15 Δεκέμβρηδες τους βάρυναν την πλάτη – Κρατήστε το στόμα σας κλειστό

«Ήταν εξέγερση ο Δεκέμβρης του 2008; Τι άφησε; Τι σηματοδοτεί 15 χρόνια μετά; Πώς είναι σήμερα η γενιά που εξεγέρθηκε; Ήταν οργή που εκτονώθηκε ή αρχή μιας επανάστασης που έμεινε στη μέση;». Ανοησίες. Κούφιες, αδειανές από νόημα και ουσία αναλύσεις, προσπάθεια να μπει και αυτό σε ένα καλούπι και μετά στο συρτάρι, για κάτι που είναι πολύ νωρίς να κριθεί, για πολύπλοκα ζητήματα που πολύ δύσκολα καταλήγουν σε σχέση αιτίας αιτιατού.

Υπάρχουν και σοβαρές προσεγγίσεις, αλλά χάνονται, γιατί, όπως πάντα, κανείς δεν κάνει την πράξη υψηλού ανθρωπισμού να κλείσει το στόμα του όταν δεν έχει κάτι σημαντικό, τεκμηριωμένο, και αξιόλογο να μοιραστεί. Μια γνώση που έχει κοπιάσει να αποκτήσει.

Τα παιδιά που πρωτοστάτησαν τότε στα γεγονότα του Δεκέμβρη, είναι σήμερα 30 χρόνων, έφαγαν στο κεφάλι τρία μνημόνια, κόψανε φροντιστήρια και δραστηριότητες γιατί δεν είχαν λεφτά οι γονείς τους να τα πληρώσουν, είδαν τους γονείς τους να υπογράφουν ηττημένοι ατομικές συμβάσεις εργασίας με πετσοκομμένους μισθούς και δικαιώματα, έζησαν ανεργία γονιών, ανεργία δικιά τους, συνθήκες απόλυτης ανασφάλειας.

Βγήκαν σε μια εργασιακή ζούγκλα που «δουλειά να ‘ναι και ό,τι να ναι» και «αν έχεις δουλειά πρέπει να λες και ευχαριστώ», είδαν σκουριασμένα και νικημένα συνδικάτα και απεργίες για το θεαθήναι και μόνο, έξω από τη βουλή την ίδια ημέρα που ψηφιζόταν η καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και αξιοπρέπειας στην εργασία.

Ειδαν την άνοδο της Χρυσής Αυγής, την παρακμή της πολιτικής, «την πρώτη φορά Αριστερά» που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν διάφοροι με δόλιους σκοπούς για να τους κάνουν πλύση εγκεφάλου με το «όλοι ίδιοι είναι» -και ας μην είναι!-, με το «όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος», και με το «η μάχη που αξίζει είναι μόνο αυτή που στο τέλος θα κερδηθεί», κατέβηκαν στους δρόμους για τη δολοφονία Φύσσα και όταν οι φασίστες μπήκαν φυλακή.

Αρρώστησαν με κορονοϊό, φλέρταραν με την κατάθλιψη στα lockdown, ξανακατέβηκαν στους δρόμους για το έγκλημα των Τεμπών, τους τρυπάνε το μυαλό με υποκουλτούρα, τους δημιουργούν πλαστές ανάγκες, δουλεύουν σαν τα σκυλιά ενίοτε σε δουλειές που μισούν και δεν αντιστοιχούν ούτε στο 1/10 των προσόντων τους, ανέχονται συμπεριφορές που τους ξεφτιλίζουν.

Δεν έχουν χρόνο να διαβάσουν βιβλία, ούτε να σκεφτούν κριτικά, έχουν όμως συνήθως καλή συλλογή από πτυχία, εύκολη πρόσβαση στην υπερπληροφόρηση που καταντά παραπληροφόρηση, έχουν μάθει να αρκούνται και να συμβιβάζονται όταν τους δίνουν λεφτά και επιδόματα (και όλα τα υπόλοιπα αιτήματα της απεργίας γίνονται γαργάρα), αγχώνονται κυρίως τα κορίτσια γιατί σιγά – σιγά πρέπει να αποφασίσουν αν θα κάνουν παιδί ή όχι, έχουν iphone και περνάνε πολλές ώρες στο facebook και στα social.

Τα ίδια χαστούκια έφαγαν και τα ίδια πέτρινα χρόνια τους βαραίνουν την πλάτη και όσες όσοι μεγαλύτεροι κατέβηκαν μαζί με εκείνα τα παιδιά στους δρόμους τον Δεκέμβρη του 2008, μέρες που εξαντλήθηκαν όλα τα αποθέματα δακρυγόνων.

Σταχυολογώντας μερικά μόνο από όσα πολύ κρίσιμα έχουμε ζήσει τα τελευταία 15 χρόνια αντιλαμβάνεται κανείς πόσο πυκνά και πνιγερά ήταν. Προς το παρόν λοιπόν η γενιά αυτή απέδειξε, όπως και οι συνοδοιπόροι της, ότι ξέρουν να επιβιώνουν και ότι έχουν τα αντανακλαστικά να αντιδράσουν με πυγμή στην απόλυτη και θρασεία αδικία. Έχουν ψυχή να τη νιώσουν και το απέδειξαν αρκετές φορές μέσα σε αυτά τα χρόνια, αιφνιδιάζοντας. Το τι θα γίνει παρακάτω, το αν μπορούν να επαναστατήσουν και όχι μόνο να εξεγερθούν θα… δείξει. Θα φανεί πιο έντονα μόλις όλα αυτά που έχουν ζήσει ως τώρα διυλιστούν και κατασταλάξουν μέσα τους.

Άλλωστε οι προσωπικές επαναστάσεις είναι εξίσου σημαντικές, μυστηριακές και αποτελεσματικές. Σε αυτές ανήκουν το να μεγαλώσεις δίκαιους και ελεύθερους ανθρώπους, το να μην αφήσεις το διπλανό σου να τον φάνε τα «σκυλιά», να πεθάνεις σοφότερος και χωρίς συμβιβασμούς και σιωπές για τις οποίες ντρέπεσαι.

Ας κρατήσει λοιπόν ο καθένας μέσα του τον Δεκέμβρη του 2008 όπως τον έζησε και όπως θέλει. Χαμογελώντας στη θύμιση έξυπνων συνθημάτων για δακρυγόνα, χαιρετώντας κάθε Σάββατο στα Εξάρχεια την κοπέλα που σου έδωσε μαλόξ για τα μάτια και ακόμη δεν ξέρεις το όνομα της, συγκινημένος που ακόμη αφήνουν λουλούδια και συνθήματα στο μνημείο του Γρηγορόπουλου, που φοιτητές και μαθητές δίνουν ραντεβού για μπύρα ή πορείες εκεί.

Όσο δεν ξεχνάμε δεν ξόφλησε τίποτα, δεν τέλειωσε τίποτα και όλα είναι ανοιχτά.