Το παιδί θέλει ζωάκι

Κι έρχεται η στιγμή, που το παιδί ικετεύει τους γονείς να προσθέσουν στην οικογένειά τους ένα ζωάκι.

Και εκείνοι αναρωτιούνται: «Να πάρω στο παιδί μου ζωάκι; Είναι μια συχνή ερώτηση, αλλά είναι η λάθος ερώτηση. Η σωστή είναι: «Θέλω να αναλάβω το ζωάκι που μου ζητάει το παιδί μου να του πάρω;». Η διαφορά είναι τεράστια, επισημαίνει η ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια, Δρ. Λίζα Βάρβογλη.

Στην πρώτη περίπτωση, όπως εξηγεί, ο γονιός θεωρεί ότι, παίρνοντας ένα ζωάκι, το παιδί θα αναλάβει την ευθύνη του.

Αυτό, όμως, δεν είναι καθόλου σίγουρο. Τα παιδιά και οι έφηβοι μπορεί να έχουν την επιθυμία, αλλά δεν συνειδητοποιούν την ευθύνη που αναλαμβάνουν απέναντι στο ζωάκι.

Το κατοικίδιο έχει ζωτικές ανάγκες, που πρέπει να αναλάβει κάποιος σε καθημερινή βάση

«Ας ξεκινήσουμε με την παραδοχή ότι σήμερα η πλειονότητα παιδιών, και εφήβων, μεγαλώνουν σε πολύ προστατευμένο περιβάλλον, όπου οι γονείς τους τα δίνουν όλα στα χέρια και δεν τους αφήνουν να αναλάβουν καθημερινές ευθύνες.

Έτσι, ακόμη κι αν τα παιδιά καταλαβαίνουν ότι θα πρέπει να κάνουν ορισμένες ενέργειες σε καθημερινή βάση, για παράδειγμα, το τάισμα, δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της δέσμευσης.

Το κατοικίδιο έχει ζωτικές ανάγκες, που πρέπει να αναλάβει κάποιος σε καθημερινή βάση», τονίζει η κα Βάρβογλη

Μπορεί να καλύψει το παιδί τις ανάγκες του κατοικίδιου;

Σύμφωνα με την κα Βάρβογλη, ένα παιδί δεν έχει την ικανότητα να φανταστεί τον εαυτό του να έχει μία δέσμευση «ζωής και θανάτου», που δεν αλλάζει και είναι σημαντική.

Τα παιδιά έχουν υποχρεώσεις, όπως τα διαβάσματά τους ή τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Ξέρουν καλά, όμως, ότι αν μία μέρα είναι κουρασμένα, βαριούνται, ή προκύψει κάτι άλλο, μπορεί να μην κάνουν την «υποχρέωσή» τους. Και να την αναβάλουν για την επόμενη ή τη μεθεπόμενη. Ή, μπορεί να αποφασίσουν να κάνουν το ελάχιστο, ή και να παρατήσουν μία δραστηριότητα, που τελικά δεν τους αρέσει.

Τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της δέσμευσης

«Αυτή είναι η εμπειρία ενός παιδιού που ζητάει ένα ζωάκι. Και θεωρεί ότι, όπως ανταποκρίνεται στις παραπάνω καταστάσεις, μπορεί να ανταποκριθεί και απέναντι στο ζωάκι. Φυσικά, δεν είναι έτσι. Μπορεί κανείς να μη διαβάσει μία μέρα χωρίς συνέπειες, αλλά δε μπορεί να αφήσει ένα ζωάκι νηστικό και διψασμένο. Βεβαίως, τα περισσότερα παιδιά υπόσχονται ότι θα τα κάνουν όλα, πάνω στον ενθουσιασμό τους. Ωστόσο, χάνουν γρήγορα το ενδιαφέρον τους. Ο γονιός θα πρέπει να λάβει υπόψη τα παραπάνω, και να απαντήσει στην ερώτηση του παιδιού με μία άλλη ερώτηση. Θα πρέπει να αναρωτηθεί: «Θέλω εγώ να αναλάβω το ζωάκι που μου ζητάει το παιδί μου να του πάρω;» αναφέρει η κα Βάρβογλη.

