Γιατί δεν θα υιοθετήσω ποτέ ξανά ζώο συντροφιάς

Με βαριά καρδιά, λόγω της απώλειας του λατρευτού μου Χάρι τον οποίο έχασα πριν από δύο ημέρες και ακόμα δεν μπορώ να συνέλθω, αναγκάζομαι να εξηγήσω το «απαρτχάιντ» που βιώνει κάθε πολίτης αυτής της χώρας αλλά και την οικονομική αφαίμαξη που υπόκεινται για το «έγκλημά του» να έχει ένα ζώο συντροφιάς.

Ο Χάρις, σκυλί ράτσας σιχ τσου, μπήκε στην οικογένεια σαν σίφουνας τον Μάιο του 2011. Του δώσαμε και δεχτήκαμε πολύ αγάπη, περισσότερη από πολλούς ανθρώπους. Περάσαμε μαζί φουρτούνες, κρίσεις, στενοχώριες, πανδημίες. Ηταν η ψυχή που ακουμπούσα πάνω της και με γαλήνευε στα δύσκολα μου. Παρά το μικρό του δέμας, στάθηκε δίπλα μου, ακίνητος και σταθερός σαν τεράστιος βράχος.

Στα ταξίδια που έκανα τον φρόντιζαν τα παιδιά μου, μέχρι την ημέρα που αυτά μεγάλωσαν και έπρεπε να τον παίρνω μαζί μου.

Με λύπη μου τότε διαπίστωσα τον ρατσισμό και την απέχθεια που κρύβει μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας γι’ αυτές τις άδολες ψυχές.

Τα ξενοδοχεία που δέχονταν τον Χάρι ήταν ελάχιστα ενώ σε κάποιες περιοχές δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα. Πηγαίναμε για φαγητό και δεν επέτρεπαν την είσοδό του «για να μην ενοχληθούν οι υπόλοιποι πελάτες». Σε ένα χωριό των Ιωαννίνων, στην πρόσφατη 28η Οκτωβρίου ο ιδιοκτήτης της χασαποταβέρνας μας είπε επί λέξει «Για όνομα του Θεού, όχι και σκύλος».

Ευτυχώς ο Χάρις δεν καταλάβαινε τον ρατσισμό και έμοιαζε συνέχεια να χαμογελάει, ίσως γιατί τον υπερασπιζόμασταν και προτιμούσαμε να μείνουμε νηστικοί παρά να τον αφήσουμε μόνο κλειδωμένο σε ένα δωμάτιο.

Το τελευταίο καλοκαίρι ο Χάρις ήταν ανεπιθύμητος και στις οργανωμένες πλαζ και δεχόμασταν απειλές πως θα καλέσουν το Λιμενικό. Και να φανταστείτε πως απεχθανόταν τη θάλασσα.

Πριν από τρία χρόνια ο Χάρις αρρώστησε με την καρδιά του. Του είχαν δώσει ελάχιστες ελπίδες. Τρέξαμε στην κτηνιατρική κλινική και για μία ημέρα νοσηλείας μας ζήτησαν πάνω από 500 ευρώ.

Τα χάπια που έπρεπε να ξεκινήσει κόστιζαν 16 ευρώ ανά 15 μέρες, συν 26 ευρώ κάθε είκοσι ημέρες η ειδική διατροφή για σκυλιά με καρδιοπάθειες.

Την Τρίτη το βράδυ υπέστη ισχαιμικό επεισόδιο στον ύπνο του. Τρέξαμε ξανά στην κλινική. Η τρίτη κουβέντα ήταν «570 ευρώ», χωρίς ακόμα να γνωρίζουμε ακριβώς από τι έπασχε, χωρίς να έχουν γίνει οι βιοχημικές εξετάσεις, χωρίς να ξέρουμε πόσες ημέρες θα χρειαστεί να νοσηλευτεί.

Προφανώς στην κλινική, όχι μόνο τη συγκεκριμένη, πιστεύουν πως μόνο οι πλούσιοι έχουν ζώα συντροφιάς.

Τον Χάρι τον πήραμε σπίτι το απόγευμα της Πέμπτης και πέθανε στην αγκαλιά μας λίγες ώρες αργότερα. Η εκδημία του μας προκάλεσε ανείπωτο πόνο και το πληκτρολόγιο τη στιγμή που γράφονταν τούτες οι λέξεις ήταν γεμάτο δάκρυα.

Δεν θα υιοθετούσα ωστόσο ποτέ ξανά ένα ζώο συντροφιάς, τουλάχιστον όσο ζω σ’ αυτή τη χώρα, λόγω του «απαρτχάιντ» που βίωσα και της οικονομικής εκμετάλλευσης που υπέμεινα από ανθρώπους που αντιλαμβάνονται τον Χάρι και κάθε Χάρι αυτού του κόσμου ως μιάσματα και μέσο πλουτισμού.