Ο Πούτιν κερδίζει τον πόλεμο στην Ουκρανία και η Ευρώπη φέρει ευθύνη

Για πρώτη φορά από τότε που ο Βλαντιμίρ Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου του 2022, φαίνεται ότι μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο.

Ο πρόεδρος της Ρωσίας έβαλε τη χώρα του σε μια ένοπλη περιπέτεια και ενίσχυσε την εξουσία του. Έχει προμηθευτεί στρατιωτικές προμήθειες από το εξωτερικό και έχει βοηθήσει στο να στραφεί ο «παγκόσμιος νότος» ενάντια στην Αμερική. Βασικότερο όλων υπονομεύει την πεποίθηση στη Δύση ότι η Ουκρανία μπορεί -και πρέπει- να βγει από τον πόλεμο ως μια ευημερούσα ευρωπαϊκή δημοκρατία.

Η Δύση θα μπορούσε να κάνει πολλά περισσότερα για να στριμώξει τον Πούτιν. Εάν το επέλεγε, θα μπορούσε να αναπτύξει βιομηχανικούς και οικονομικούς πόρους που υπερέχουν των αντιστοίχων της Ρωσίας, γράφει ο Economist. Ωστόσο, η μοιρολατρία, ο εφησυχασμός και η συγκλονιστική έλλειψη στρατηγικού οράματος αποτελούν εμπόδιο, ειδικά στην Ευρώπη. Για το δικό της καλό, καθώς και για χάρη της Ουκρανίας, η Δύση πρέπει επειγόντως να βγει από τον λήθαργο της.

Το ρωσικό momentum

Ο λόγος για τον οποίο μια νίκη του Πούτιν θεωρείται πλέον εφικτή είναι ότι αυτή σχετίζεται με την αντοχή στα πεδία των μαχών και όχι με την κατάληψη εδάφους. Κανένας από τους δύο στρατούς δεν είναι σε θέση να διώξει τον άλλο από τη γη που ελέγχει αυτή τη στιγμή. Η αντεπίθεση της Ουκρανίας έχει πέσει σε τέλμα κι ο χειμώνας ήδη έφτασε. Η Ρωσία χάνει πάνω από 900 άνδρες την ημέρα στη μάχη για την κατάληψη της Αβντίιβκα, μιας πόλης στην περιοχή του Ντονέτσκ, σε έναν πόλεμο που μπορεί να διαρκέσει πολλά χρόνια.

Ωστόσο, το πεδίο της μάχης διαμορφώνει την πολιτική. Το momentum επηρεάζει το ηθικό των στρατιωτών. Εάν η Ουκρανία υποχωρήσει, οι αντιδράσεις στο Κίεβο θα γίνουν πιο ισχυρές. Το ίδιο θα κάνουν και οι φωνές στη Δύση που λένε ότι η αποστολή χρημάτων και όπλων στην Ουκρανία είναι λάθος κινήσεις. Τουλάχιστον το 2024, η Ρωσία θα είναι σε ισχυρότερη θέση να πολεμήσει, επειδή θα έχει περισσότερα drones και βλήματα πυροβολικού, επειδή ο στρατός της έχει αναπτύξει επιτυχημένες τακτικές ηλεκτρονικού πολέμου απέναντι σε ορισμένα ουκρανικά όπλα και επειδή ο Πούτιν θα ανεχθεί φρικτές απώλειες μεταξύ των δικών του ανδρών.

Η εντεινόμενη ξένη υποστήριξη εξηγεί μερικώς το πλεονέκτημα της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης. Ο Πούτιν έχει αποκτήσει drones από το Ιράν και οβίδες από τη Βόρεια Κορέα. Έχει εργαστεί για να πείσει το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου νότου ότι δεν έχει πολλά να κερδίσει σε αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία. Η Τουρκία και το Καζακστάν έχουν γίνει δίοδοι για αγαθά που τροφοδοτούν τη ρωσική πολεμική μηχανή. Ένα δυτικό σχέδιο για τον περιορισμό των ρωσικών εσόδων από το πετρέλαιο με τον περιορισμό της τιμής του αργού στα 60 δολάρια το βαρέλι απέτυχε, επειδή αναδείχτηκε μια παράλληλη διαδρομή συναλλαγών μακριά από τη Δύση. Η τιμή του αργού από τη Ρωσία είναι 64 δολάρια, αυξημένη σχεδόν κατά 10% από τις αρχές του 2023.

