Να είμαστε ανικανοποίητοι

Αν υπάρχει κάτι που αξίζει να θυμόμαστε κάθε χρόνο την ημέρα του Πολυτεχνείου, είναι πως η δημοκρατία, το κράτος δικαίου, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι δεδομένα. Θα πει κανείς, βέβαια, ότι, 49 χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, η χώρα μας ζει την πιο μακροχρόνια περίοδο δημοκρατικής σταθερότητας της ιστορίας της.

Και θα έχει δίκιο. Όμως το παγκόσμιο παράδειγμα μας δείχνει ότι ζούμε σε μια νέα εποχή, που ο παραδοσιακός δεσμός του καπιταλισμού με τη φιλελεύθερη δημοκρατία έχει διαρραγεί. Κι ότι οι προκλήσεις έχουν αλλάξει, πλέον, μορφή.

Είναι π.χ. οι νέες τεχνολογίες, οι συνεχώς εξελισσόμενες μέθοδοι παραβίασης προσωπικών δεδομένων, τα σύγχρονα πολεμικά μέσα, η κλιματική αλλαγή που διευρύνει περαιτέρω τις ανισότητες και θα ξεριζώσει ολόκληρες κοινότητες. Ενώ, παράλληλα, αναπτύσσονται με τρομακτικό τρόπο εντός των δυτικών κοινωνιών νεα αντιδραστικά ρεύματα, λιγότερο προφανή από τους κλασικούς και γνώριμους εξτρεμισμούς.

Κι η Ελλάδα δεν είναι ακόμη εκεί που τη θέλουμε. Έχει ένα σωρό βήματα να κάνει για να αποκτήσουν όλοι οι συμπολίτες μας ίσα δικαιώματα.

Ακόμη κι η Κομισιόν, που θεωρείται μάλλον συντηρητική στις προσεγγίσεις της, μας χτύπησε φέτος καμπανάκι για το ότι επιμένουμε να διορίζει η κυβέρνηση με το έτσι θέλω τους προέδρους ανώτατων δικαστηρίων, για το ότι στοχοποιούνται οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών κι οι δημοσιογράφοι, για το ότι δεν εφαρμόζουμε κορυφαίες αποφάσεις του ΕΔΔΑ, για τις παράνομες υποκλοπές.

Ακούσαμε βαρύτατες προσβολές προς τον πρόεδρο της ΑΔΑΕ από θεσμικά χείλη όταν τόλμησε να περιγράψει απειλές και μάθαμε από τον Συνήγορο του Πολίτη ότι το Λιμενικό αρνήθηκε ρητώς να κάνει εσωτερική έρευνα για το ναυάγιο της Πύλου. Αρχισαν να μας λείπουν, δηλαδή, και τα προσχήματα.

Γι’ αυτό κι οφείλουμε να είμαστε ανικανοποίητοι, συνεχώς ανικανοποίητοι, κριτικοί και απαιτητικοί, να ζητούμε περισσότερα δικαιώματα, περισσότερες εξασφαλίσεις της ελευθερίας μας και συνεχή επαναξιολόγηση όσων την απειλούν, ειδάλλως τι αξία έχει η συμπερίληψή μας στον ελεύθερο κόσμο και τι αξία έχει ο πόνος όσων κάποτε πάλεψαν για το πολίτευμα που θεωρούμε δεδομένο;

Γιατί οι δημοκρατίες πια δεν πέφτουν με κρότο. Αντιθέτως, οι σύγχρονες δημοκρατίες, αν δεν είναι συλλογικά και φιλελεύθερα μαχόμενες, δηλητηριάζονται σιγά σιγά, με το σταγονόμετρο, εκ των έσω, συνήθως από εκπροσώπους της που λειτουργούν ως αξιακοί εχθροί της.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»