Είμαστε όλοι μικροαστοί

Ήταν αναμενόμενο μια πανέξυπνη, τετραπέρατη αλλά και μειωμένης πολιτικής ευαισθησίας, αν και πολιτική συντάκτρια και σχολιογράφος, δημοσιογράφος, η Ελένη Βλάχου, να έχει παραθέσει ως γρίφο σε στήλη της που υπέγραφε ως «Μπερλίνα» ένα γκράφιτι που είχε διαβάσει σε σταθμό του Ηλεκτρικού και έλεγε: «Τα πυρηνικά και ο μικροαστισμός προκαλούν την ίδια καταστροφή».

Φαίνεται κάτι άσχετο με ό,τι δραματικό μπορεί να συμβαίνει γύρω μας, όχι μόνο στη γειτονιά μας, αλλά στον κόσμο ολόκληρο, δεν αποκλείεται όμως να δίνει μια απάντηση σε ένα ερώτημα που βασανίζει κάθε συνειδητό και ευαίσθητο άνθρωπο σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη και αν κατοικεί.

Πώς γίνεται άνθρωποι, όχι μόνον όσοι τους υφίστανται, να θέλουν να σταματήσουν οι πόλεμοι και οι πόλεμοι να συνεχίζονται αδιατάρακτοι, πώς γίνεται μια τελείως διαφορετική ζωή να υφίσταται για ανθρώπους που δεν βρίσκονται παρά σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων ανάμεσά τους, κάτι δηλαδή που ενώ σκεπτόμασταν πριν συμβεί, μας φαινόταν αδιανόητη η ύπαρξή του, πώς τέλος θα θεωρούσαμε ως συμπαράστασή μας σε όσους υποφέρουν το να πληροφορούμαστε απλά τις δοκιμασίες τους, χωρίς να σκεπτόμαστε πως αν η εξέλιξη όσον αφορά την ταχύτητα να μαθαίνουμε τι συμβαίνει στους άλλους, ήταν επιθυμητή ακριβώς γιατί η εξέλιξη αυτή θα βοηθούσε ό,τι ακριβώς συμβαίνει στους άλλους να πάψει να είναι οδυνηρό και καταστροφικό.

Με λίγα λόγια τίποτε να μην έχει συμβεί όπως το οραματιζόμασταν, ο κόσμος να έχει έρθει ανάποδα και όποιο κομμάτι του συμβαίνει να μην το έχει επηρεάσει αυτό το αναποδογύρισμα, να συνεχίζει απτόητο σάμπως και όλοι να συμμετέχουν σε μια συνθήκη που έστω και απλώς υποφερτή παραμένει ωστόσο αξιοβίωτη. Με κάτι επιπλέον παράδοξο να συμβαίνει, ένα μέλλον που έχει διαψευστεί σχεδόν ολοκληρωτικά να μη μας εμποδίζει να μιλούμε στο όνομά του που αν και διαγράφεται εξίσου προβληματικό, μπορούμε να το εξαργυρώνουμε όσον αφορά τα σχέδιά μας του παρόντος ως φωτεινό και αισιόδοξο.

Δεν θα ήταν υπερβολή να σημειώσει κανείς πως δεν θα συνέβαινε τίποτε από όλα αυτά ή και αν συνέβαινε, θα είχε περιορισμένη μορφή, αν συνειδητοποιούσαμε πως δεν είμαστε εμείς ως προσωπικότητες, όσο ψηλά και αν ιστάμεθα στην κοινωνική ιεραρχία, που καθορίζουμε τα πράγματα, ακόμα και στον ιδιωτικότερο και προσωπικότερό μας χώρο, όσο είναι η υφιστάμενη πολιτική συγκυρία όπως ποικίλλει από χώρα σε χώρα και από λαό σε λαό. Ένας συνταξιούχους καθηγητής στη Σουηδία ή στην Ισπανία που απολαμβάνει τα εγγόνια του, τη ζεστασιά και τις εκδρομές του δεν πρόκειται, όπως πιστεύει, ο ίδιος για καταστάσεις που τις απολαμβάνει επειδή συμβαίνει να κοπίασε στη ζωή του και επομένως τις δικαιούται.

Είναι γιατί η πολιτική συγκυρία της χώρας του και του κόσμου, όπως εξελίσσεται την κάθε στιγμή, του επιτρέπει να ζει με έναν τρόπο που τον συνειδητοποιεί ως προσωπικό του κατόρθωμα. Αν η πολιτική συγκυρία για χ, ψ, ή ω λόγους επέβαλλε την ύπαρξη ενός πολέμου και προσπαθούσε να σώσει το κεφάλι του και το κεφάλι των μελών της οικογενείας του, θα χρέωνε άραγε τον εαυτό του γι’ αυτή τη δραματική κατάσταση όπως του πίστωνε την ευημερία και την απόλαυση, αν και δεν ήταν πάλι παρά η πολιτική συγκυρία που του τις εκχωρούσε; Μέσα σε μια υφιστάμενη διαρκώς προοπτική πολιτικής ανατροπής το να λογαριάζεις ως προσωπική κατάκτηση μια συνθήκη που στην πραγματικότητα σου έχει παραχωρηθεί συνιστά μια ύψιστη μορφή μικροαστικής μωρίας.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»