«Love Actually»: Γιατί η χριστουγεννιάτικη, ρομαντική κωμωδία κατηγορήθηκε ως τοξική;

Εκτός από το ότι σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη της χριστουγεννιάτικης καταναλωτικής περιόδου, το «It’s time!» της Mariah Carey λειτουργεί και ως υπενθύμιση ότι πλησιάζει το Love Actually – μια ταινία στην οποία το All I Want for Christmas is You της Carey παίζει ουσιαστικό ρόλο και ίσως η τελευταία κλασική χριστουγεννιάτικη ρομαντική κομεντί, 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία της.

Η αρχική ανταπόκριση στην ταινία που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Richard Curtis ήταν μάλλον χλιαρή- άλλωστε, το 2003 ήταν η χρονιά του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών: Η Επιστροφή του Βασιλιά», «Matrix Revolutions» και «Kill Bill».

Ήταν η έκτη επιλογή στο αμερικανικό box office κατά την κυκλοφορία της, ακόμα και κάτω από το τρίτο μέρος του Scary Movie, και οι κριτικοί δεν συγκράτησαν την περιφρόνησή τους. «Αν η απαρίθμηση του καστ του Love Actually είναι κουραστική, ακόμα πιο κουραστική είναι η παρακολούθηση της ταινίας», δήλωσε η Washington Post.

Η αυξανόμενη παλίρροια της περιφρόνησης απέναντι σε κάτι που μέχρι πρότινος θεωρούνταν απλώς ένα υπερβολικά εμπορικό, γλυκανάλατο προϊόν, οδήγησε τον Independent να αναλογιστεί πέρυσι: «Γιατί όλοι λατρεύουν να μισούν το Love Actually;»

Δείτε το τρέιλερ 

«Μια αηδιαστική ταινία στην τοξική απεικόνιση της αγάπης»

Ήταν η έκδοση του DVD και οι τηλεοπτικές μεταδόσεις που το μετέτρεψαν σε ένα άτυπο κλασικό χριστουγεννιάτικο έργο, όπως το «Die Hard» ή τα «Gremlins», όπου οι γιορτές είναι μόνο ένα σκηνικό χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα στην πλοκή- και είναι οι θεατές που το τσίμπησαν μέσω των πλατφορμών streaming αναδεικνύοντας το σε ένα τηλεοπτικό φαινόμενο όπως τα «Φιλαράκια».

Σήμερα, που τα πάντα αξιολογούνται στο «χρηματιστήριο» των σόσιαλ μίντια, το Love Actually έχει περάσει στο στάδιο του αναθεωρητισμού. Σχόλια όπως «αυτή η ταινία έχει τόσα πολλά ανατριχιαστικά στοιχεία που δεν θα έπρεπε να προβάλλεται πια στην τηλεόραση», μπορεί να βρει κανείς σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ υπάρχει ολόκληρο κίνημα στο Reddit που τη θεωρεί «μια αηδιαστική ταινία στην τοξική απεικόνιση της αγάπης».

Η αυξανόμενη παλίρροια της περιφρόνησης απέναντι σε κάτι που μέχρι πρότινος θεωρούνταν απλώς ένα υπερβολικά εμπορικό, γλυκανάλατο προϊόν, οδήγησε τον Independent να αναλογιστεί πέρυσι: «Γιατί όλοι λατρεύουν να μισούν το Love Actually;».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη AlloCiné (@allocine)

«Καμία από τις γυναίκες σε αυτή την ταινία δεν μιλάει»

Η λέξη που χρησιμοποιείται περισσότερο για να την προσδιορίσουν οι θεατές που την έχουν συναντήσει πρόσφατα είναι «τοξική» και ο κύριος ένοχος είναι ο χαρακτήρας του Άντριου Λίνκολν, που είναι ερωτευμένος με την κοπέλα του καλύτερου φίλου του και είναι υπεύθυνος για ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σημεία της ταινίας: Μια δήλωση αγάπης στον χαρακτήρα της Κίρα Νάιτλι, στην οποία χρησιμοποιεί μια σειρά από αφίσες – μια ακολουθία εμπνευσμένη από το βίντεο του Μπομπ Ντίλαν για το Subterranean Homesick Blues – αφού την έχει βιντεοσκοπήσει εμμονικά.

