Διαβάζει βιβλία η μεταπολιτική;

Είχα εκφράσει τις ενστάσεις μου δημόσια και ιδιωτικά στον κ. Κοντιάδη για την πρόσκλησή του προς τον κ. Κασσελάκη να μιλήσει στην παρουσίαση του βιβλίου του με τίτλο «Το φαινόμενο Κασσελάκη. Το μεσσιανικό προσωπείο της μεταδημοκρατίας» (Καστανιώτη). Δεν καλείς τη μεταπολιτική να μιλήσει για την πολιτική. Γιατί μεταπολιτική είναι η άρνηση του πνευματικού διαλόγου.

Το μόνο θετικό ήταν πως ο κ. Κασσελάκης, που εμφανώς δεν είχε διαβάσει λέξη από το βιβλίο, μέσα στην άγνοια των όρων που συζητούνταν, παραδέχθηκε πως αυτός εκπροσωπεί τη μετα-αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Κατά τ’ άλλα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του συγγραφέα να τον κάνει να απολογηθεί για τον ναρκισσισμό και τον αυταρχισμό του, ο τελευταίος απαντούσε καθοδηγούμενος από την ατάκα του Γούντι Αλεν: «Εχω μια απάντηση, έχετε μια ερώτηση;». Η αναφορά του κ. Κοντιάδη στον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, ο οποίος έγραφε πως πίσω από τους ισχυρισμούς κάποιου πως είναι απλός, έντιμος, ανοικτός άνθρωπος με βεβαιότητα υπάρχει κάποια σκοτεινή όψη, δεν άγγιξε τον κ. Κασσελάκη καθόλου.

Την Κυριακή οι Αργεντινοί εξέλεξαν τον μεταπολιτικό ακροδεξιό Χαβιέρ Μιλέι. Εναν τύπο, ο οποίος ούτε καν είχε φανταστεί πως θα ασχοληθεί με την πολιτική, πόσω μάλλον πως θα γίνει πρόεδρος της Αργεντινής. Τον ψήφισαν όχι γιατί τον πίστεψαν, αλλά γιατί απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι δεν πίστεψαν τους παλαιούς πολιτικούς και κόμματα. Αυτό ακριβώς είναι η μεταπολιτική. Και αυτήν δεν τη νομιμοποιείς πνευματικά μιλώντας μαζί της για βιβλία. Βεβαίως στο πεδίο της «εκλογής από τη βάση» τού σήμερα εδώ και αύριο αλλού και της ενημερωδιασκέδασης τη νομιμοποίηση την έχει. Τη νομιμοποίηση της επιστήμης δεν πρέπει να έχει. Η μεταπολιτική δεν ξέρει από βιβλία. Το έδειξε άλλωστε με τον αγενέστατο τρόπο που διέκοψε την εκδήλωση, μην περιμένοντας να κάνει το κλείσιμο ο συγγραφέας, όπως συνηθίζεται σε παρουσιάσεις βιβλίων. Αλλά από πού να ξέρει;

Από τη διαφωνία μου όμως για την πρόσκληση έως την προσπάθεια επιστημονικής, ηθικής και ατομικής απαξίωσης του Ξενοφώντα Κοντιάδη και του συνομιλητή του Αντώνη Λιάκου, η απόσταση είναι όση από την κριτική σκέψη και την επιστήμη έως τον αυριανισμό, τον οποίο δήθεν καταδικάζουν οι βυσσοδομούντες κατά των δύο επιστημόνων. Δυστυχώς σε καιρούς ιδεολογικής καχεξίας επικρατεί η άποψη που θέλει πίσω από κάθε ιδέα να στέκεται μια υστεροβουλία. «Υποστηρίζεις αυτό, άρα θέλεις αυτό». «Δίκη προθέσεων». Τέτοια ήταν και η στάση του σταλινισμού έναντι των διανοουμένων και των συγγραφέων, πριν γίνει πραγματική δίκη. Δίκη προθέσεων που τη συναντάμε εκεί όπου τα ιζήματα του Διαδικτύου συναντούν τα λιμνάζοντα αποϊδεολογικοποιημένα ύδατα των κομματικών ποταμών.

Οι επιθέσεις κατά των δύο επιστημόνων, όχι για τις απόψεις τους, αλλά για τον λόγο που θεωρούμε πως έχουν αυτές τις απόψεις, σχηματίζουν τα ολοκληρωτικά δέλτα αυτών των ποταμών. Αλλά φαίνεται πως το «πάταξον μεν, άκουσον δε» πολλοί το ξέρουν ως «άκουσον μεν, πάταξον δε». Το δίδαγμα που βγαίνει είναι πως η επιστήμη μπορεί να μιλά για το φαινόμενο της μεταπολιτικής, όχι όμως με συνομιλητή το ίδιο το φαινόμενο.

ΥΓ: Εξ όσων έμαθα, οι ποδοκροτητές του κ. Κασσελάκη έφυγαν για μία ακόμη φορά ενθουσιασμένοι με αυτόν, χωρίς ν’ ενδιαφερθούν για το βιβλίο. Σιγά το νέο.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»