Το εσωτερικό της Ρωσίας

Ο Πούτιν κερδίζει επίσης, επειδή ενίσχυσε τη θέση του στο εσωτερικό της Ρωσίας. Λέει τώρα στους Ρώσους, κάτι παράλογο, δηλαδή ότι είναι παγιδευμένοι σε έναν αγώνα επιβίωσης απέναντι στη Δύση. Μπορεί στους απλούς Ρώσους να μην αρέσει ο πόλεμος, αλλά πλέον τον έχουν συνηθίσει. Η ελίτ ελέγχει ασφυκτικά την οικονομία και βγάζει πολλά χρήματα. Ο Πούτιν μπορεί να αντέξει οικονομικά να πληρώσει τους μισθούς μιας ζωής στις οικογένειες εκείνων που πολεμούν και πεθαίνουν.

Με φόντο τα παραπάνω, δεν είναι περίεργο ότι η διάθεση στο Κίεβο έχει σκοτεινιάσει. Η πολιτική επέστρεψε, καθώς οι άνθρωποι μάχονται για επιρροή. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο πρόεδρος της Ουκρανίας, και ο Βάλερι Ζαλούζνι, ο ανώτερος στρατηγός του, έχουν διαφωνήσει. Εσωτερική δημοσκόπηση δείχνει ότι τα σκάνδαλα διαφθοράς και οι ανησυχίες για το μέλλον της Ουκρανίας έχουν πλήξει τη θέση του Ζελένσκι στους ψηφοφόρους.

Winning the war is about endurance rather than capturing territory. Neither Russia nor Ukraine is in a position to drive out the other from the land they currently control. Vladimir Putin seems to have the upper hand https://t.co/ol0LjrlfDB 👇

— The Economist (@TheEconomist) December 4, 2023

Οι δυτικές κυβερνήσεις επιμένουν ότι είναι δεσμευμένες όσο ποτέ στην Ουκρανία. Ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις σε όλο τον κόσμο δείχνουν ότι πολλοί αμφισβητούν αυτή τη θέση τους. Στην Αμερική, η κυβέρνηση του Μπάιντεν αγωνίζεται να πείσει το Κογκρέσο να απελευθερώσει χρηματοδότηση αξίας άνω των 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η προεκλογική εκστρατεία του επόμενου έτους σύντομα θα μπει στην τελική ευθεία. Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ εκλεγεί πρόεδρος, έχοντας υποσχεθεί ειρήνη σε σύντομο χρονικό διάστημα, θα μπορούσε η Αμερική ξαφνικά να σταματήσει εντελώς να προμηθεύει όπλα.

Ο ρόλος της Ευρώπης

Η Ευρώπη θα πρέπει να προετοιμαστεί για αυτή την τρομερό πιθανότητα – και για την επιβράδυνση της αμερικανικής βοήθειας, όποιος κι αν βρίσκεται στον Λευκό Οίκο. Αντίθετα, οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεχίζουν λες και θα είναι πάντα υπεύθυνος ο μεγαλόψυχος Τζο Μπάιντεν. Η ΕΕ έχει υποσχεθεί στην Ουκρανία 50 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά τα χρήματα μπλοκάρονται από την Ουγγαρία και, ενδεχομένως, εξαιτίας του δημοσιονομικού χάους στη Γερμανία. Τον Δεκέμβριο η ΕΕ θα πρέπει να δείξει ότι είναι έτοιμη να ξεκινήσει συνομιλίες για την ένταξη της Ουκρανίας.

Ωστόσο, πολλοί πιστεύουν ότι η διαδικασία θα διακοπεί σκόπιμα, επειδή η διεύρυνση είναι δύσκολη και απειλεί κεκτημένα συμφέροντα. Η πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζόρτζια Μελόνι, καταγράφηκε (κατά τη διάρκεια μιας τηλεφωνικής φάρσας) να λέει ότι η Ευρώπη είναι κουρασμένη. Κάποιος θα νόμιζε ότι μια προεδρία Τραμπ θα ενθάρρυνε την υποστήριξη για την Ουκρανία, καθώς η Ευρώπη θα αναλάμβανε την ευθύνη για τη δική της άμυνα. Ένας ηγέτης, όμως, μιλώντας ιδιωτικά, προέβλεψε ότι στην πραγματικότητα η υποστήριξη θα κατακερματιστεί.

