Παίρνοντας τα διδάγματα της πανδημικής απομόνωσης – και το εφηβικό της ημερολόγιο – η Dr. Ruth Westheimer, 95 ετών, αποφάσισε ότι πρέπει να γίνει η πρέσβειρα μοναξιάς της Νέας Υόρκης. Και έτσι έγινε.

«Θα εξακολουθήσω να μιλάω για οργασμούς» είπε η Dr. Ruth Westheimer κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης το καλοκαίρι. «Ακόμα θα μιλήσω για τη σεξουαλική δυσλειτουργία. Αλλά το έχω κάνει αυτό». Πρόσφατα είχε κλείσει τα 95 της χρόνια, και μετά από μια μακρά και ζωηρή καριέρα ως η πιο διάσημη και λιγότερο πιθανή σύμβουλος σεξ της Αμερικής, οδηγούνταν από μια νέα πρόκληση.

«Έτσι, τώρα θα πω, ας πάμε να δούμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε ανθρώπους που δεν έχουν σεξουαλικό πρόβλημα» είπε. «Δεν θέλω να είμαι γνωστή μόνο ως σεξοθεραπεύτρια. Θέλω να γίνω γνωστή ως θεραπεύτρια».

Δείτε ένα βίντεο με μια πρόσφατη συνέντευξή της 

Αλλαγή επαγγελματικής κατεύθυνσης

Για τη Dr Ruth Westheimer, αυτό σήμαινε να στρέψει την προσοχή της σε αυτό που θεωρεί ως τη μεγαλύτερη ανάγκη αυτή τη στιγμή – την επιδημία της μοναξιάς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο νέος της στόχος: Nα γίνει η πρέσβειρα μοναξιάς για την πολιτεία της Νέας Υόρκης.

Όταν ξεκίνησε την αναζήτησή της κάποια στιγμή πέρυσι, δεν υπήρχε τέτοια θέση. Έτσι, επιστράτευσε τη βοήθεια ενός πολιτειακού γερουσιαστή και άρχισε να υποβάλλει αίτηση στην κυβερνήτη Kathy Hochul για τη δημιουργία του ρόλου.

Η άμεση άσκηση πίεσης στον κυβερνήτη για μια θέση εργασίας δεν είναι γενικά ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το πράγμα. Αλλά η Dr Westheimer, που δεν φημίζεται για την υπομονή της, μπορεί να είναι επίμονη και είναι μάλλον πειστική. Και έτσι το απόγευμα μιας πρόσφατης Τετάρτης, μετά από ερώτημα των New York Times σχετικά με την πιθανότητα αν εξετάζεται ακόμη και μια τέτοια θέση για τη διοίκησή της, η κυβερνήτης Hochul τηλεφώνησε στη Dr Westheimer και της προσέφερε τη θέση.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου είχε υποστεί αυτό που η ίδια αποκάλεσε «μικρό εγκεφαλικό επεισόδιο». Πέρασε ενάμιση μήνα σε κέντρο αποκατάστασης και μόλις πρόσφατα επέστρεψε στο διαμέρισμα στο Άνω Μανχάταν όπου ζει επί 60 χρόνια

«Αλληλούια!»

«Η Dr. Ruth Westheimer προσέφερε τις υπηρεσίες της για να βοηθήσει τους ηλικιωμένους και όλους τους κατοίκους της Νέας Υόρκης να αντιμετωπίσουν την επιδημία της μοναξιάς», ανέφερε η κυβερνήτης σε ανακοίνωση που έστειλε μετά τη συνάντηση, «και θα τη διορίσω ως την πρώτη επίτιμη πρέσβειρα της πολιτείας για τη μοναξιά».

Για τη Dr Ruth τα νέα ήταν ευπρόσδεκτα. «Αλληλούια!» δήλωσε σε ένα μήνυμα που έστειλε αμέσως μετά τη συνομιλία της με την κυβερνήτη Hochul. «Με τιμά βαθύτατα και υποσχέθηκα στην κυβερνήτη ότι θα εργάζομαι μέρα και νύχτα για να βοηθήσω τους πολίτες της Νέας Υόρκης να αισθάνονται λιγότερο μοναχικοί!».

Στις αρχές Σεπτεμβρίου είχε υποστεί αυτό που η ίδια αποκάλεσε «μικρό εγκεφαλικό επεισόδιο». Πέρασε ενάμιση μήνα σε κέντρο αποκατάστασης και μόλις πρόσφατα επέστρεψε στο διαμέρισμα στο Άνω Μανχάταν όπου ζει επί 60 χρόνια.

Είπε ότι πρέπει να συναντηθεί με το επιτελείο της κυβερνήτη για να καταστρώσει ένα πρακτικό σχέδιο, αλλά ανυπομονούσε να πιάσει δουλειά. «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις είναι να έχεις το θάρρος να παραδεχτείς ότι είσαι μόνος», είπε. «Μετά μπορείς να κάνεις κάτι γι’ αυτό».

