«Ένα τρανς παιδί νεκρό» – Ανάρτηση γροθιά στην υποκρισία και την αδιαφορία

«Μόλις είχα μπει στα 15.

Τα ναρκωτικά και η βία είχαν ήδη πάρει τη θέση τους…
Ο πρώτος του άρπαξε το κεφάλι και το έσπρωξε προς τα κάτω. Προσπάθησε να φέρει αντίσταση, μα δεν κατάφερε απολύτως τίποτα.
Ένα πνίξιμο στο λαιμό και δάκρυα ποτάμια. Και δεκάδες δάχτυλα να το αγγίζουν. Τα περισσότερα, άγαρμπα.

Ένα δυνατό τσούξιμο από πίσω του. Τόσο έντονο. Αντανακλαστικά, δάγκωσε τον πο@τσο που είχε στο στόμα του, απ’ τον πόνο. Και ούρλιαξε.
Ένας δεύτερος πόνος από μπουνιά στο κεφάλι και ζαλίστηκε. Σταμάτησε να αντιστέκεται.

Πονούσε πολύ. Και φώναζε. Άναρθρες κραυγές. Και πάλι μπουνιά. Και μπούκωμα.
Δεν μπορούσε να ανασάνει.
Τα δάκρυα έγιναν ένα με τις μύξες και τα υγρά του πρώτου που έχ@σε στο πρόσωπο του. Ήρθε ο επόμενος. Το ίδιο σκηνικό. Είχε σχεδόν λιποθυμήσει.

Το γύρισαν ανάσκελα κάποια στιγμή στην άκρη του στενού κρεβατιού και είδε για λίγο, μισοζαλισμένο όπως ήταν, εφτά πρόσωπα χωρίς να μπορεί να διακρίνει χαρακτηριστικά.
Μόνο ότι γελούσαν έβλεπε και αναστεναγμούς ηδονής άκουγε. Το ξαναγύρισαν στα τέσσερα. Άλλος από πίσω, άλλος στο στόμα. Έκανε συνέχεια εμετό, ό,τι είχε απομείνει για να βγάλει.

Όλοι πέρασαν από πάνω του. Ένας-ένας. Ώρες ατέλειωτες. Κάποια στιγμή, επιτέλους, το μαρτύριο σταμάτησε.
Είχαν ικανοποιηθεί δυο και τρεις φορές ο καθένας.

Το άφησαν στο «πάτωμα» του φορτηγού, με αναφιλητά, να τρέμει απ’ το σοκ και τον πόνο.
Οι δυο έφυγαν και πήγαν μπροστά. Άκουσε τη μηχανή να ανάβει.
«Παναγιά μου, τώρα θα με σκοτώσουν»».

«Ένα ακόμη νεκρό – τρανς – παιδί , που δεν πρόλαβε, δεν το άφησαν να δει πόσο όμορφη μπορεί να είναι η ζωή»

Αυτή είναι η ιστορία που περιγράφει η τρανς ακτιβίστρια, συγγραφέας και πρώην σεξεργάτρια, Άννα Κουρουπού, στη σημερινή της ανάρτηση στο Facebook με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, και συνεχίζει:

«Η βία στα πιο αδύναμα πλάσματα – συνήθως και κυρίως σωματικά – δηλώνει την αδυναμία των βιαστών, κακοποιητών κλπ να διεκδικήσουν ,να δεχθούν το όχι , να επιδείξουν την μόνη ισχύ που έχουν , με ολέθρια αποτελέσματα στις ψυχές και ζωές των θυμάτων.

* Η βία των γονιών με τις δεκάδες μορφές που έχει , κάνει ακόμη πιο επισφαλή την ζωή ενός παιδιού. Ειδικά στα τρανς παιδιά , η φροντίδα και η αγάπη πρέπει να είναι σε επαγρύπνιση κάθε λεπτό.

Ο #Μαρκ πιθανότατα – για να μην πω σίγουρα , δεν είχε αυτή την «πολυτέλεια». Οι γονείς είναι σχεδόν πάντα υπεύθυνοι για κάθε παιδί.
Με όποια εφόδια και αν πορευτεί – «καλά» ή «κακά» – οι γονείς έχουν όλο το μερίδιο ευθύνης.

