Η πολυιδιοκτησία στο ποδόσφαιρο ήρθε για να μείνει. Όλο και περισσότεροι επιχειρηματίες ενδιαφέρονται να επενδύσουν ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας τους σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους. Μια χώρα που, παραδόξως, προκαλεί φρενίτιδα στους επενδυτές είναι το Βέλγιο.
Η Jupiler Pro League, όπως είναι γνωστό το βελγικό πρωτάθλημα ως αποτέλεσμα της χορηγίας του από την μπύρα Jupiler, έχει γίνει μαγνήτης για μεγάλους επιχειρηματίες που επιδιώκουν να βάλουν το πρώτο τους κόσμημα στη βιτρίνα του ποδοσφαίρου. Σε σημείο που, από τις 16 ομάδες που αγωνίζονται στην Α’ Κατηγορία του Βελγίου, οι δέκα ανήκουν σε ξένους επενδυτές. Μέχρι στιγμής τίποτα καινούργιο, αφού επί του παρόντος τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι γεμάτα από αυτά τα επιχειρηματικά προφίλ, με την Premier League να είναι ο σημαιοφόρος, με μόνο πέντε συλλόγους από τους 20 με τοπική (αγγλική) ιδιοκτησία.
Το καλύτερο παράδειγμα είναι αυτό της Royale Union Saint-Gilloise, που προβιβάστηκε στην κορυφαία κατηγορία του Βελγίου το 2021. Την πρώτη χρονιά έμεινε στην ιστορία τερματίζοντας πρώτη στην κανονική περίοδο (στα πλέι οφ για τον εγχώριο τίτλο έμεινε δεύτερη). Πριν κατάφέρει αυτή την επιτυχία, αυτή η μέτρια ομάδα πάλευε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας μέχρι το 2018, τη χρονιά που εμφανίστηκε ο Άγγλος Tony Bloom, επαγγελματίας παίκτης πόκερ, εκατομμυριούχος και πρόεδρος της Brighton & Hove Albion της Premier League.
Ο Μπλουμ έγινε ο βασικός μέτοχος του συλλόγου των Βρυξελλών και πέτυχε τις υπογραφές χωρίς να ξοδέψει ένα ευρώ, δίνοντας κρίσιμη σημασία στην ανάλυση των δεδομένων των παικτών, τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου. Επί του παρόντος, η Union Saint-Gilloise είναι πρώτη στη Jupiler Pro League και το επόμενο όνειρο των οπαδών της, στενά συνδεδεμένο με την ισπανική μετανάστευση που έφτασε στις Βρυξέλλες τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, είναι να δουν την ομάδα τους στην επόμενη έκδοση του Champions League. Το άγγιξε πρόπερσι αλλά αποκλείστηκε από τη Ρεϊντζερς για να φτάσει μετά στα προημιτελικά του Γιουρόπα Λιγκ.
Γιατί ενδιαφέρονται οι επενδυτές
Όποιος ρίξει μια ματιά στο βελγικό πρωτάθλημα ξέρει ότι είναι μια διοργάνωση που δεν έχει μεγάλα τηλεοπτικά έσοδα ούτε μεγάλο βεληνεκές στο εξωτερικό. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται: χρεοκοπημένες ομάδες που μπορούν να αποκτηθούν με λίγα χρήματα και χωρίς πόλεμο από μια μεγάλη ή θορυβώδη κοινωνική μάζα. Αυτός ο τελευταίος παράγοντας είναι σημαντικός, αφού η ιστορία έχει δείξει μεγάλες αντιδράσεις από τον κόσμο όταν πρόκειται για μεταπώληση σε ξένο επενδυτή.
Κάθε μεταβίβαση λαμβάνει υπόψη άλλους παράγοντες που σχετίζονται με την ευκαιρία και τις νομικές προϋποθέσεις της. Υπό αυτή την έννοια, υπάρχουν ελάχιστοι περιορισμοί για τους ξένους παίκτες. Για παράδειγμα, μόνο οκτώ από τα 25 μέλη που μπορούν να εγγραφούν στην πρώτη ομάδα πρέπει να είναι ντόπιοι, που σημαίνει ότι οι ομάδες μπορούν να έχουν 17 ξένους όλων των εθνικοτήτων.
Επιπλέον, το Βέλγιο προσφέρει μια γρήγορη διαδρομή για την ευρωπαϊκή υπηκοότητα, καθιστώντας το ιδανικό λιμάνι για ξένους παίκτες και ειδικότερα Αφρικανούς, μια ήπειρο με την οποία το Βέλγιο έχει αποικιακό παρελθόν.
Υπάρχουν και τα χαμηλά κόστη. Ενώ στην Ολλανδία κάθε ποδοσφαιριστής πρέπει να λαμβάνει ελάχιστο μισθό 300.000 ευρώ ετησίως, στο Βέλγιο είναο μόνο 90.000, συμπεριλαμβανομένων των μπόνους. Υπάρχουν επίσης φοροαπαλλαγές, καθώς όταν πωλείται ένας σύλλογος, το κέρδος δεν υπόκειται σε φόρο σύμφωνα με τη βελγική νομοθεσία.
Το Βέλγιο έχει παράδοση πωλήσεων παικτών που αργότερα έγιναν σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Η εθνική τους ομάδας είναι γεμάτη από αυτούς. Ήδη οι άνθρωποι του ποδοσφαιρικού Βελγίου ψάχνουν και για άλλους επενδυτές ώστε το πρωτάθλημα τους να ξεφύγει από τα χρέη και οι σύλλογοι να επανέλθουν δυναμικά στο ευρωπαϊκό προσκήνιο.
Οι βελγικοί σύλλογοι και οι τωρινοί ιδιοκτήτες τους
1. Royal Union Saint-Galloise: Tony Bloom (Αγγλία) 2. Άντερλεχτ: Marc Coucke (Βέλγιο) 3. Γάνδη: Sam Baro (Βέλγιο) 4. Σερκλ Μπριζ: Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ (Ρωσία) 5. Αντβέρπ: Paul Gheysens (Βέλγιο) 6. KRC Γκενκ: Peter Croonen (Βέλγιο) 7. Μπριζ (προς πώληση): Bert Verhaeghe (Βέλγιο) 8. Σταντάρ Λιέγης: 777 Partners (ΗΠΑ) 9. Στ. Τρούιντεντ: DMM (Ιαπωνία) 10. KV Μαλίν: Philippe van Esch (Βέλγιο) 11. Μόλενμπεκ: John Textor (ΗΠΑ) 12. Σαρλερουά: Mehdi Bayat (Ιράν) 13. Εουπεν: Aspire (Κατάρ) 14. OH Λέουβεν: King Power (Ταϊλάνδη) 15. Βέστερλο: Oktay Ercan (Τουρκία) 16. KV Κόρτραϊκ: Vincent Tan (Μαλαισία)
Λίγο πριν την ανανέωση της εκεχειρίας μεταξύ Τουρκίας/SNA και Κούρδων τουλάχιστον μέχρι την Παρασκευή, η New York Post ζητούσε από τις ΗΠΑ «να τραβήξει τα λουριά του Ερντογάν»!
Ο Ίγκορ Κιρίλοφ δολοφονήθηκε έξω από πολυκατοικία στη Μόσχα. Λίγες ώρες μετά η Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας ανακοίνωσε πως εκείνη κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του Ρώσου αντιστράτηγου.
Η Cat Power έρχεται στην Αθήνα στις 30 Μαΐου φέρνοντας μαζί της όλες τις επιτυχίες του Μπομπ Ντίλαν από τη θρυλική συναυλία του στο Royal Albert Hall το 1966.