«Είσαι σίγουρος ότι δεν θα φανώ σαν ένας ανατριχιαστικός κυνηγός;», ρωτούσε συνεχώς ο ηθοποιός τον σκηνοθέτη, Ρίτσαρντ Κέρτις, σύμφωνα με το Entertainment Weekly. Σε ορισμένους θεατές δεν άρεσε το γεγονός ότι η Νάιτλι ήταν ευγενική μαζί του μετά τη δήλωσή του και αντί να είναι ρομαντική, όπως περίμενε ο Κέρτις (ο ρόλος ήταν εμπνευσμένος από τον ίδιο), η συμπεριφορά της θεωρήθηκε ύποπτη.

Ωστόσο, η πραγματικά καταδικαστέα λεπτομέρεια αυτής της ιστορίας συχνά παραβλέπεται: Την εποχή των γυρισμάτων, η Νάιτλι ήταν 17 ετών. Ήταν ο ιστότοπος Jezebel που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου πριν από μια δεκαετία, περιγράφοντας το Love Actually ως μια ταινία όπου απλώς «στρέιτ λευκοί άντρες» κάνουν πράγματα. «Καμία από τις γυναίκες σε αυτή την ταινία δεν μιλάει. Όλοι οι άνδρες σε αυτή την ταινία «κερδίζουν» μια γυναίκα στο τέλος».

«Η ταινία μου είναι βέβαιο ότι σε επόμενες στιγμές θα αισθάνεται ξεπερασμένη»

Ο Ρίτσαρντ Κέρτις παραδέχεται ότι αισθάνεται «λίγο ηλίθιος» για την έλλειψη ποικιλομορφίας στην ταινία. Υπάρχουν πράγματα που θα άλλαζε, είπε στην Diane Sawyer, «αλλά δόξα τω Θεώ η κοινωνία αλλάζει. Η ταινία μου είναι βέβαιο ότι σε επόμενες στιγμές θα αισθάνεται ξεπερασμένη». Ο σκηνοθέτης γνωρίζει επίσης ότι πάρα πολλές ιστορίες διαδραματίζονται στο εργασιακό περιβάλλον μεταξύ των αφεντικών και των υφισταμένων τους. Έχουμε τον Βρετανό πρωθυπουργό να φλερτάρει με τη βοηθό του, έναν διευθυντή γραφείου να φλερτάρει με μια υπάλληλο και έναν συγγραφέα που ερωτεύεται την οικονόμο του.

Η πιο αμφιλεγόμενη, λόγω της προφανής ανισότητας εξουσίας, είναι η ιστορία του Χιου Γκραντ. Ο ρόλος του απαιτεί μεγάλη αναστολή της δυσπιστίας, από το πόσο απίθανο είναι να γίνει πρωθυπουργός ένας νεαρός, ανύπαντρος άνδρας, μέχρι το γεγονός ότι πρέπει να πηγαίνει πόρτα-πόρτα αναζητώντας τη Νάταλι, την ομιλητική, αξιολάτρευτη βοηθό του, η οποία εγκατέλειψε τη δουλειά, μη μπορώντας να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Η Ντάουνινγκ Στριτ δεν κρατάει τις διευθύνσεις των εργαζομένων της;

«Από κάθε άποψη, παρελθούσα ή παρούσα, το φλερτ του με μια υφισταμένη του είναι καταδικαστέο, όπως και το γεγονός ότι επανεξετάζει τις διπλωματικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού αιφνιδίασε τον πρόεδρο της χώρας που πέρασε τα όρια μαζί της» γράφει η Eva Güimil στην elpais.com.

