Δεν γίνεται να χαθείς αν δεν ξέρεις που πηγαίνεις…

Με μια συγκεκριμένη δέσμευση βγήκαν από την αίθουσα του Μαξίμου το μεσημέρι του Σαββάτου, όσοι συμμετείχαν στην σύσκεψη υπό τον Πρωθυπουργό για την αντιμετώπιση της βίας. Να μην διαρρεύσει το παραμικρό από την συζήτηση και τις αποφάσεις πριν ο Παύλος Μαρινάκης, το πρωί της Δευτέρας προχωρήσει στις απαραίτητες ανακοινώσεις.

Και έδωσε μάλιστα το παράδειγμα πρώτος ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε σημερινό του μήνυμα το πρωί στα social media: «Θα υπάρξουν ανακοινώσεις αύριο για την οπαδική βία, γι’ αυτό δεν θα γράψω για πολλά» ανέφερε.  Και προφανώς εννοούσε κάθε του λέξη. Μόνο που από το μεσημέρι όλος ο κόσμος ξέρει, ότι η πρόθεση της Κυβέρνησης είναι να διεξάγει πέραν τούδε –για άγνωστο χρονικό διάστημα- τα ματς του επαγγελματικού αθλητισμού στη χώρα μας, κεκλεισμένων των θυρών.  Ότι αυτό ήταν τέλος πάντων το «μυστικό»…

Πως διέρρευσε; Από την UEFA που προφανώς ενημερώθηκε από την ελληνική Κυβέρνηση και με την σειρά της πολύ λογικά ενημέρωσε την Τοπόλα, τη Μακάμπι Χάιφα και την Ελσίνκι που έρχονται στην Ελλάδα προκειμένου την Πέμπτη να παίξουν για τα κύπελλα Ευρώπης με τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ αντίστοιχα. Με βάση την ευρωπαϊκή ομοσπονδία, οι «φιλοξενούμενοι» έχουν το 5% των εισιτηρίων. Θα έπρεπε λοιπόν να μάθουν ότι δεν μπορούν ούτε εισιτήρια να διαθέσουν, ούτε κόσμο να έχουν στο πλευρό τους…

Ήταν άραγε πολύ δύσκολο στην σύσκεψη του Σαββάτου να καταλήξει κάποιος στο συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να διατηρηθεί η «δέσμευση» σιωπής ως τη Δευτέρα από τη στιγμή που θα έπρεπε να ενημερωθεί η UEFA; Όχι. Είναι όμως μια πολύ καλή απόδειξη, ότι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ούτε τα βασικά για την λειτουργία του επαγγελματικού αθλητισμού, έχουν την φιλοδοξία και την ευθύνη να «λύσουν» το θέμα της βίας…

Τρεις νέοι άνθρωποι έχασαν τα τελευταία χρόνια τη ζωής τους στην Ελλάδα.

Ο Τόσκο που αρχές Γενάρη συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τον χαμό του. Ο Άλκης που η δολοφονία του συγκλόνισε την Ελλάδα, τον Φλεβάρη του ΄22. Και ο Μιχάλης τον Αύγουστο στη Νέα Φιλαδέλφεια, από τους Κροάτες. Και οι τρεις δολοφονήθηκαν έξω από τα γήπεδα. Ο Τόσκο μέσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης προσπαθώντας να ξεφύγει από το μένος οπαδών του ΠΑΟΚ που του έστησαν μπλόκο όταν τον εντόπισαν σε μια καφετέρια. Ο Άλκης έξω από την πόρτα του σπιτιού του, ξανά από οπαδούς του ΠΑΟΚ. Και ο Μιχάλης στη γειτονιά της Νέας Φιλαδέλφειας όπου εκτυλίχθηκαν τα επεισόδια με τους Κροάτες που πριν είχαν διασχίσει ολόκληρη τη χώρα ανενόχλητοι.

Κανένα περιστατικό από αυτά σε ματς. Κανένα περιστατικό από αυτά μέσα σε γήπεδο. Η Κυβέρνηση όμως κλείνει τα γήπεδα και πιθανότατα πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο κάτι θα καταφέρει. Τι ακριβώς όμως; Τα τελευταία χρόνια αν υπάρχει ένα ενθαρρυντικό νέο –έπειτα από τον ντροπιαστικό τελικό κυπέλλου του Βόλου το 2017 με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ-, είναι ότι τουλάχιστον δεν υπάρχουν σοβαρά επεισόδια μέσα σε αυτά. Έστω διότι δεν υπάρχουν πολλές «μετακινήσεις» φιλάθλων και κερκίδες «φιλοξενούμενων».

Δεν ξέρω προφανώς ποια άλλα μέτρα θα ανακοινώσει η Κυβέρνηση. Είμαι βέβαιος όμως ότι τον περασμένο Φλεβάρη αλλά και τον περασμένο Αύγουστο η ίδια Κυβέρνηση εξήγγειλε από την ίδια αφετηρία μια σειρά από μέτρα, που η ίδια δεν εφάρμοσε ποτέ. Πιθανότατα κάποια από αυτά θα έρθουν εκ νέου στο προσκήνιο. Τα ίδια έκανε και η προηγούμενη. Θυμάται άραγε κανείς τις εξαγγελίες έπειτα από την εισβολή του οπλοφορούντα Ιβάν Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο της Τούμπας, τον Μάρτη του 2018; «Η κυβέρνηση κι εγώ προσωπικά είμαστε αποφασισμένοι να μην κάνουμε πίσω» έλεγε τότε ο υπουργός Αθλητισμού, Βασιλειάδης. «Σε θέματα αρχών δεν νοιαζόμαστε για το πολιτικό κόστος. Εγώ δεν κάνω χατίρια, ούτε χαϊδεύω μάγουλα» συμπλήρωνε. Άραγε ξέρει ότι εκείνη η ιστορία έπειτα από επτά αναβολές στο δικαστήριο ολοκληρώθηκε με τον ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ να αθωώνεται  για την παράνομη είσοδο στο γήπεδο, καθώς η πράξη αυτή έχει προσφάτως τροποποιηθεί από τον Νόμο;

Η βία είναι το υπαριθμόν 1 κοινωνικό πρόβλημα του δυτικού κόσμου. Και για να αντιμετωπιστεί θέλει νόμους που εφαρμόζονται.

Είτε είναι «οπαδική», είτε είναι «ενδοοικογενειακή», είτε προκύπτει στα σχολικά προαύλια από 15χρονους κλπ. Όσο λογικό είναι να κλείσεις τα σχολεία, άλλο τόσο λογικό είναι να πιστεύεις ότι θα λύσεις το πρόβλημα κλείνοντας τα γήπεδα. Μακάρι πραγματικά από αύριο να είναι όλα καλύτερα. Το πιο πιθανό όμως είναι να ακούσουμε πράγματα που θα τα ξανακούσουμε έπειτα από μήνες και ενδιάμεσα να μην είχε προκύψει οτιδήποτε. Γιατί το μόνο βέβαιο είναι πως δεν γίνεται να χαθείς, αν δεν ξέρεις που πηγαίνεις…