Αυτό θα ήταν καταστροφικό. Μέχρι το 2025 η διάρκεια του πολέμου μπορεί να αρχίσει να γυρίζει εναντίον του Πούτιν. Οι Ρώσοι μπορεί να αγανακτήσουν όσο περνάει ο καιρός περισσότερο με τις αναγκαστικές κινητοποιήσεις, τον πληθωρισμό και την εκτροπή των κοινωνικών δαπανών στον στρατό. Ωστόσο, η ελπίδα ότι απλά το καθεστώς του θα καταρρεύσει δεν έχει νόημα. Ο Πούτιν θα μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία για χρόνια και αν το κάνει, θα συνεχίσει να απειλεί με πόλεμο, γιατί αυτή είναι η δικαιολογία του για την εγχώρια καταστολή και τα δεινά του λαού του. Έχει καταστρέψει τις προοπτικές της χώρας του απομονώνοντάς την από την Ευρώπη και οδηγώντας τους πιο δραστήριους ανθρώπους της στην εξορία. Χωρίς πόλεμο, το κενό της διακυβέρνησής του θα γινόταν φανερό σε όλους.

Ζητείται… αποφασιστικότητα

Η Ευρώπη πρέπει, επομένως, να σχεδιάσει τα επόμενα βήματα της έχοντας στο νου της τον Πούτιν ως τη βασική μακροπρόθεσμη απειλή για την ασφάλειά της. Η Ρωσία θα εξοπλιστεί εκ νέου. Θα έχει εμπειρία μάχης. Η άμυνα της Ευρώπης θα πρέπει να σχεδιαστεί για να αποτρέψει τον Πούτιν να νιώθει την αδυναμία στις τάξεις της – ειδικά εάν αμφιβάλλει για την προθυμία του προέδρου Τραμπ να πολεμήσει στην περίπτωση που μια χώρα του ΝΑΤΟ δεχτεί επίθεση.

Ο καλύτερος τρόπος αποτροπής του Ρώσου προέδρου είναι η Ευρώπη να αποδείξει την αποφασιστικότητά της εμφανιζόμενη άμεσα σε μια πλήρως δημοκρατική Ουκρανία, που κρατά το βλέμμα της καρφωμένο στη Δύση. Τα όπλα έχουν σημασία, ειδικά η αεράμυνα και οι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς για να χτυπήσουν τις ρωσικές γραμμές ανεφοδιασμού, που εξηγούν γιατί είναι ζωτικής σημασίας για την Αμερική να εγκρίνει την τελευταία δόση βοήθειας. Επειδή τα οπλοστάσια έχουν ήδη εξαντληθεί, χρειάζεται περισσότερη δουλειά για την αύξηση της ικανότητας των κατασκευαστών όπλων της Δύσης. Οι κυρώσεις θα μπορούσαν να είναι πιο αποτελεσματικές εάν έχουν ως στόχο τους τη διαίρεση του καθεστώτος από την ελίτ.

Η πολιτική δράση στην Ευρώπη είναι επίσης απαραίτητη. Ο Πούτιν θα επιτεθεί στις πόλεις της Ουκρανίας και θα ανατρέψει την κοινωνία της για να σαμποτάρει τη μετατροπή της χώρας σε δυτική δημοκρατία. Ως απάντηση, η Ευρώπη θα πρέπει να διπλασιάσει τις προσπάθειές της για να διασφαλίσει ότι η Ουκρανία προοδεύει, με την υπόσχεση των χρημάτων και της ένταξης στην ΕΕ. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν έχουν καταλάβει το μέγεθος του καθήκοντος τους – πράγματι, πάρα πολλοί εξ αυτών φαίνεται να μην συμμερίζονται τα σκοπό. Αυτό είναι ανοησία, καταλήγει ο Economist υπενθυμίζοντας τα λόγια του Λέοντος Τρότσκι ότι μπορεί να μην τους ενδιαφέρει ο πόλεμος, αλλά ο πόλεμος ενδιαφέρεται γι’ αυτούς.