Ο βιογράφος των Beatles καταπιάνεται με το «παράδοξο» του Τζορτζ Χάρισον

Σε μια νέα βιογραφία, ο Φίλιπ Νόρμαν γράφει για το «παράδοξο» του Τζορτζ Χάρισον, ενός ανθρώπου που ήταν «πρωτοφανής, γελοίος, αποπνικτικά διάσημος, ενώ ταυτόχρονα υποτιμημένος, παραγνωρισμένος και αγωνιζόμενος για καταξίωση».

Αυτή ήταν η κεντρική αντίφαση που έκανε τον Χάρισον, τον δημιουργό κλασικών τραγουδιών όπως το «Here Comes the Sun» και το «Taxman», μια γοητευτική φιγούρα, τόσο ως Beatle όσο και αφού το συγκρότημα διαλύθηκε, όπως διερευνά ο Νόρμαν στο βιβλίο του «George Harrison: Ο απρόθυμος Beatle». Ο Νόρμαν ασχολήθηκε με το τελευταίο του θέμα αφού έγραψε τις περίφημες βιογραφίες του Πολ ΜακΚάρτνεϊ και του Τζον Λένον, καθώς και το «Shout! Οι Beatles στη γενιά τους», ένα βιβλίο στο οποίο ο Χάρισον άσκησε κριτική.

Ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχα ακούσει ποτέ – και μάλιστα, η πρώτη του σύζυγος, η Pattie Boyd, μου το είπε αυτό – ο οποίος πραγματικά έγινε πολύ αντιπαθητικός αφότου έμαθε να διαλογίζεται

Φευγαλέος άνθρωπος

Ο Χάρισον έζησε πολλές διαφορετικές ζωές. Ήταν ροκ σταρ. Ένας οπαδός του Ινδουισμού. Ένας παραγωγός ταινιών που έφτασε κοντά στην οικονομική καταστροφή. Ένας εραστής που είχε δεσμό με τη σύζυγο ενός πρώην Beatle και κάποτε είχε μια μονομαχία με «κιθάρες» με τον Eric Clapton (επίσης το θέμα μιας βιογραφίας του Νόρμαν) για την Pattie Boyd, την πρώτη σύζυγο του Χάρισον, την οποία ο Clapton ερωτεύτηκε και αργότερα παντρεύτηκε.

«Δεν είχα τελείως άδικο όταν έλεγα ότι μπορούσε να είναι, όπως λέμε σε αυτή τη χώρα, λίγο άθλιος και ότι ήταν κατά συρροή ερωτύλος»

«Η πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του ήταν κάτι που δεν είχε επισημανθεί ποτέ στο παρελθόν», δήλωσε ο Νόρμαν και συμπλήρωσε: «Στην πραγματικότητα, το να πάρουμε (ασχοληθούμε με) ολόκληρο τον φευγαλέο άνθρωπο, μια δεσμίδα από διαφορετικές προσωπικότητες, αυτό ήταν το συναρπαστικό».

«Παραβίασε τον πρώτο νόμο των Beatles»

Ο Νόρμαν μίλησε για την προσέγγιση του ως προς τον Χάρισον σε πρόσφατη συνέντευξη του.

Ο Τζορτζ, με το χίπικο στυλ του, εναντιωνόταν στον υλικό κόσμο

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου: «Εκφράζετε τη λύπη σας στο βιβλίο για τον επικήδειο που γράψατε για τον Τζορτζ στους Sunday Times», εκείνος απάντησε: «Ήταν πολύ κακή χρονική στιγμή. Και αυτό είναι το ζήτημα. Δεν είχα τελείως άδικο όταν έλεγα ότι μπορούσε να είναι, όπως λέμε σε αυτή τη χώρα, λίγο άθλιος και ότι ήταν κατά συρροή ερωτύλος. Ήταν και τα δύο αυτά πράγματα. Αλλά δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή να το πω».

Επιπροσθέτως, μίλησε και για την αντιφατικότητα στην προσωπικότητα του Χάρισον, επισημαίνοντας:

«Ο Τζορτζ, με το χίπικο στυλ του, απαρνήθηκε στον υλικό κόσμο. Και όμως ήταν ο πρώτος άνθρωπος – ο πρώτος ποπ σταρ, σίγουρα – που έγραψε ένα τραγούδι που εναντιώνεται στον φόρο εισοδήματος. Μπορούσε να αναρριχηθεί στο ύψος της ευγένειας, πράγμα που έκανε με το Concert for Bangladesh, το οποίο ήταν η πρώτη από αυτές τις μεγάλες «διαδηλώσεις ευσυνειδησίας» της ροκ κοινότητας. Και όμως, παραβίασε επίσης τον πρώτο νόμο των Beatles, ο οποίος λέει  είναι ότι δεν κοιμάσαι με τη γυναίκα άλλου Beatle, κάτι που έγινε με τον μεγάλο του φίλο στο συγκρότημα, τον Ringo. Και ήταν η πρώτη γυναίκα του Ringo.

«Και όμως, σε ένα δευτερόλεπτο, το υποθήκευσε για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει την ταινία των Monty Python «Η ζωή του Μπράιαν»

Βαμπιρική νεκρολογία

Ξόδεψε χρόνια και εκατομμύρια λίρες για την αποκατάσταση αυτού του γοτθικού παραλόγου [Friar Park, το βικτοριανό αρχοντικό του Χάρισον στο Henley-on-Thames της Αγγλίας]. Και όμως, σε ένα δευτερόλεπτο, το υποθήκευσε για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει την ταινία των Monty Python «Η ζωή του Μπράιαν». Ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχα ακούσει ποτέ – και μάλιστα, η πρώτη του σύζυγος, η Pattie Boyd, μου το είπε αυτό – ο οποίος πραγματικά έγινε πολύ αντιπαθητικός αφότου έμαθε να διαλογίζεται».

Tέλος, σε ερώτηση για τον αν σκέφτηκε να μιλησεί με τη χήρα του Τζορτζ, Ολίβια Χάρισον, και τον γιο τους, Ντάνι, εκείνος απάντησε: «Είχα σκεφτεί ότι θα επανορθώσω όλα αυτά τα χρόνια για εκείνη την πολύ απερίσκεπτη νεκρολογία, εξετάζοντάς τον πολύ συμπονετικά στα βιβλία Lennon και McCartney και στη συνέχεια στο βιβλίο Clapton. Όμως τότε δεν συνειδητοποιούσα ότι αυτό το κείμενο που είχα γράψει το 2001, όταν δεν ήξερα αρκετά για τον Τζορτζ, πραγματικά (…) υπήρχε ακόμα. Ήταν ζωντανό. Ήταν σαν μια βαμπιρική νεκρολογία. Και συνειδητοποίησα ότι δεν είχε νόημα να τους ρωτήσω γιατί δεν θα μπορούσαν να απαντήσουν ναι».

*Με πληροφορίες από Νew York Times | Kεντρική φωτογραφία θέματος: Paul McCartney/Handout via REUTER