Στις ταινίες καταστροφής, ιδίως αυτές που αφορούν ενδεχόμενη καταστροφή ολόκληρου του πλανήτη, υπάρχει πάντα μία σκηνή όπου κάποιος υπεύθυνος αναφωνεί «Θεέ μου, ήδη ξεκίνησε».

Όμως, δεν θα ακούσει κανείς την ίδια διαπίστωση από όσους κρατούν τις τύχες του πλανήτη στα χέρια τους, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν συγκεντρωθεί στο Ντουμπάι με αφορμή τη σύνοδο COP28.

Δεν θα την ακούσει παρότι είναι απολύτως σαφές ότι η κλιματική καταστροφή δεν είναι εικόνα από το μέλλον, αλλά διεργασία που είναι σε εξέλιξη, που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας. Έχει ήδη ξεκινήσει εδώ και καιρό.

Όταν λέμε ότι το 2023 ήταν η θερμότερη χρονιά στην ιστορία μετά την βιομηχανική επανάσταση δεν σημειώνουμε απλώς ένα στατιστικό δεδομένο.

Ταυτόχρονα, εννοούμε ότι και αυτή η χρονιά και οι επόμενες θα έχουν περισσότερες καταστροφικές πλημμύρες, ισχυρότερες τροπικές καταιγίδες, πιο ακραία κλιματικά φαινόμενα, μεγαλύτερες περιόδους καταστροφικής ξηρασίας, επιτάχυνση της ερημοποίησης περιοχών, πόλεις και βιομηχανικές εγκαταστάσεις που θα αντιμετωπίσουν το ερώτημα της μετεγκατάστασης.

Σημαίνει χαμένες ζωές, κατεστραμμένες περιουσίες, ανθρώπους που αναγκάζονται να ξεριζωθούν και να ενισχύσουν τα προσφυγικά και μεταναστευτικά κύματα.

Πάνω από όλα σημαίνει ότι τα παιδιά μας (και όταν λέω παιδιά ξεκινώ από τους σημερινούς εφήβους) θα ζήσουν σε έναν πλανήτη απλώς αβίωτο σε μεγάλο μέρος του.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει τουλάχιστον δύο σοβαρές πολεμικές συγκρούσεις, από αυτές που τη διαιρούν και αμφότερες αφορούν αντιπαραθέσεις με ιστορικό βάθος που απαιτούσαν και απαιτούν πολιτική λύση.

Δηλαδή, η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει μία από τις χειρότερες και δυσκολότερες προκλήσεις της ιστορίας της και ταυτόχρονα βρίσκεται στο χειρότερο σημείο ως προς τον βαθμό παγκόσμια συνεννόησης.

Και τα πράγματα κάνει χειρότερα ότι εξακολουθούμε να μην είμαστε ειλικρινείς με το είδος των αλλαγών που απαιτούνται.

Γιατί δεν μιλάμε απλώς για το να αλλάξουμε λαμπτήρες.

Μιλάμε για την ανάγκη να αλλάξουμε τον τρόπο που παράγουμε και τελικά τον τρόπο που ζούμε.

Ούτε μιλάμε απλώς για κάποιο κόστος της «Πράσινης Μετάβασης».

Μιλάμε για την πιο μεγάλη κινητοποίηση πόρων που πρέπει να γίνει σε παγκόσμια κλίμακα, γιατί χωρίς παγκόσμιο συντονισμό δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρή και αποτελεσματική απάντηση στην κλιματική αλλαγή.

Μια παγκόσμια κινητοποίηση που πρέπει ταυτόχρονα να μηδενίσει τις εκπομπές αερίων που προκαλούν την κλιματική αλλαγή και να εξασφαλίσει ότι αυτό δεν θα γίνει σε βάρος των αναγκών του αναπτυσσόμενου κόσμου (που προφανώς δεν μπορούμε να πάμε να τους πούμε «συγγνώμη αλλά για το καλό της ανθρωπότητας θα συνεχίσετε να ζείτε στη φτώχεια»).

Θα βγει αυτό το μήνυμα από τη σύνοδο COP28; Δεν είμαι καθόλου βέβαιος.

Είμαι βέβαιος όμως ότι εάν υπάρχει κάτι για το οποίο απαιτείται παγκόσμιος ξεσηκωμός είναι η κλιματική αλλαγή.

Να το πω απλά: τα πράγματα θα αλλάξουν μόνο όταν όποιος ηγέτης πηγαίνει σε μια σύνοδο θα γνωρίζει ότι δεν θα μπορεί να γυρίσει πίσω στη χώρα του χωρίς πραγματικές αποφάσεις για πραγματικά βήματα αντιμετώπισης του προβλήματος.

Headlines