«Μαμά επέστρεψε ο πόλεμος;» – Η ερώτηση ενός 8χρονου παιδιού μετά τους νέους βομβαρδισμούς στη Γάζα

Μετά από μία εβδομάδα προσωρινής κατάπαυσης του πυρός στη Λωρίδα της Γάζας, σήμερα, οι γνώριμοι ήχοι από τις σειρήνες, τους βομβαρδισμούς, τις εκρήξεις και των πυρομαχικών επέστεψαν.

«Η κόρη μου με ρωτάει αν ο πόλεμος επέστρεψε. Της είπα ότι δεν σταμάτησε ποτέ. Οι ζωές, τα όνειρα και οι ελπίδες μας δεν μετράνε» λέει η Maram Humaid στο Al Jazeera.

Το Ισραήλ χτυπά τη Γάζα από στεριά, αέρα και θάλασσα και η θλίψη, ο φόβος, ο πόνος και η ανησυχία επιστρέφει στα πρόσωπα των Παλαιστινίων.

Το μυαλουδάκι της πάλευε να κατανοήσει αυτόν τον παράξενο κύκλο

«Η πιο σκληρή ερώτηση ήρθε από τα χείλη της 8χρονης κόρης μου, της Banias, που με ρώτησε αν επέστρεψε ο πόλεμος. Ο σύζυγός μου της εξήγησε ότι οι προηγούμενες “ήρεμες” ημέρες ήταν μια προσωρινή ανακωχή και δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος τελείωσε. Το μυαλουδάκι της πάλευε να κατανοήσει αυτόν τον παράξενο κύκλο: πόλεμος-παύση-πόλεμος» λέει η Maram.

Μόνιμη κατάπαυση του πυρός ζητούν οι εκτοπισμένοι

Χθες, Πέμπτη, εκτοπισμένοι που ζουν σε σκηνές μέσα σε άθλιες συνθήκες κοντά στο νοσοκομείο Αλ Άκσα στην κεντρική Λωρίδα της Γάζας εξέφρασαν την αγωνία, τον φόβο και την απελπισία τους, ζητώντας όχι μια προσωρινή εκεχειρία αλλά μια μόνιμη κατάπαυση του πυρός για να επιστρέψουν στα σπίτια τους, ακόμη και αν έχουν υποστεί ζημιές.

Ο φόβος τους – ότι μια νέα επανάληψη του πολέμου θα σήμαινε ότι το Ισραήλ θα προχωρούσε σε βομβαρδισμό του νότου- επαληθεύτηκε σήμερα, καθώς τα ισραηλινά στρατεύματα πέταξαν φυλλάδια που ζητούσαν από τους κατοίκους της Χαν Γιουνίς να μετακινηθούν στη Ράφα, στο νότιο άκρο της Γάζας.

«Οι ζωές, οι φόβοι και οι ελπίδες μας δεν μετράνε»

Γάζα: εκτοπισμός, καταστροφή, ταπείνωση, δίψα, πείνα και το άγχος των προσωρινών παύσεων και στο τέλος νέοι βομβαρδισμοί.

«Τι πρέπει να κάνει ο λαός της Γάζας για να κάνει τον κόσμο να τον συμπονέσει; Πώς μπορεί ο κόσμος να επιτρέπει να συνεχίζεται ξανά η γενοκτονία; Πώς να επιστρέψουμε στην αιματοχυσία και να ανησυχούμε για την απώλεια των αγαπημένων μας προσώπων; Πώς, πώς και πώς;» διερωτάται η Maram.

«Ξέρω ότι αυτά τα ερωτήματα θα παραμείνουν αναπάντητα. Οι τελευταίες 56 ημέρες με δίδαξαν, όπως και όλους τους κατοίκους της Γάζας, ότι οι φόβοι, οι ζωές, ο πόνος, οι ελπίδες και τα όνειρά μας δεν μετράνε γι’ αυτόν τον κόσμο».