Λουτρό αλήθειας σε μορφή ΠΟΠ

Συχνά η φόρμα καθορίζει το περιεχόμενο. Τι γίνεται όμως όταν η αλήθεια ξεχειλίζει από φόρμες και μέσα; Τότε ως μια πλημμύρα γεμίζει ένα υπόγειο εργαστήριο ζαχαροπλαστικής στο βάθος του Γκύζη. Και σε εβδομήντα λεπτά ακούς τι συμβαίνει γύρω σου, στην χώρα σου, στην σπασμένη εποχή. Σας μπέρδεψα;

Σάββατο βράδυ, είδα στο Απαράμιλλον τη παράσταση «Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης». Ξεκινώ απ’ τον χώρο. Όχι θεατρικός. Εκεί καταλήγει ο σωλήνας της καθημερινότητας της πάνω πολυκατοικίας. Νεροχύτες. Μερικά σκαλιά για το υπόγειο. Τοίχοι μαυρισμένοι από την κάπνα της ζαχαροπλαστικής. Εδώ ήταν το εργαστήριο του ακόμη ακμαίου ζαχαροπλαστείου – απέναντι σχεδόν- Απαράμιλλον.

Το μισό έργο; Ο χώρος! Η χώρα μας. Η Αθήνα που περνάει τις συμπληγάδες του μικροδιοκτήτη του Airbnb και της ομοιογένειας. Της αναζήτησης της φάσης.

Μας δουλεύετε; Στου Γκύζη δεν γίνεται τίποτε και γι’ αυτό είναι όλα μαγικά. Κανείς εδώ γύρω δεν πίνει κοκτέηλ σε βάζο. Και αυτό είναι υπέροχο. Και στο υπόγειο μια παρέα έξι πολύ καλών ηθοποιών (Κωσταντίνος Δαλαμάγκας, Πένυ Ελευθεριάδου, Δημήτρης Καστανιάς, Ειρήνη Κυριακού, Άλκηστις Πολυχρόνη, Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης) υπό τις οδηγίες του Θανάση Κριτσάκη κάθονται σε ένα κοινό τραπέζι.

Μεταμορφώνονται σε όλες τις νεοελληνικές περσόνες της ζωής μας. Μαλώνουν, φλερτάρουν, διαφωνούν, χορεύουν, γελάνε, κλαίνε, σκοτώνονται, τραγουδούν (Χρόνη Αηδονίδη, Σαλέα, Θέλω να Γυρίσω στα Παλιά).

Καθημερινοί… Έλληνες

Ο Κριτσάκης έχει αντλήσει τα κείμενα από συνεντεύξεις που έκανε σε καθημερινούς Έλληνες. Οι ηθοποιοί σε μια παράλογη χορογραφία, τα ενώνουν, τα κάνουν μια κραυγή, ένα μωσαικό φωνών: του ντελιβερά, της ηθοποιού που για να ζήσει πρέπει να εργαστεί σε μπαρ, του εθνοκεντρικού, του ζευγαριού, του μικροαστού κτλ.

Εκφωνούν το παζλ όλης της νεότερης Ελλάδας, απ’ το πειραγμένο vibe του ΠΑΣΟΚ μέχρι το μοιραίο ερώτημα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ηθοποιοί δεν παίζουν απλώς: επιδίδονται σε ένα λουτρό αλήθειας για την Ελλάδα σε μόνιμη κρίση, την μικροανάθεση ή την μικροδιευθέτηση, γενιές που γίνονται κρεατομηχανές μεταξύ οθόνης και μη εργασίας, μη σχέσεων ή της συνουσίας των δέκα λεπτών («τόσο κρατά πια»).

Το ΠΟΠ, δεν είναι θέατρο. Είναι μια κραυγή υπενθύμισης του τι γίνεται εδώ γύρω.