Τρόμος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Η Γαλλία φοβάται μια σειρά από ισλαμικές τρομοκρατικές επιθέσεις, πριν ή κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων που θα διεξαχθούν το 2024 στο Παρίσι, ένας κίνδυνος που γιγαντώθηκε το περασμένο Σάββατο, όταν ο Armand Rajabpour-Miyandoab, ένας Γάλλος του οποίου οι γονείς είναι Ιρανοί πρόσφυγες, σκότωσε έναν Γερμανό τουρίστα και τραυμάτισε σοβαρά άλλα δύο άτομα, κοντά στον Πύργο του Άιφελ, φωνάζοντας «Allah u-Akbar» (Ο Αλλάχ είναι ο μεγαλύτερος όλων!).

Στη Γαλλία η κοινή γνώμη τρέμει και αναπτύσσει μια φοβία: «Ίσως είναι μια πρώτη προειδοποίηση για το τι θα μπορούσε να συμβεί τις επόμενες εβδομάδες ή μήνες, καθώς πλησιάζουν οι Αγώνες».

Για τους Γάλλους η Γαλλία είναι ο πρώτος στόχος των τζιχαντιστών στην Ευρώπη εδώ και χρόνια.

Από το 2012 εξτρεμιστικές επιθέσεις έχουν στοιχίσει 274 ζωές στη Γαλλία. Μεταξύ 24 και 25 θανάτους ετησίως, περισσότεροι από ένας θάνατοι κάθε δεκαπέντε ημέρες.

Ο Jean-François Ricard, εθνικός εισαγγελέας κατά της τρομοκρατίας, επιβεβαίωσε ότι ο Rajabpour-Miyandoab είχε ηχογραφήσει ένα βίντεο που αναγγέλλει και επιβεβαιώνει το τρομοκρατικό του έργο.

Αυτό το υλικό καταδεικνύει ότι αυτός ο «μοναχικός λύκος» είχε ορκιστεί πίστη στο Ισλαμικό Κράτος, μια από τις πιο τραγικά διάσημες τζιχαντιστικές οργανώσεις στην ιστορία, που συνεχίζει να έχει ισχυρούς δεσμούς με το αφγανικό καθεστώς. Σύμφωνα με τον Ricard, ο δολοφόνος είχε προσωπικές σχέσεις με άλλους τρομοκράτες που ευθύνονται για πολλά εγκλήματα.

«Χαλιφάτο» στην Ευρώπη

Για χρόνια, ο Rajabpour-Miyandoab ήταν σε επαφή με τον Abdoullakh Anzorov (τον άνθρωπο που σκότωσε έναν καθηγητή ιστορίας, τον Samuel Paty, το 2020), αλλά και τον Larossi Abballa (ο δολοφόνος δύο αστυνομικών: του Jean-Baptiste Salvaing και της συντρόφου του, Vanessa Schneider, το 2016).

Μαζί τους ο Adel Kermiche (ο ισλαμιστής που σκότωσε τον πατέρα Jacques Hamel, ιερέα μιας εκκλησίας στο Saint-Étienne-du-Rouvray, το 2016) και ο Maximilien Thibaut, ένας Γάλλος τζιχαντιστής που κατέφυγε στη Συρία, ο οποίος ήταν μέρος ενός πυρήνα που σχεδίαζε να «να εγκαθιδρύσει ένα ισλαμικό «χαλιφάτο» στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Ο εθνικός εισαγγελέας κατά της τρομοκρατίας επιβεβαίωσε επίσης τη σύλληψη και πιθανή απαγγελία κατηγορίας για συνέργεια σε τρομοκρατικά εγκλήματα πολλών μελών της γαλλο-ιρανικής οικογένειας Rajabpour-Miyandoab

Μετά από ιατρική και ψυχιατρική «φροντίδα», την οποία εγκατέλειψε οικειοθελώς, ο Rajabpour-Miyandoab είχε ήδη καταδικαστεί το 2018 σε τέσσερα χρόνια κάθειρξης και άλλο ένα έτος, με διαγραφή ποινής, για συμμετοχή σε ένα πρόγραμμα βίαιης δράσης στην περιοχή της La Défensa (Hauts-de-Seine), δυτικά του Παρισιού. Αφού εξέτισε αυτή την ποινή, ο τζιχαντιστής σκότωσε ξανά το περασμένο το Σάββατο.

Οι πρώτες του δηλώσεις επιβεβαίωσαν μια παραληρηματική και εξαιρετικά επικίνδυνη προσωπικότητα. Ο Rajabpour-Miyandoab αναγνώρισε ότι ήταν ο εκτελεστής του εγκλήματος, δικαιολογώντας το με δηλώσεις όπως: «Βαρέθηκα να βλέπω μουσουλμάνους να πεθαίνουν, στη Γάζα και αλλού. Η Γαλλία είναι συνεργός του Ισραήλ. Πρέπει να δράσουμε».

Ενώ η αστυνομία συνεχίζει τις έρευνες, πηγές κοντά στην έρευνα αποκάλυψαν ότι, στην πραγματικότητα, ο Rajabpour-Miyandoab άλλαξε το όνομά του μία ή περισσότερες φορές. Επισήμως, αναγνωρίστηκε ως Armand, γεννημένος στη Γαλλία τον Μάρτιο του 1997, στο Neuilly-sur-Seine (Hauts-de-Seine), γιος Ιρανών γονέων που διέφυγαν από το Ιράν των αγιατολάχ. Ωστόσο, αρκετές μαρτυρίες φαίνεται να δείχνουν ότι αυτό το άτομο αποκαλούσε επίσης τον εαυτό του Imán σε πολλές περιπτώσεις, ιδιωτικά, δημόσια και στα κοινωνικά δίκτυα.

Από το Βερολίνο, ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς τόνισε την ευρωπαϊκή διάσταση της απειλής των τζιχαντιστών, δηλώνοντας: «Αυτό το φρικτό έγκλημα μας θυμίζει και φωτίζει τους επιτακτικούς λόγους που μας αναγκάζουν να πολεμήσουμε μαζί ενάντια στο μίσος και τον τρόμο».

Στο πολιτικό πεδίο, η κεντροδεξιά κοντά στον Μακρόν, η παραδοσιακή δεξιά, η ακροδεξιά, το PS, το PCF και οι περιβαλλοντολόγοι καταγγέλλουν το τζιχαντιστικό έγκλημα. Η άκρα αριστερά της France Insoumise, με επικεφαλής τον Jean-Luc Mélenchon, αντίθετα, προτίμησε να επιμείνει στην «ψυχιατρική θεραπεία» που είχε ακολουθήσει ο δολοφόνος, ζητώντας να μην γίνουν «πολιτικά αμαλγάματα» και αποφεύγοντας τη σαφή καταγγελία του τζιχαντισμού.