Γίναμε μια ωραία ατμόσφαιρα στην ευρωζώνη, με τις ανακοινώσεις της Κριστίν Λαγκάρντ, αναδεικνύοντας τα τεράστια δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Η υπνωτισμένη Ευρώπη, θα έλεγε κανείς ότι «μόλυνε» και τη Φρανκφούρτη. Αλλες κεντρικές τράπεζες σκέφτονται τη μείωση των επιτοκίων, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το μεταφέρει προς το τέλος του επόμενου έτους και βλέπουμε.

Και ας απειλείται το σύνολο των χωρών-μελών της ζώνης του ευρώ με στασιμότητα ή ύφεση. Αυτοί (οι κεντρικοί τραπεζίτες) τη δουλειά τους, που στο τέλος τέλος είναι μία, η αντιμετώπιση του πληθωρισμού.

Το θέμα είναι ποιος σκέφτεται τη συνολική πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Μάλλον κανείς.

Την επόμενη εβδομάδα, στο έκτακτο Ecofin, το Συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ, θα τεθούν προς έγκριση οι νέοι δημοσιονομικοί κανόνες, το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας που θα ισχύσει από το νέο έτος.

Πώς θα εφαρμοσθούν αυτοί οι κανόνες όταν το δημοσιονομικό σενάριο αλλάζει συνεχώς, απόρροια των υπερβολικά επιφυλακτικών αποφάσεων της ΕΚΤ, που κρατάει χωρίς προοπτική μείωσής τους τα σημερινά πολύ υψηλά επιτόκια;

Κάποιοι έγραψαν ότι η Κριστίν Λαγκάρντ έχασε από τα «γεράκια» των οποίων ηγούνται οι Βόρειοι και μην κρυβόμαστε οι Γερμανοί.

Η χώρα δηλαδή που γνώρισε τη μεγαλύτερη ζημιά στην οικονομία της από το μοντέλο εξάρτησής της από τη φτηνή ρωσική ενέργεια, που κατέρρευσε, υπαγορεύει και τους κανόνες.

Έγινε και κάτι άλλο ακόμα πιο εξοργιστικό. Η Λαγκάρντ αναγνώρισε ότι οι πιέσεις στις τιμές μειώνονται. Βρήκε ωστόσο τον νέο εχθρό.

Ο πληθωρισμός, είπε, επιβαρύνεται από το μισθολογικό κόστος. Πρέπει να κατανοήσουμε, συνέχισε, τι συμβαίνει, γιατί βρίσκονται σε εξέλιξη μισθολογικές αυξήσεις και γιατί οι επιχειρήσεις τις κάνουν.

Και αναρωτιέται κανείς, δεν έχουν ακούσει στη Φρανκφούρτη για την έλλειψη προσωπικού που παρατηρείται παντού στην Ευρώπη; Δεν ρώτησαν την Κομισιόν.

Οτι για να βρουν καλό εργαζόμενο πρέπει να πληρώσουν κάτι παραπάνω οι επιχειρήσεις.

Εδώ συμβαίνει σε χώρες όπως η Ελλάδα, που υπολείπονται σημαντικά των ευρωπαϊκών μισθών, φανταστείτε τι γίνεται στις υπόλοιπες χώρες.

Τα όσα έγιναν στην ΕΚΤ είναι και αυτά μέρος της Ευρώπης που όλοι αγαπάμε, αλλά τα τελευταία χρόνια είναι σαφές ότι εμφανίζει αργά αντανακλαστικά.

Σε τέτοιο βαθμό που περισσότερο κάνει κακό, παρά καλό με τις παρεμβάσεις της.

Θυμηθείτε την αναφορά του Ευάγγελου Μυτιληναίου στο πρόσφατο συνέδριο otforum ότι συνομιλούσαν οι εργοδοτικοί φορείς της ενεργοβόρου βιομηχανίας πριν από μερικές μέρες στις Βρυξέλλες με τους αρμόδιους επιτρόπους επί 7 ώρες, για να καταλήξουν στο μηδέν.

Στη διαπίστωση απλά του προβλήματος και στην αδυναμία να δοθεί οποιαδήποτε λύση.

Κι όμως όλες αυτές οι επιχειρήσεις καλούνται να ανταγωνιστούν τους αμερικανικούς κολοσσούς, που απολαμβάνουν ήδη ένα ευρύ πρόγραμμα επιδοτήσεων του κόστους ενέργειας.

Οπως πάνε τα πράγματα σε λίγους μήνες θα αποκτήσουν και ένα ακόμα πλεονέκτημα.

Θα έχουν κατά πολύ φτηνότερα επιτόκια δανεισμού από τους αμερικανούς ανταγωνιστές τους, απλά γιατί οι υπεύθυνοι χάραξης οικονομικής πολίτικής στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μπορούν και το κάνουν στον σωστό χρόνο.

Premium έκδοση «ΤΑ ΝΕΑ»

Headlines