Για ακόμη μια φορά , μια διαφορετική ταυτότητα , είχε ως αποτέλεσμα , τον θάνατο της.

Σπάνια ένας ευτυχής άνθρωπος , θα ψάξει διαδρόμους με παραμύθια , κάνοντας χρήση ψυχοδραστικών ουσιών.

Αυτοί που «πειραματίστηκαν» με τον Μαρκ , βρήκαν έδαφος και το έκαναν.
Από τα 13 του έκανε χρήση διάφορων ουσιών – όπως διαβάζουμε παντού – και καμία καμπάνα δεν ήχησε στα αυτιά του πατέρα ή της μάνας.

Αδιαφορία ή αποφυγή της πραγματικότητας; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Ένα ακόμη νεκρό – τρανς – παιδί , που δεν πρόλαβε, δεν το άφησαν να δει πόσο όμορφη μπορεί να είναι η ζωή.

** Συνεχίζουν να βανδαλίζουν την ψυχή αυτού του παιδιού , γνωρίζοντας πως το όνομα που αφορούσε την ύπαρξη του , ήταν Μαρκ και οχι Μαρκέλα.
*** η φωτογραφία είναι απο την ταινία «Luton» του Μιχάλη Κωνσταντάτου.
*** Στο πρώτο σχόλιο όλο το κεφάλαιο του βιασμού μου , δημοσιευμένο στο protagon , απο το βιβλίο – αυτοβιογραφία «Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά ; »
*** Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των Γυναικών».

Δείτε το ποστ της Άννας Κουρουπού στο φέισμπουκ 

Στα 16 της χρόνια την παρέσυραν και την βίασαν 7 νεαροί στην Ελευσίνα

«Ήξερα τον έναν. Με συναντά στη Σταδίου με το βανάκι, γιατί πήγαινα Κολωνό στο σπίτι μου, με φωνάζει και μου λέει «να σε πετάξω;». Μετά την Πλάκα πηγαίναμε στου Παπασπύρου σε μια καφετέρια και καθόμασταν εκεί για να ξημερώσει να πάμε σπίτια μας. Πήγαινα με τα πόδια και κάποιος κύριος νεαρός με το βανάκι του με είχε σταμπάρει προφανώς. Τον είχα δει εγώ εκεί που καθόμασταν και πίναμε και λέγαμε τα αστεία μας. Μπήκα μέσα.

»Αφού περνάμε τον Κολωνό μου λέει «πάμε μια βολτίτσα λίγο πιο εκεί;». Λέω δεν πάμε; Παιδί κιόλας. Ωραίο παιδί κι αυτός. Οπότε υπάρχει και το άλλο κομμάτι. Κάποια στιγμή ακούω μια φασαρία πίσω, είχε κάτι κουρτινάκια περίεργα εκεί στο Φολκσβάγκεν. Ήταν άλλα έξι άτομα πίσω. Με πήγαν στην Ελευσίνα. Έγινε αυτό που περιγράφω στο βιβλίο, δεν θέλω να επιμείνω πολύ να μη το βαρύνουμε. Έγινε βιασμός χοντρός και ξύλο. Όταν τελείωσαν με πέταξαν στο δρόμο» περιέγραψε η Άννα Κουρουπού αργότερα, η οποία έχει γράφει για αυτή την τραυματική εμπειρία της, στο  βιβλίο της, «Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά», (εκδόσεις Ποταμός).

«Νομικά δεν κινήθηκα ποτέ, φυσικά. Δεκαπέντε χρονών ήμουνα…Ούτε στη μάνα μου δεν το είπα. Το έμαθε διαβάζοντας το βιβλίο και νομίζω πως το έχει ξεχάσει, καθώς δεν το αντέχει. Όταν πρωτοπήρε το βιβλίο στα χέρια της, με πήρε τηλέφωνο και ούρλιαζε. Ναι, αυτό το θυμάμαι!» θα πει.