Όταν ετοιμάζεστε να φάτε με ανυπομονησία ένα φαγητό που θέλετε πάρα πολύ, τα σήματα από το στομάχι σας προς τον εγκέφαλό σας σάς αποτρέπουν από το να φάτε τόσο πολύ που θα το μετανιώσετε – ή τουλάχιστον έτσι πιστεύεται.

Αυτή η θεωρία δεν είχε ποτέ δοκιμαστεί άμεσα, μέχρι που μια ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο ασχολήθηκε πρόσφατα με το ζήτημα.

Η πραγματικότητα, όπως αποδεικνύεται, είναι λίγο διαφορετική.

Η ομάδα, με επικεφαλής τον Zachary Knight, PhD, καθηγητή φυσιολογίας του UCSF στο Kavli Institute for Fundamental Neuroscience, ανακάλυψε ότι η αίσθηση της γεύσης είναι αυτή που μας ελκύει περισσότερο και μας κάνει να καταβροχθίζουμε το φαΐ μας.

«Αυτή η ανακάλυψη μας δίνει ένα νέο πλαίσιο για να κατανοήσουμε πώς ελέγχουμε το φαγητό μας»

Από την αντίληψη της γεύσης διεγείρονται ένα σύνολο νευρώνων -ένας τύπος εγκεφαλικού κυττάρου- στρέφει την προσοχή μας σχεδόν αμέσως για να περιορίσει την πρόσληψη τροφής.

«Αυτή η ανακάλυψη μας δίνει ένα νέο πλαίσιο για να κατανοήσουμε πώς ελέγχουμε το φαγητό μας». Η μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε στο Nature, θα μπορούσε να βοηθήσει τους επιστήμονες να ανακαλύψουν πώς ακριβώς δρουν τα φάρμακα για την απώλεια βάρους και πώς μπορούν να γίνουν πιο αποτελεσματικά.

Οι προηγούμενες μελέτες

Ο Pavlov πριν από έναν αιώνα είχε προτείνει ότι η όραση, η μυρωδιά και η γεύση του φαγητού είναι σημαντικά για τη ρύθμιση της πέψης. Πιο πρόσφατες μελέτες στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 έχουν επίσης προτείνει ότι η γεύση του φαγητού μπορεί να περιορίζει το πόσο γρήγορα τρώμε, αλλά ήταν αδύνατο να μελετηθεί η σχετική εγκεφαλική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια της κατανάλωσης του φαγητού, επειδή τα εγκεφαλικά κύτταρα που ελέγχουν αυτή τη διαδικασία βρίσκονται βαθιά στο εγκεφαλικό στέλεχος.

Με τα χρόνια, η ιδέα είχε ξεχαστεί, είπε ο Knight. Νέες τεχνικές όμως, που αναπτύχθηκαν από τον κύριο συντάκτη της μελέτης, Truong Ly, PhD, μεταπτυχιακό φοιτητή στο εργαστήριο του Knight, επέτρεψαν την πρώτη απεικόνιση και καταγραφή μιας δομής εγκεφαλικού στελέχους που είναι κρίσιμη για την αίσθηση κορεσμού, που ονομάζεται πυρήνας της μονήρης οδού, ή NTS. Χρησιμοποίησε αυτές τις τεχνικές για να εξετάσει δύο τύπους νευρώνων που είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες ότι παίζουν ρόλο στην πρόσληψη τροφής. Η μελέτη έγινε σε ποντίκια.

Η ομάδα διαπίστωσε ότι όταν έβαζαν τροφή απευθείας στο στομάχι του ποντικιού, τα εγκεφαλικά κύτταρα που ονομάζονται PRLH (για την ορμόνη απελευθέρωσης της προλακτίνης) ενεργοποιήθηκαν από θρεπτικά σήματα που αποστέλλονταν από το γαστρεντερικό σωλήνα, σύμφωνα με την παραδοσιακή αντίληψη και τα αποτελέσματα προηγούμενων μελετών.

Headlines