Μια διεθνής μελέτη που έγινε σε ανθρώπους και από τις πέντε ηπείρους κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλον (έστω και με μικρά πράγματα) περίπου κάθε 2 λεπτά, ενώ απαντάνε θετικά στις εκκλήσεις για βοήθεια συντριπτικά πιο συχνά από ότι τις απορρίπτουν.

Για τους κοινωνιολόγους, η κατανόηση κάθε είδους ανθρώπινης συμπεριφοράς απαιτεί πρώτα από αυτούς να προσπαθήσουν να αναλύσουν πόση επιρροή σε αυτήν προέρχεται από την ανατροφή και πόση από τη φύση.

Καλοσύνη, γενναιοδωρία, θυμός, περιέργεια—πόσο αυτές οι εκφράσεις ενισχύονται ή περιορίζονται από τον πολιτισμό στον οποίο μεγαλώνει ένα άτομο και πόσο είναι ενσωματωμένες στην ανθρώπινη φύση;

Προσπαθώντας να εντοπίσουν την καλοσύνη και τη συνεργασία, μια ομάδα ερευνητών στο UC Los Angeles διεξήγαγε μια μελέτη παρατήρησης των καθημερινών αλληλεπιδράσεων μεταξύ αγνώστων και γνωστών για να δουν πόσο συχνά βοηθούσε ο ένας τον άλλον.

Για παράδειγμα, σε μια αναφορά στην εφημερίδα του UCLA, λέγεται ότι ενώ οι κυνηγοί φαλαινών της Lamalera της Ινδονησίας ακολουθούν τους καθιερωμένους κανόνες σχετικά με το πώς να μοιράζονται ένα μεγάλο θήραμα, οι τροφοσυλλέκτες Hadza της Τανζανίας μοιράζονται την τροφή τους περισσότερο από φόβο μην τους σχολιάσουν αρνητικά. Συνεχίζουν, αναφέροντας ότι στην Κένυα, οι πλουσιότεροι χωρικοί της Όρμα αναμένεται να πληρώσουν για δημόσια αγαθά, όπως οδικά έργα. Οι πλούσιοι χωρικοί Gnau της Παπούα Νέας Γουινέας, από την άλλη πλευρά, θα απέρριπταν μια τέτοια προσφορά επειδή δημιουργεί μια άβολη υποχρέωση ανταπόδοσης για τους φτωχότερους γείτονές τους.

Αν και πρόκειται για πολύτιμες γνώσεις για την ανθρώπινη κοινωνική οργάνωση, τα άτομα αντιμετωπίζουν περίπλοκα φαινόμενα με συνέπειες, όπως πώς να μοιράσουν μια φάλαινα σε δεκάδες ανθρώπους ή να χρηματοδοτήσουν την κατασκευή δρόμων.

Αντίθετα, ο κοινωνιολόγος του UCLA Τζιοβάνι Ρόσι στόχευσε λίγο πιο χαμηλά. Η ομάδα του ανέλυσε πάνω από 40 ώρες βιντεοσκοπήσεων της καθημερινής ζωής σε πόλεις της Ιταλίας, της Πολωνίας, της Ρωσίας, της Αβορίγινας Αυστραλίας, του Ισημερινού, του Λάος, της Γκάνας και της Αγγλίας.

«Πολιτιστικές διαφορές όπως αυτές έχουν δημιουργήσει ένα παζλ για την κατανόηση της συνεργασίας και τη βοήθεια μεταξύ των ανθρώπων», δήλωσε ο Rossi, ο πρώτος συγγραφέας της μελέτης. «Οι αποφάσεις μας για το μοίρασμα και τη βοήθεια διαμορφώνονται από τον πολιτισμό με τον οποίο μεγαλώσαμε; Ή μήπως οι άνθρωποι είναι γενναιόδωροι και προσφέρουν από τη φύση τους;»

Κατέγραψαν σήματα για βοήθεια, όπως το να τους ρωτήσουν αν κάποιος μπορούσε να τους περάσει το νερό σε ένα τραπέζι ή ένα οπτικό σήμα βοήθειας, όπως ο αγώνας να σηκώσει ένα βαρύ αντικείμενο σε ένα φορτηγό, και εντόπισαν περισσότερα από 1.000 τέτοια αιτήματα.

Διαπίστωσαν ότι οι άνθρωποι ανταποκρίνονταν στα μικρά αιτήματα επτά φορές πιο συχνά από ό,τι τα απέρριψαν και έξι φορές πιο συχνά από ό,τι τα αγνόησαν. Οι απορρίψεις βοήθειας ήρθαν σε ποσοστό 11% το πολύ, αλλά το 74% όλων των απορρίψεων ήρθε με μια εξήγηση του γιατί δεν ήταν δυνατή η παροχή βοήθειας.

Με άλλα λόγια, μόνο το 2,5% όλων των εκκλήσεων για βοήθεια απορρίφθηκαν χωρίς εξήγηση.

«Ενώ η πολιτιστική διαφοροποίηση μπαίνει στο παιχνίδι για ειδικές περιπτώσεις και ανταλλαγή βοήθειας υψηλού κόστους, όταν μεγεθύνουμε το μικροεπίπεδο της κοινωνικής αλληλεπίδρασης, η πολιτισμική διαφορά κυρίως εξαφανίζεται και η τάση του είδους μας να προσφέρει βοήθεια όταν χρειάζεται γίνεται παγκοσμίως ορατή», δήλωσε ο Rossi στην εφημερίδα του UCLA.

Εν κατακλείδι, από τη φύση μας είμαστε καλοί και θέλουμε να προσφέρουμε το καλό, που σημαίνει ότι από τη φύση μας έχουμε καλά vibes και αυτό μην το ξεχνάμε στην πληθώρα των κακών ειδήσεων που ακούμε καθημερινά. Το καλό στο τέλος θα υπερισχύσει.

Με πληροφορίες από το good news network

Headlines