24 ώρες στην Αθήνα: Γίνεται να ακούς NWA και να διαβάζεις Λειβαδίτη;

Το ημερολόγιο γράφει 9 Δεκέμβρη. Εσύ, αρνείσαι να αποχωριστείς το ζεστό σου πάπλωμα. Ρίχνεις μια κλεφτή ματιά στο κινητό σου ώστε να δεις την ώρα. Είναι ακόμα 9 πμ. Και σκέφτεσαι «Παίζει να έχω να σηκωθώ τόσο πρωί σαββατιάτικα από όταν ήμουν γυμνάσιο».

Προσπαθείς να κοιμηθείς λίγο ακόμα, αλλά όλα σε ενοχλούν. Μια ο ήχος από το air condition, μία ο ήχος του ασανσέρ, μία οι απέναντι που κάνουν μετακόμιση.

Ενώ αναθεματίζεις τη τύχη σου που μένεις σε πολυκατοικία και από το μυαλό σου περνάει η σκέψη να τα παρατήσεις όλα και να πας να μείνεις σε κάποιο μακρινό παραθαλάσσιο μέρος με μηδέν κατοίκους, σηκώνεσαι.

Περπατάς στο σαλόνι λίγο σκυθρωπή, λίγο τσατισμένη, μέχρι που πέφτεις πάνω στο κόκκινο πικ απ. Σου το είχαν πάρει δώρο πριν από πολλά χρόνια μαζί με δύο βινύλια. Eπιβίωσε μόνο το ένα, «NWA Straight Outta Compton».

«Για κάποια θέματα είναι δύσκολο να μιλήσεις. Πιθανόν γιατί είναι δύσκολο και να τα κατανοήσεις»

Το ξεσκονίζεις λίγο και κάνεις την προσευχή σου να δουλεύει. Βάζεις ευλαβικά το βινύλιο στο πικ απ και boom. Λειτουργεί. Τρέχεις στην κουζίνα, ετοιμάζεις λίγο γαλλικό καφέ και κατευθύνεσαι προς τη βιβλιοθήκη. Χαζεύεις λίγο τα ράφια και ξανά boom. «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας» Τάσος Λειβαδίτης.

Χωρίς δεύτερη σκέψη, κατεβάζεις το βιβλίο από το ράφι του, βάζεις μια κούπα ζεστό καφέ και καθισμένη στον καναπέ σου, ξεφυλλίζεις τις πρώτες σελίδες. Από πίσω ακούγεται «Gangsta, Gangsta! That’s what they’re yellin’ It’s not about a salary, it’s all about reality».

Τραγούδια που άφησαν το ανεξίτηλο σημάδι τους και καθόρισαν την ελληνική ροκ σκηνή, τραγούδια που συντρόφεψαν και συντροφεύουν τόσες και τόσες στιγμές μας

Ούτε κατάλαβες πάλι πως πέρασε η ώρα. Κοιτάς ρολόι, έχει πάει 12 μμ. «Δεν θα κάτσω μέσα στο ρεπό μου», σκέφτεσαι. «Ας δω και λίγο ουρανό». Παίρνεις τηλέφωνο μια φίλη σου. «Πάμε σε μια έκθεση που έχω δει στο κέντρο και καμία βόλτα;» ρωτάς εσύ. «Ναι, ετοιμάσου γρήγορα όμως και στείλε μου πως λέγεται» λέει εκείνη. «Οκ» απαντάς εσύ. Με το αριστερό σου χέρι ψάχνεις τι θα βάλεις και με το δεξί σου χέρι της γράφεις «That which was is now no more, λέγεται».

Συναντιέστε κατά τη μία στην Πανεπιστημίου. Παίρνετε καφέ και κατευθύνεστε πεζές για το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα.

Πρώτη στάση: That which was is now no more | Έκθεση στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα

«Για κάποια θέματα είναι δύσκολο να μιλήσεις. Πιθανόν γιατί είναι δύσκολο και να τα κατανοήσεις. Και κάποιες θεματικές είναι δύσκολο να της περιορίσεις. Ο τίτλος της παρούσας έκθεσης εμπεριέχει μέσα του οτιδήποτε αλλάζει γύρω μας και μας ταρακουνάει. Έμψυχες και άψυχες υπάρξεις, το περιβάλλον μας, τους ανθρώπους που πορεύονται μαζί μας και τον ίδιο μας τον εαυτό. Πράγματα που χάνονται, που αλλάζουν, που αναγεννώνται. That which was is now no more. Είναι όμως κάτι καινούριο.

Photo: Nikos-Komiotis

Οι εικαστικοί που παρουσιάζουν στην έκθεση αυτή τη δουλειά τους πραγματεύονται ο καθένας με τις δικές του σκέψεις και τα δικά του μέσα τις έννοιες αυτές της αλλαγής και της απώλειας, αλλά και της δημιουργίας που προκύπτει εντέλει από αυτές».

Το ρολόι δείχνει 15.34 μμ. Είδατε τα έργα, τα «επεξεργαστήκατε», συζητήσατε, προβληματιστήκατε. Καθώς αποχωρείτε από τη γκαλερί, σας καλεί ένας φίλο σας. «Ψήνεστε να πάμε σινεμά, να δούμε την «Τελευταία παμπ»; Μου είπαν ότι είναι καλή». «Ποτε στο είπαν; Προχθές βγήκε» λέτε εσείς γελώντας, γιατί ξέρετε πόσο υπερβάλει όταν θέλει να πάτε κάπου. Του κάνετε το χατίρι.

