Για τη θλιβερή επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο οποίος έπεσε νεκρός στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού της ΕΛ.ΑΣ., Επαμεινώνδα Κορκονέα, τοποθετήθηκε με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Στέφανος Κασσελάκης.

«Η αυθαιρεσία της βίας του στέρησε το μεγάλωμά του», ανέφερε ο κ. Κασσελάκης για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, «κι ένα κομμάτι της χώρας μας έμεινε για πάντα εκεί, να μην μπορεί να ξεπεράσει το συλλογικό τραύμα».

Έχουμε υποχρέωση να δημιουργήσουμε μια χώρα για τη γενιά του Αλέξη – Μια χώρα με ισότητα απέναντι στον νόμο, στον συνάνθρωπο, στις ευκαιρίες, στο μέλλον

«Μια ολόκληρη γενιά αδικαίωτη», αναφέρει σε άλλο σημείο και προσθέτει: «Ίσως το πένθος μας να το είχε κάπως απαλύνει ο χρόνος, αν η κοινωνία και η χώρα είχαν πάρει άλλη τροχιά, αντί για αυτή της συντηρητικοποίησης, της μισαλλοδοξίας, της ανοχής στον εκφασισμό».


Όλη η δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη

6 Δεκεμβρίου.

Θα είναι για πάντα η μέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Που η αυθαιρεσία της βίας τού στέρησε το μεγάλωμά του. Που έμεινε για πάντα 15 ετών.

Κι ένα κομμάτι της χώρας μας έμεινε για πάντα εκεί, καθηλωμένο. Να μην μπορεί να ξεπεράσει το συλλογικό τραύμα που γέννησε η δολοφονία.

Εκείνες τις ημέρες άνοιξε η Κερκόπορτα για τον χορό των κανιβάλων που συνεχίζεται μέχρι σήμερα

Επουλώνονται οι πληγές; Όχι. Όμως οι μεγάλες πληγές συχνά βοηθούν στη συνειδητοποίηση μιας κοινωνίας, στην εξέλιξή της, στην πρόοδό της. Αν το τραύμα από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου μένει τόσο βαθύ, είναι γιατί ποτέ δεν ήρθε η κάθαρση.

Αντίθετα, εκείνες τις ημέρες άνοιξε η Κερκόπορτα για τον χορό των κανιβάλων που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Κανίβαλοι που πάνω από το νεκρό σώμα ενός 15χρονου αναρωτιόντουσαν «τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια τέτοια ώρα».

Κι ύστερα κανίβαλοι που με ζεστό ακόμα το νεκρό σώμα του Παύλου Φύσσα έλεγαν «τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο».

Κι ύστερα κανίβαλοι που ποδοπατούσαν το νεκρό σώμα του Ζακ Κωστόπουλου σπέρνοντας την αθλιότητα: «Ήταν πρεζάκι και κλέφτης».

Κι ύστερα κανίβαλοι που σε κάθε γυναικοκτονία αναρωτιούνται «τι δουλειά είχε εκεί» και «γιατί δεν έφυγε».

Η γενιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου, οι 15χρονοι που βαφτίστηκαν ταραξίες, σήμερα είναι 30άρηδες αντιμέτωποι με την εργασία χωρίς δικαιώματα, την ανεργία, την ακρίβεια, τα απλησίαστα ενοίκια, την αβεβαιότητα.

Μια ολόκληρη γενιά αδικαίωτη. Ίσως το πένθος μας να το είχε κάπως απαλύνει ο χρόνος, αν η κοινωνία και η χώρα είχαν πάρει άλλη τροχιά, αντί για αυτή της συντηρητικοποίησης, της μισαλλοδοξίας, της ανοχής στον εκφασισμό.

Έχουμε υποχρέωση να δημιουργήσουμε μια χώρα για τη γενιά του Αλέξη. Στο όνομα του Αλέξη. Μια χώρα με ισότητα απέναντι στον νόμο, στον συνάνθρωπο, στις ευκαιρίες, στο μέλλον.

ΥΓ: Αυτά για εμάς και την κοινωνία μας. Για την οικογένεια του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η σκέψη μου, ο σεβασμός μου και η σιωπή μου. Γιατί στους ανθρωπους που χάνουν ένα παιδί δεν υπάρχει τίποτα να πεις.

Headlines