Πόσες Αριστερές χωράει άραγε η Ελλάδα; Και εγγράφεται σε αυτές και μια μετανοημένη απ’ τον καταστροφικό Τρίτο Δρόμο του ’90 Σοσιαλδημοκρατία;

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και η διαμόρφωση της νέας ΚΟ με το τίτλο Νέα Αριστερά προσθέτει έναν τίτλο στο πεδίο του όλου χώρου.

Δεν προσθέτει όμως προς το παρόν ένα νέο κοινό.

Η Αριστερά σήμερα έχει εγκλωβιστεί σε μια μειοψηφική δεξαμενή. Ιεραρχεί -πλην ΚΚΕ- τα δικαιώματα.

Εχει υποτιμήσει τον συγχρωτισμό και τη σχέση με τους εργαζομένους, δίνει τη μάχη της γλώσσας ή των συμβόλων περισσότερο, παρά του περιεχομένου.

Αυτό έχει ως συνέπεια δύο πράγματα: Οι υπάρχοντες φορείς να μοιράζονται το ίδιο στενό ακροατήριο.

Και με  τη μέθοδο της «τριγωνοποίησης» ο Κυριάκος Μητσοτάκης να δανείζεται την ατζέντα της και να ηγεμονεύει- σε συνδυασμό με τη συντηρητικοποίηση του κόσμου. Ολόκληρα κοινωνικά στρώματα μένουν ακάλυπτα.

Την ίδια ώρα γίνονται βορά ακροδεξιών και παράλογων αντιλήψεων. Αναζητούν ατομικές λύσεις ή προχωρούν σε κοινωνικό αυτοματισμό.

Ποτέ άλλοτε, η μεγάλη δεξαμενή του Κέντρου και της Αριστεράς –σε όλες τις αποχρώσεις της- όπως διαμορφώθηκε μεταπολιτευτικά δεν τριχοτομήθηκε με τον ίδιο τρόπο χωρίς την ίδια στιγμή να δείχνει πως μπορεί να ενοποιηθεί σε μια κατεύθυνση κυβερνητικής εξουσίας.

Την ίδια ώρα και βάσει των στοιχείων του βαρόμετρου της MRB οι πολίτες απαντούν (74%), ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, ενώ μόλις ένα ποσοστό 20,8% πιστεύει το αντίθετο.

Από αυτούς που πιστεύουν πως δεν υπάρχει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, το 70,7% εκφράζει την ανησυχία του για αυτό το γεγονός.

Οι Ελληνες επιλέγουν Μητσοτάκη, με την ανησυχία πως κανείς δεν τον αντιπολιτεύεται.

Μέρος τους επίσης απενοχοποιημένα, δηλώνουν αριστεροί ή κεντρώοι και ψηφίζουν πια ΝΔ.

Μπορεί να συμφωνούν με τον γάμο ομόφυλων αλλά να είναι καχύποπτοι με τη στρατηγική για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Οι νέες ρευστοποιήσεις, ή και αντιφάσεις στις συμπεριφορές επίσης δεν έχουν γίνει σοβαρό αντικείμενο μελέτης και ανάγνωσης της πληθυντικής Αριστεράς.

Οι νέοι συγκερασμοί ή οι νέες διαστρωματώσεις δεν αποτελούν ακόμη πεδίο επεξεργασίας και νέων απαντήσεων.

Σήμερα όσο ποτέ, οι δυνάμεις της Αριστεράς μοιάζουν να μετεωρίζονται μεταξύ της κυβερνητικής ενοχής (;) του 2015- 19 και της ασφαλούς αναδίπλωσης που τη θέλουνε εκ νέου κρατημένη σε μικρές επιδόσεις.

Κι ενώ τα πεδία που μπορεί να διαφοροποιηθεί σοβαρά και αξιακά είναι μεγάλα (π.χ. μια σοβαρή συζήτηση για τον χαρακτήρα των μεγάλων κρατικών φορέων ή για το ποιος πριμοδοτεί την  ακρίβεια του σουπερμάρκετ), η Αριστερά κοιτάει προς τα μέσα την όλη αντιπαράθεση.

Την ίδια ώρα που νέες γενιές γαλουχούνται σε ένα πολιτικό πεδίο της ελάχιστης προσδοκίας ή ακόμη και της επικίνδυνης ενοποίησης των ιδεολογιών, καταργώντας στην πράξη πλευρές και κεκτημένα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας (για τα οποία και η Αριστερά συνέβαλε).

Το νέο Πολιτικώς Ορθό, η σύζευξη δικαιωματισμού και Νεοδεξιάς, η πρόσληψη της Πολιτικής μέσω του Τik Τok και το τέλος της αυτονομίας της Πολιτικής από την Οικονομία, μόνον δεινά θα φέρουν αν σύντομα δεν υπάρξει μια επανάσταση της Πολιτικής και ένας νέος τόπος όπου οι πολίτες θα κάνουν εκ νέου δική τους υπόθεση τα πολιτικά σχέδια.

Μακριά από μεσσιανισμούς και επιτελικά ιδιωτικά κράτη, μακριά από αναθέσεις και βερμπαλισμούς η Αριστερά ή θα υπάρξει εκ νέου λαϊκή και γόνιμη, ανοιχτή μα και πειστική ή απλώς θα εξαϋλωθεί.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»

Headlines