλήρημα του στην ΚΕ που θύμισε CEO πολυεθνικής δεν αφήνουν περιθώρια ανάκαμψης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και παραμονής στο κόμμα με όρους αξιοπρέπειας μέχρι να φύγει ο Κασσελάκης. Ένας αρχηγίσκος που με σπασμωδικές, αυταρχικές κινήσεις επιθυμεί και επιχειρεί τη μετατροπή ενός συντεταγμένου και οργανωμένου κόμματος σε προσωπική του αυλή, στον προσωπικό του στρατό. Που όσο μένει ξεφτιλίζει κάθε έννοια Αριστεράς.

Η μεγάλη όμως ήττα για εμάς που συμπορευθήκαμε χρόνια μαζί με συντρόφους είναι ότι οι ίδιοι σύντροφοι που είχαν κορυφαίες θέσεις ευθύνης  στην πρώτη αριστερή κυβέρνηση βάλλουν εναντίον συντρόφων τους και αποδομούν, συκοφαντούν και διαστρεβλώνουν  τα πεπραγμένα της κυβέρνησης του Α. Τσίπρα, ενώ υποκριτικά ομνύουν καθημερινά στο όνομά του και τον εργαλειοποιούν κατά το συμφέρον τους.

Δυστυχώς το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο εγκολπώθηκε στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ και εξαπολύει ανίερες επιθέσεις στο κυβερνητικό του έργο, με όπλο τη συνωμοσιολογία και την ψευδολογία, με το βλέμμα σε όσους/ες ψάχνουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να χρεώσουν αποτυχίες και ματαιώσεις. Η τοξικότητα όμως δεν μπορεί να κουκουλώσει την πολιτική ένδεια.

Για όλους αυτούς το λόγους, λοιπόν, εμείς αποχωρούμε από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Θα προσπαθήσουμε να συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην ανασυγκρότηση του πολιτικού μας χώρου και στις συνεργασίες με άλλους χώρους της Αριστεράς, των κινημάτων, του φεμινισμού και της οικολογίας. Η Αριστερά την οποία καλούμαστε να υπηρετήσουμε οφείλει να είναι διαθεματική. Δεν μπορούμε, για παράδειγμα, να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και βάσει των αξιών μας τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, αν δεν κατανοήσουμε πώς επηρεάζεται κάθε μία κοινωνικο-επαγγελματική ομάδα από αυτήν.

Δεν γίνεται να προτείνουμε ένα μοντέλο κοινωνικού κράτους χωρίς να αντιληφθούμε ότι οι εργαζόμενες και άνεργες γυναίκες μένουν πίσω εισοδηματικά και σε εργασιακή εξέλιξη επειδή στις υπάρχουσες συνθήκες πέφτει πάνω τους το βάρος της φροντίδας παιδιών ή/και ηλικιωμένων. Δεν μπορούμε να παλέψουμε για την ειρήνη στην περιοχή μας χωρίς παράλληλα να παλέψουμε ενάντια στις εξορύξεις στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η Αριστερά πίστευε πάντα πως η ζωή μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο μέσα από τη δράση των ίδιων των ανθρώπων. Αυτή τη δυνατότητα θα υπηρετήσουμε από κάποιο νέο μετερίζι, χωρίς φόβο, αλλά με πολύ δύναμη και πάθος.

Αγγελίνα Γιαννοπούλου, ΟΜ Παγκρατίου
Άννα Ζαμπέλ, ΟΜ Ηνωμένου Βασιλείου
Βασίλης Δελής, ΟΜ Δάφνης
Βασιλική Γιαννακοπούλου, ΟΜ Γαλατσίου
Βίκυ Κουφορίζου, ΟΜ Παγκρατίου
Γιάννης Κιουβρέκης, ΟΜ ΑΕΙ
Γιάννης Τσιλίκας, ΟΜ ΕΜΠ
Γιώργος Κορφιάτης, ΟΜ Εξαρχείων
Δανάη Κωνσταντινοπούλου, ΟΜ Ηλιούπολης
Δημήτρης Παπανικολόπουλος, ΟΜ Νέου Κόσμου
Έφη Παρίση, ΟΜ Παπάγου-Χολαργού
Θανάσης Θεοδώρου, ΟΜ Νέας Σμύρνης
Νατάσα Βουρλή, ΟΜ Ανατολικού Αμαρουσίου
Ναυσικά Λαγονικάκου, ΟΜ Δυτικής Πόλης Καλαμάτας
Παύλος Μαρίνος, ΟΜ Ανατολικού Αμαρουσίου
Συμεών Λαμάι, ΟΜ Ηνωμένου Βασιλείου
Τίμων Μάμης, ΟΜ Ηρακλείου Αττικής
Χρήστος Τσίτσικας, ΟΜ Καματερού
Χρήστος Φανίτσιος, ΟΜ Ηνωμένου Βασιλείου

Headlines