«Για μένα, μέρος του λόγου που αγαπώ την ταινία είναι επειδή ήταν τόσο ειλικρινής και δεν είχε να κάνει με το να τσεκάρει πολλά κουτάκια και να είναι πολιτικώς ορθή, αλλά με το να είναι ανθρώπινη»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Fubiz (@fubiz)

Παρόλα αυτά, δεν είναι το χειρότερο αφεντικό στην ταινία

Ο αείμνηστος Άλαν Ρίκμαν λειτουργεί ως κινούμενο κλισέ στον ρόλο του ηλικιωμένου άντρα που υποκύπτει στη γοητεία μιας νεότερης, πιο πρόθυμης γυναίκας από την ανιδιοτελή, λογική, σκληρά εργαζόμενη σύζυγό του (Έμμα Τόμσον). Ο χαρακτήρας του Ρίκμαν δεν αντιμετωπίζεται με καλοσύνη: Είναι ο μεγάλος κακός της ταινίας, ο οποίος προκαλεί στη γλυκιά του σύζυγο -αλλά και στους θεατές- αβάσταχτη ταλαιπωρία.

Ο θείος Τζέιμι, τον οποίο υποδύεται ο Κόλιν Φερθ, υποφέρει επίσης – επειδή βρίσκει τον αδελφό του στο κρεβάτι με τη φίλη του. Για να ξεπεράσει το τραύμα, πηγαίνει στη Γαλλία, όπου ερωτεύεται μια Πορτογαλίδα, παρά το γεγονός ότι δεν μιλάει την ίδια γλώσσα- ίσως ακριβώς γι’ αυτό. Πρόκειται για μια από τις πιο αναλυμένες και επικριθείσες ιστορίες της ταινίας, λόγω της θέσης ισχύος του και του γεγονότος ότι εκείνη μιλάει ελάχιστα, καθώς η ιστορία αφηγείται από τη δική του οπτική γωνία. «Ο Κόλιν Φερθ «ερωτεύεται» την Aurelia με την πρώτη ματιά, καθιερώνοντας το κεντρικό ηθικό δίδαγμα του Love Actually: Όσο λιγότερο μιλάει μια γυναίκα, τόσο πιο αξιαγάπητη είναι» έγραψε η Lindy West στο Jezebel.

«Η λιγότερο ρομαντική ταινία όλων των εποχών»

Ο Christopher Orr στο The Atlantic δηλώνει ότι πρόκειται για «τη λιγότερο ρομαντική ταινία όλων των εποχών. Το «Το Love Actually αποτελεί μια σημαντική εξαίρεση μεταξύ των ρομαντικών κομεντί, με την αυστηρή πεποίθησή του όχι μόνο ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται χωρίς να γνωρίζουν πραγματικά ο ένας τον άλλον, αλλά ότι δεν χρειάζεται καν να μάθουν τίποτα ο ένας για τον άλλον για να επιβεβαιώσουν την αρχική τους έλξη». Μια ομολογουμένως περίεργη άποψη στην εποχή του Tinder.

Η Martine McCutcheon, η οποία υποδύεται το αντικείμενο του πόθου του Χιου Γκραντ, διαφωνεί με τις επικρίσεις και μέχρι σήμερα υπερασπίζεται την ταινία. «Ήταν πριν από 20 χρόνια και ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ, αλλά πιστεύω επίσης ότι μέρος της γοητείας της ταινίας ήταν το γεγονός ότι κάποιες από τις ερωτικές ιστορίες και οι χαρακτήρες δεν ήταν τέλειοι» δήλωσε στη Daily Mail. «Για μένα, μέρος του λόγου που αγαπώ την ταινία είναι επειδή ήταν τόσο ειλικρινής και δεν είχε να κάνει με το να τσεκάρει πολλά κουτάκια και να είναι πολιτικώς ορθή, αλλά με το να είναι ανθρώπινη».

*Με στοιχεία από elpais.com