«Η Dr. Ruth Westheimer προσέφερε τις υπηρεσίες της για να βοηθήσει τους ηλικιωμένους και όλους τους κατοίκους της Νέας Υόρκης να αντιμετωπίσουν την επιδημία της μοναξιάς»

Photo: YouTube

Η μεταπανδημική μοναξιά

Το κόστος της μοναξιάς συζητείται εδώ και αρκετό καιρό, αλλά τον Μάιο, ο γενικός χειρουργός των Ηνωμένων Πολιτειών, Vivek Murthy, εξέδωσε μια επίσημη συμβουλή, προειδοποιώντας ότι η απομόνωση μπορεί να είναι εξίσου θανατηφόρα με το κάπνισμα έως και 15 τσιγάρων την ημέρα και αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο για τη μακροζωία από την καθιστική ζωή ή την παχυσαρκία. Αρκετοί γερουσιαστές έχουν επίσης αναλάβει την υπόθεση.

Η μοναξιά ήταν σε έξαρση πριν από την πανδημία, αλλά κλιμακώθηκε εξαιτίας του κλειδώματος και των απαιτήσεων κοινωνικής αποστασιοποίησης.

Και η Dr Ruth ένιωσε τις επιπτώσεις από πρώτο χέρι.

«Ο Covid την χτύπησε σκληρά», δήλωσε η Miriam Westheimer, η 66χρονη κόρη της, η οποία φρόντιζε τη μητέρα της και της έφερνε γεύματα κατά τη διάρκεια εκείνων των πρώτων μοναχικών μηνών.

«Της άρεσε να βγαίνει έξω. Δεν είχε ποτέ φαγητό στο σπίτι, γιατί σχεδόν ποτέ δεν έτρωγε βραδινό στο σπίτι. Έτρωγε έξω σχεδόν κάθε βράδυ και έφερνε στο σπίτι κάποια περισσεύματα για τις νύχτες που, κατά τύχη, βρισκόταν στο σπίτι. Αυτή ήταν μια ολοκληρωτική, δραματική αλλαγή γι’ αυτήν».

Η Dr Westheimer επιμένει, ωστόσο, ότι υπήρχε τουλάχιστον ένα θετικό στοιχείο στον εγκλεισμό της. Θυμήθηκε ότι είχε γράψει στο παιδικό της ημερολόγιο ότι ένιωθε και τότε μοναξιά. Και είχε το χρόνο να το ψάξει. Το βρήκε.

Photo: YouTube

Ήταν 10 ετών όταν επιβιβάστηκε σε ένα τρένο για την Ελβετία

Το ημερολόγιο, που ξεκίνησε το 1945 όταν ήταν 17 ετών και γράφτηκε στη μητρική της γλώσσα, τα γερμανικά και μερικές φορές τα εβραϊκά, αφηγείται με οδυνηρές λεπτομέρειες πώς ήταν να μεγαλώνει σε ένα ελβετικό ίδρυμα για παιδιά κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Πριν από την εκρηκτική άνοδό της στο προσκήνιο ως η σεξοθεραπεύτρια της Αμερικής τη δεκαετία του 1980, η Dr Westheimer γεννήθηκε Karola Ruth Siegel από ένα ορθόδοξο εβραϊκό ζευγάρι στη γερμανική πόλη Wiesenfeld.

Ήταν 10 ετών όταν επιβιβάστηκε σε ένα τρένο για την Ελβετία, στο πλαίσιο του Kindertransport των  παιδιών των Εβραίων, που αναζητούσαν καταφύγιο από τους Ναζί. Ήταν Πέμπτη, 5 Ιανουαρίου 1939. Ο πατέρας της, Julius, είχε απομακρυνθεί από το σπίτι της οικογένειας έξι εβδομάδες νωρίτερα, και η μητέρα της, Irma, και η γιαγιά της, Selma, της προσέφεραν αυτό που πίστευαν ότι ήταν η μόνη της ευκαιρία να επιβιώσει. Μόλις κατάφερε να φτάσει στο σπίτι των παιδιών στο Χάιντεν, ένα χωριό στην ανατολική Ελβετία, παρέμεινε ασφαλής για όλη τη διάρκεια του πολέμου, αλλά ένιωθε αποκομμένη από το περιβάλλον της και αποκομμένη από τους ανθρώπους γύρω της.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος, επιβιβάστηκε σε ένα βρετανικό, ναυτικό πλοίο μαζί με εκατοντάδες άλλους πρόσφυγες για την τότε Παλαιστίνη, πριν από την ίδρυση του Ισραήλ, για να ξαναφτιάξει τη ζωή της.

Εντάχθηκε στη Haganah, την εβραϊκή παραστρατιωτική οργάνωση που προηγήθηκε της Δύναμης Άμυνας του Ισραήλ, και άλλαξε το μικρό της όνομα από το γερμανικό Karola στο μεσαίο της όνομα, Ruth, διατηρώντας το μεσαίο αρχικό «K» με την ελπίδα ότι οι γονείς της, αν ζούσαν ακόμα, θα μπορούσαν να τη βρουν πιο εύκολα.

