Επίτιμο μέλος του «Μουσείου Μίκη Θεοδωράκη Ζάτουνας» ο Δημήτρης Κουτσούμπας

Επίτιμο μέλος του «Μουσείου Μίκη Θεοδωράκη Ζάτουνας» ανακηρύχθηκε σήμερα Κυριακή 10 Δεκεμβρίου το μεσημέρι ο γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.

Η απόδομη της τιμής αποφασίστηκε από τη διοικούσα επιτροπή του Μουσείου. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της γενικής συνέλευσης του Μουσείου και σε ειδική εκδήλωση σε συνεργασία με τον δήμο Γορτυνίας, στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Γορτυνίας, στη Δημητσάνα.

«Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον ανελέητο αγώνα έως την τελική νίκη»

Στην εκδήλωση, προβλήθηκε μήνυμα του Δημήτρη Κουτσούμπα και εκ μέρους του ΚΚΕ παρευρέθηκε το μέλος του πολιτικού γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Σοφιανός και το μέλος της επιτροπής περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ Νίκος Γόντικας.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας στο μήνυμα για την ανακήρυξή του ως επίτιμου μέλους του Μουσείου, αναφέροντας μεταξύ άλλων για τον Μίκη Θεοδωράκη ότι «αντιπαλεύοντας και τότε, όπως και σε όλη τη ζωή του, τη μοιρολατρία, το συμβιβασμό και την ηττοπάθεια, δε γινόταν να περιοριστεί, να σταματήσει να ζει, να ονειρεύεται και να παλεύει».

Υπενθυμίζεται ότι η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ πραγματοποίησε, τον περασμένο Αύγουστο, σε συνεργασία με το Μουσείο, μεγάλη συναυλία – εκδήλωση τιμής, με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων από τον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη, στη Ζάτουνα Αρκαδίας.

Αναλυτικά το μήνυμα του Δημήτρη Κουτσούμπα:

«Ερχόμαστε από πολύ μακριά και πηγαίνουμε πολύ μακριά» και σε αυτό το δρόμο σύντροφος είναι ο Μίκης Θεοδωράκης για τον οποίο το «μεγάλο μέγεθος» της ζωής του ήταν όταν βρέθηκε κάτω από τις σημαίες του ΚΚΕ. Αυτό κράτησε ως απόσταγμα της ζωής και του έργου του.

Στο ιδιαίτερης σημασίας, υψηλής αισθητικής και πολύτιμης ιστορικής προσφοράς Μουσείο υπάρχουν τα τεκμήρια – ανεκτίμητα κειμήλια των λαϊκών αγώνων – των 10+1 κύκλων τραγουδιών με τον τίτλο «Αρκαδίες» που ο Μίκης συνέθεσε στο σπίτι με τα κόκκινα παράθυρα – πολύ κοντά στο Μουσείο – όπου τον εξόρισε η χούντα τον Αύγουστο του 1968 ως τον Οκτώβρη του 1969.

Οι δεσμώτες του πίστευαν ότι έτσι θα φιμώσουν τη φωνή του, ότι θα βρει τείχος απροσπέλαστο στον τοπικό πληθυσμό, που αριθμούσε όλες κι όλες 20 οικογένειες, και είχε, υποτίθεται, αντικομμουνιστικά αισθήματα.

Ο Μίκης αντιπαλεύοντας και τότε, όπως και σε όλη τη ζωή του, τη μοιρολατρία, το συμβιβασμό και την ηττοπάθεια, δε γινόταν να περιοριστεί, να σταματήσει να ζει, να ονειρεύεται και να παλεύει. Στο έργο του και την προσωπικότητά του, δεν μπορούσαν να αντισταθούν ούτε οι δεσμοφύλακές του. Και η Ζάτουνα έγινε ένας ακόμα βράχος, απ’ όπου σάλπισε το τραγούδι του -που κατάφερε, με μεγάλη φαντασία, να διώξει «έξω»- το τραγούδι του που έφερνε την ανάταση σε κάθε τίμιο άνθρωπο σε όλη την οικουμένη.

Αγαπητοί φίλοι, αφού σας ευχαριστήσω και πάλι εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ επιτρέψτε μου να κλείσω το μήνυμα αυτό με τα τελευταία λόγια μηνύματος του Μίκη από τη Ζάτουνα, που μεταδόθηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας και σώζεται στο Αρχείο του ΚΚΕ: «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τον ανελέητο αγώνα έως την τελική νίκη. Κι ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι η λευτεριά δε χαρίζεται, η λευτεριά κερδίζεται. Γεια χαρά».

Πηγή φωτογραφίας: 902.gr