Η απόκτηση ενός κατοικίδιου είναι απόφαση ζωής

Όταν ο γονιός προβληματιστεί, σημαίνει, σύμφωνα με την κα Βάρβογλη, ότι συνειδητοποιεί ότι το παιδί που τώρα ορκίζεται ότι θα βγάζει, για παράδειγμα, το σκυλάκι βόλτα δυο φορές τη μέρα, στη συνέχεια είναι πολύ πιθανό να μην το κάνει. Γιατί θα τυχαίνουν πράγματα, όπως περισσότερα μαθήματα, κακοκαιρία, ή άλλες υποχρεώσεις.

Ένα ζωάκι στο σπίτι είναι μεγάλη χαρά, αλλά και σοβαρή υποχρέωση

Ποια θα είναι η συνέχεια, εάν πάρουν ένα σκυλάκι; «Ο γονιός, είτε θα εκνευριστεί, θα θυμώσει, θα τσακωθεί με τον/τη σύζυγο που υποστήριξε την ιδέα, είτε θα στρεσαριστεί και, τελικά, θα σφίξει τα δόντια και θα αναλάβει άλλη μία υποχρέωση, που, ίσως, δεν επιθυμεί. Ή θα τσακωθεί με το παιδί του, αποκαλώντας το ανεύθυνο, ή θα αναγκαστεί να χαρίσει το ζωάκι. Και, ακόμη χειρότερα και πολύ ανεύθυνα, μπορεί να το εγκαταλείψει κάπου», διευκρινίζει η κα Βάρβογλη.

Οι σωστές ενέργειες

Επομένως, οι σωστές ενέργειες στην ερώτηση «να πάρω στο παιδί ζωάκι;» είναι οι εξής, όπως επισημαίνει η κα Βάρβογλη: «Θα πρέπει η οικογένεια να το συζητήσει, και όλα τα μέλη να συναποφασίσουν σχετικά με τις δουλειές και την υπευθυνότητα που πρέπει να δείξουν. Αν ο γονιός δεν μπορεί να υποστηρίξει ενεργά ένα ζωάκι στο σπίτι, ή δεν μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά του να αναλάβουν την ευθύνη, καλό είναι να το σκεφτεί πολύ σοβαρά. Γιατί ένα ζωάκι στο σπίτι είναι μεγάλη χαρά, αλλά και σοβαρή υποχρέωση!».

Η ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια, Δρ. Λίζα Βάρβογλη

● H Δρ. Λίζα Βάρβογλη είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια (μεταπτυχιακά: Tufts, Northeastern και Harvard).

Εργάστηκε, για δέκα χρόνια στο Children’s Hospital, Harvard Medical School.

Έχει 30.000+ ώρες κλινικής εμπειρίας με παιδιά, εφήβους, οικογένειες και ενήλικες.

Είναι πιστοποιημένη θεραπεύτρια ψυχικού τραύματος EMDR.
Πρόσφατα ολοκλήρωσε το πρόγραμμα Life Coaching του Harvard.

Τα τελευταία 14 χρόνια διδάσκει στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Επιστήμη του Στρες και Προαγωγή της Υγείας», συμμετέχοντας σε έρευνες και επιστημονικά συνέδρια.

Είναι αναπληρώτρια καθηγήτρια Ψυχολογίας στο American Hellenic University και διδακτικό μέλος της Έδρας της UNESCO Εφηβικής Υγείας και Ιατρικής και μέλος της Συντακτικής Επιτροπής νέου περιοδικού της UNESCO για γονείς εφήβων.

Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο με περισσότερα από 80 επιστημονικά άρθρα δημοσιευμένα σε παγκόσμια έγκυρα επιστημονικά περιοδικά και 30+ βιβλία για ανατροφή παιδιών και αυτοβελτίωση ενηλίκων.