Δείτε ένα τρέιλερ ενός ντοκιμαντέρ για τη ζωή της στο Hulu 

Και αφοσιώθηκε στο νέο της ημερολόγιο

«Ζω με 150 ανθρώπους – και είμαι μόνη» έγραψε στις 13 Ιουλίου 1945, ενώ βρισκόταν ακόμη στην Ελβετία. Ομολόγησε ότι «λαχταρούσε έναν φίλο» και παρακαλούσε, σε μια καταχώρηση μια εβδομάδα αργότερα, για κάποιον που «με αγαπά και με καταλαβαίνει». Τον Οκτώβριο, ζώντας σε ένα κιμπούτς κοντά στη Χάιφα, παραπονέθηκε ότι «όλα είναι ζοφερά, γκρίζα και άδεια».

Μοναχοπαίδι που δεν ξαναείδε ποτέ τους γονείς και τη γιαγιά της μετά την επιβίβασή της στο τρένο, διηγήθηκε ότι ένιωθε εντελώς μόνη στα 19α γενέθλιά της. «Κανείς δεν με συγχαίρει», θλίβεται στις 4 Ιουνίου 1947. «Όλα τα συγχαρητήρια τα απαγγέλλω στον εαυτό μου, μόνη μου».

Διαβάζοντας τώρα το ημερολόγιο, η Dr Westheimer αναγνώρισε τους παραλληλισμούς μεταξύ των ανθρώπινων σεξουαλικών προβλημάτων και των αγώνων με τη μοναξιά. Κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι έχει πρόβλημα με την οικειότητα και κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι δεν έχει αρκετούς φίλους.

Ασχολήθηκε με θέματα ταμπού της δεκαετίας του ‘80

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, όταν η Dr Westheimer απέκτησε εθνική διασημότητα, η επιδημία που έφερε το μεγαλύτερο στίγμα ήταν το AIDS. Ασχολήθηκε με θέματα ταμπού, όπως η ομοφυλοφιλία και η χρήση προφυλακτικού, δίνοντας σε όσους αποφεύγονταν και βασανίζονταν τις πολυπόθητες πληροφορίες και τη συμπόνια.

Οι συμβουλές της ήταν πιο εύκολο να γίνουν αποδεκτές, διαπίστωσε η ίδια, επειδή προσφέρονταν από μια «μητροπρεπή γυναίκα» με μη απειλητική συμπεριφορά και γοητευτική προφορά.

Θέλει να κάνει το ίδιο στίγμα και για τη μοναξιά. Απλά «έχει νόημα», είπε.

Έτσι, με τον πόνο του ημερολογίου της νωπό στο μυαλό της, η Dr. Westheimer απευθύνθηκε στην πολιτειακή γερουσιαστή Liz Krueger, μια οικογενειακή φίλη. Ενθαρρυμένη από τον διορισμό υπουργού για τη μοναξιά στο Ηνωμένο Βασίλειο λίγα χρόνια νωρίτερα, η γερουσιαστής Krueger έγραψε στην κυβερνήτη Hochul μια δισέλιδη επιστολή, προτείνοντας τη Dr Westheimer ως την πρώτη πρέσβειρα μοναξιάς της Νέας Υόρκης.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, όταν η Dr Westheimer απέκτησε εθνική διασημότητα, η επιδημία που έφερε το μεγαλύτερο στίγμα ήταν το AIDS

Photo: YouTube

Η μοναξιά της χηρείας

Περιτριγυρισμένη από κορνιζαρισμένες φωτογραφίες των παιδιών και των εγγονών της στο γεμάτο με μπιμπελό σαλόνι της στο Washington Heights, η Dr Westheimer δήλωσε ότι κατανοεί τη μοναξιά όχι μόνο μέσα από το πρίσμα της Covid-19 και της εφηβείας, αλλά και ως χήρα. Ο σύζυγός της, Fred Westheimer, πέθανε πριν από 26 χρόνια.

Το κλειδί για να ξεπεράσεις κάθε δυσκολία, υποστηρίζει, είναι να ξεκινάς συνεχώς νέα σχέδια και να βοηθάς τους άλλους. Αλλά το να είναι κανείς απασχολημένος δεν αρκεί για να κρατήσει τη μοναξιά μακριά, προειδοποίησε η Dr Westheimer – είναι η «ουσιαστική απασχόληση» που είναι κρίσιμη.

Το ίδιο και η σκόπιμη επιμέλεια του κοινωνικού σας κύκλου. «Αν νιώθετε μοναξιά, μην είστε μόνο με άλλους μοναχικούς ανθρώπους», είπε. «Αυτό δεν θα είναι παραγωγικό».

*Με στοιχεία από nytimes.com

Headlines