Το κόστος της ισορροπίας

Η χρονιά κλείνει με «σημαντικές» μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις «που μας κάνουν αισιόδοξους για ένα καλύτερο 2024» έγραψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον διαδικτυακό απολογισμό του κυβερνητικού έργου.

Αναμενόμενη η αναφορά του. Ο ίδιος αξιοποιεί σχεδόν κάθε δημόσιο βήμα για να εμφανίζει στην κοινή γνώμη ότι πορεύεται με αφήγημα «εκσυγχρονιστικής» – έως συγκρουσιακής – ορμής.

Σήμερα είναι το φορολογικό πλαίσιο για τους ελεύθερους επαγγελματίες, αύριο θα είναι η θεσμοθέτηση μη κρατικών πανεπιστημίων, μεθαύριο μπορεί να είναι η ισότητα στον γάμο με τον χρονισμό της συγκεκριμένης παρέμβασης να είναι «προφανώς» –κατά δήλωση του Πρωθυπουργού – «δική μου απόφαση».

Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις πολιτικών αποφάσεων ίδιες, ούτε απειλούν να ανοίξουν τα ίδια μέτωπα αντίδρασης.

Εξού και το ζύγισμα «παρέμβαση –κόστος», ειδικά μπροστά στην επόμενη εκλογική πρόκληση του Ιουνίου, γίνεται ανά περίπτωση και πολύ προτού ανοίξει η δημόσια συζήτηση.

Δεν μπορεί για παράδειγμα να μην ήξερε το Μαξίμου ότι ελεύθεροι επαγγελματίες θα αντιδράσουν έντονα στις αλλαγές του φορολογικού, ούτε υπάρχει περίπτωση να μην είχε προετοιμαστεί για ειδική επικοινωνιακή διαχείριση.

Επέλεξε λοιπόν να ανοίξει μέτωπο με μια από τις ομάδες της εκλογικής βάσης της ΝΔ, λέγοντας «ναι» σε διορθώσεις, αλλά «όχι» στη συνολική υποχώρηση.

Αντίστοιχα το Μαξίμου δεν διαπιστώνει τώρα ότι μερίδα της κοινωνίας που κοιτάζει… δεξιότερα καθώς και ένα μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ αλλά και της κυβέρνησης βρίσκονται στο κλαμπ των αντιδρώντων στις αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο.

Το περιμένει το γαλάζιο μέτωπο, που, σημειωτέον, δεν είναι ενιαίο καθώς περιλαμβάνει τους ιδεολογικά αντίθετους οι οποίοι δεν πείθονται με τίποτα, αλλά και εκείνους που αγωνιούν κυρίως για το πολιτικό κόστος.

Εδώ υπάρχει άλλη μία σκέψη: το κόστος από το… σύρσιμο στον χρόνο χωρίς υλοποίηση μίας (οποιαδήποτε) εξαγγελθείσας μεταρρύθμισης μπορεί τελικά να αποδειχθεί πιο βροντερό από την πολιτική ζημιά που θα προκαλούσε η απόφαση της εφαρμογή της.

Ο ίδιος ο Μητσοτάκης παραδέχεται ότι ο «συμβιβασμός» είναι παγίδα στη δεύτερη θητεία μιας κυβέρνησης.

Δεν φτάνει να αναγνωρίζει κανείς ότι πέρα από το κόστος της μεταρρύθμισης, υπάρχει και εκείνο της ισορροπίας – πόσω μάλλον της ατολμίας.

Σημασία έχει ποιο (θα) υπολογίζει περισσότερο.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»