Η ταινία είναι στις 19.00 μμ. Μέχρι τότε, αποφασίζετε να πάτε να περπατήσετε στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι ώστε καταλήξετε στο αγαπημένο σας ινδικό στο Θησείο.

Photo: doreida_xhogu

Επιμελήτρια: Γαληνή Λαζάνη
Καλλιτέχνες: Doreida Xhogu, Ναταλία Μαντά, Εύα Μήταλα, Χρόνης Μπότσογλου, Νίκος Κομιώτης

Δεύτερη στάση: Η Τελευταία Παμπ | Old Oak

Το «Old Oak» (Παλιά Βελανιδιά) είναι ένα ιδιαίτερο μέρος. Είναι η τελευταία παμπ, ο μοναδικός δημόσιος χώρος που έχει απομείνει σε μία κοινότητα πρώην ανθρακωρύχων που παρακμάζει εδώ και 30 χρόνια. Ο ιδιοκτήτης TJ Ballantyne (Dave Turner) παλεύει να την κρατήσει ανοιχτή και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η παμπ γίνεται αντικείμενο έριδας μετά την άφιξη προσφύγων από τη Συρία. Εντωμεταξύ, μία απρόσμενη φιλία ανθίζει ανάμεσα στον TJ και μία νεαρή Σύρια, τη Yara (Ebla Mari). Θα μπορέσουν να βρουν έναν τρόπο ώστε οι δύο κοινότητες να καταλάβουν η μία την άλλη;

Σκηνοθεσία: Ken Loach

Σενάριο: Paul Laverty

Παίζουν: Dave Turner, Ebla Mari, Claire Rodgerson, Trevor Fox, Chris McGlade, Col Tait, Jordan Louis

Δεν προλαβαίνεις να βγεις από το σινεμά και να ανοίξεις το κινητό σου, βλέπεις δέκα κλήσεις. Είναι ένας φίλος σου, ο λεγόμενος αιώνιος εραστής της ροκ. Θέλει να πάτε στο Κύτταρο που έχει αφιέρωμα στον Σιδηρόπουλο. «Πάμε και μετά βρίσκουμε τους άλλους για ποτό» λες εσύ.

Τρίτη στάση: Η Γιορτή για τον Παύλο Σιδηρόπουλο | Κύτταρο

2023..

..και το πιο αγαπημένο, το πιο σημαντικό, το πιο διαχρονικό συναυλιακό ραντεβού της ελληνικής ροκ σκηνής, είναι εδώ, ζωντανό στο Κύτταρο!

Με τις μνήμες από το περσινό πανδαιμόνιο να μας συνοδεύουν ακόμα, έτσι και φέτος, έτσι και για πάντα, το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου, θα έχουμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσουμε πολυαγαπημένα μέλη της σκηνής μας τρεις γενιές από φίλους και συνοδοιπόρους του Παύλου ή νεότερους που επηρεάστηκαν από αυτόν…

Όπως κάθε Δεκέμβρη, εδώ και 33 χρόνια (!!!) για μια μοναδική φορά, υψώνουμε τα ποτήρια μας και τραγουδάμε Παύλο..

Τραγούδια που άφησαν το ανεξίτηλο σημάδι τους και καθόρισαν την ελληνική ροκ σκηνή, τραγούδια που συντρόφεψαν και συντροφεύουν τόσες και τόσες στιγμές μας… σε κάτι περισσότερο απο μια συναυλία, στη γιορτή για τον πρίγκηπα του γλυκόπικρου παραμυθιού που λέγεται ελληνικό ροκ, για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, για τα τραγούδια του, για τη στάση ζωής του, για την «προίκα» του και όσα αυτά εκφράζουν..

Τραγουδάμε …
«Ροκενρόλ στο κρεβάτι» «Στην Κ» «Μπάμπης ο Φλου»
«Μου πες θα φύγω» «Στο βιβλίο των Ηρώων του τρόμου»
«Η» «Άντε και καλή τύχη μάγκες» «Που να γυρίζεις»
«Πες μου αν θέλεις κάτι» «Welcome to the Show»
«Αποκάλυψη» «Το αγνώστω θεώ» «Χαρμάνης κι άφραγκος»
«Ξέσπασμα» «Εν Κατακλείδι» «Απογήτευση» «Voοdoo Child»
και πολλά μα πολλά άλλα…!

Τέταρτη στάση: Το άγνωστο

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα αποφασίζετε να πάτε να βρείτε τους υπόλοιπους. Τους καλείτε στο κινητό, δεν το σηκώνει κανείς. «Ωχ» αναφωνείτε και οι δύο. Όταν κανείς δεν το σηκώνει, ξέρετε ότι σημαίνει. Tέκνο σε κάποιο μαγαζί του κέντρου. «Πάμε μια γύρα και θα τους βρούμε» λες εσύ.

Τελικά τους βρήκατε.

Και το Σάββατο περάσατε εσείς καλά, και εμείς καλύτερα.