Σύμφωνα με όσα διαρρέει η κυβέρνηση, στον Βόλο έπεσε ένα δακρυγόνο και όλα τα άλλα ήταν απλώς «κρότου λάμψης».

Δηλαδή, πνίγηκε ο Βόλος, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, άνθρωποι δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν, έτρεχαν να κρυφτούν οικογένειες, έγινε κυριολεκτικά πανικός, και όλα αυτά τα προκάλεσε ένα δακρυγόνο.

Πάλι καλά που δεν μας είπαν ότι όλα ήταν αποκύημα της φαντασίας των παρευρισκομένων ή εφέ για ταινία.

Βλέπετε σε τέτοιες αστειότητες μπορεί να καταλήξει μια προσπάθεια “damage control” εκ των υστέρων.

Γιατί όλα όσα έγιναν στον Βόλο ήταν πρώτα και κύρια μια τεράστια κυβερνητική αποτυχία.

Μια αποτυχία των αρμοδίων υπουργών, δηλαδή του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Γιάννη Οικονόμου και του υφυπουργού Κώστα Κατσαφάδου.

Γιατί οι εν λόγω δεν είναι απλώς οι «πολιτικοί προϊστάμενοι» των αστυνομικών αρχών.

Είναι και αυτοί που έχουν την ευθύνη να δίνουν σαφείς και ρητές κατευθυντήριες γραμμές στην αστυνομία, ιδίως όταν πρόκειται για τον χειρισμό σημαντικών γεγονότων που ενέχουν τον κίνδυνο να οδηγήσουν σε μεγάλης κλίμακας επεισόδια.

Πράγμα που σημαίνει ότι εάν για παράδειγμα η αστυνομία αποφάσισε να προχωρήσει στην εξαιρετικά επικίνδυνη και ανεύθυνη ενέργεια της μαζικής ρίψης δακρυγόνων εντός και εκτός ενός γηπέδου, δύο τινά συμβαίνουν, επικίνδυνα αμφότερα.

Είτε ότι η πολιτική ηγεσία είχε δώσει το «πράσινο φως» για τέτοιους χειρισμούς σε ποδοσφαιρικά γήπεδα όταν τέθηκε ζήτημα γενικότερου σχεδιασμού για τέτοιες περιπτώσεις.

Είτε ότι η πολιτική ηγεσία απλώς δεν ασχολήθηκε με το θέμα, δεν έδωσε οδηγίες, δεν έθεσε όρια και απλώς άφησε ανοιχτό το περιθώριο για αυθαίρετες και καταστροφικές αποφάσεις των τοπικών αστυνομικών αρχών.

Όμως, είναι γνωστό τοις πάσι ότι η αστυνομία πάντα επιδιώκει να γνωρίζει ποια είναι η τοποθέτηση και η «γραμμή» της πολιτικής ηγεσίας πριν από μεγάλες κινητοποιήσεις ή αθλητικές ή άλλες εκδηλώσεις που απαιτούν ισχυρή αστυνομική παρουσία.

Δεδομένο που συνεπάγεται ότι η πολιτική ηγεσία και πάλι δεν στάθμισε σωστά τα πράγματα και πρακτικά έδωσε γραμμή για τέτοιου είδους μαζική καταστολή.

Όλα αυτά ενώ είναι γνωστό ότι πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις το κρίσιμο που κάνει τη διαφορά είναι ακριβώς η επίδειξη ψυχραιμίας από τις αστυνομικές αρχές και η αποφυγή μαζικής καταστολής και ιδίως χρήσης δακρυγόνων σε κλειστούς χώρους, όπου ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος δημιουργίας συνθηκών πανικού, που είναι ό,τι πιο επικίνδυνο και μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Επιβαρυντικά λειτουργεί το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν επί των ημερών αυτής της κυβέρνησης που εξακολουθεί να μην συνειδητοποιεί το μέγεθος και το βάθος της κρίσης του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Μια κρίση που αποτυπώνεται σε όλα τα προβλήματα με την ΕΠΟ και την ανυποληψία της διαιτησίας.

Προβλήματα σαν και αυτά που είδαμε να επαναλαμβάνονται στον Βόλο.

Προβλήματα που διαιωνίζονται όσο η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά εδώ και χρόνια να αναλάβει τις αναγκαίες πολιτικές και θεσμικές πρωτοβουλίες για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση.

Γνωρίζω ότι στο Μέγαρο Μαξίμου και σε άλλους κυβερνητικούς κύκλους κυριαρχεί συχνά μια νοοτροπία του τύπου «δεν μας νοιάζει ο ποδόσφαιρο και δεν θα μπλέξουμε με αυτό».

Μόνο που δεν καταλαβαίνουν ότι ούτως ή άλλως ως κυβέρνηση, ως αρμόδια υπουργεία, ως εγγυητές της νομιμότητας πάντα είναι «εμπλεκόμενοι» με το ποδόσφαιρο. Και πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά όταν μιλάμε για το πιο λαοφιλές άθλημα;

Το ερώτημα είναι εάν θα γίνουν μέρος του προβλήματος ή μέρος της λύσης του.

Headlines